แต่เพียงเสี้ยวนาที ประกาศิตก็ตั้งสติแย่งมีดจากมือเล็กแล้วโยนมันไปอีกทาง พร้อมกับคลายอ้อมแขนปล่อยเธอเป็นอิสระ ทอฝันผลักอกแกร่งออกอย่างแรงราวกับเขาเป็นสิ่งของน่ารังเกียจ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ประกาศตนเป็นเป็นศัตรู
เมื่อเห็นดังนั้น ประกาศิตที่คิดจะกล่าวคำขอโทษกับเธอในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นประโยคที่ตรงข้ามกับใจอย่างสิ้นเชิง
“ฝันรู้ตัวไหม ? ว่าฝันน่าสมเพชมากแค่ไหน”
ประโยคทิ่มแทงใจราวกับถูกมีดปักมากลางอกบวกกับคำเยาะเย้ยและรอยยิ้มที่ดูถูกของประกาศิต ทำให้หญิงสาวสติหลุด พุ่งเข้าไปรัวกำปั้นเล็กๆ ใส่อกแกร่งอย่างบ้าคลั่ง ปากก็ด่าทอเขาไม่หยุด
“ไอ้คนเลว ! ไอ้คนชั่ว ! เพราะแกไง เป็นเพราะแกฉันถึงต้องกลายเป็นคนน่าสมเพชขนาดนี้ ฮือๆๆ”
“เอาสิ อยากตบอยากตีพี่ยังไงก็เชิญ แต่ถึงจะตีพี่ให้ตายก็เอาความสาวที่เสียให้พี่กลับคืนไม่ได้หรอก”
“ฮือๆๆ ฉันเกลียดคุณ!”
หญิงสาวตวาดเสียงใส่ใบหน้าหล่อเหลาดังลั่นพร้อ
