เพลี่ยงพล้ำทำรัก

ตอนที่ 7 25 %

มนัสยากวาดตามองเขาและวีรชาติคนสนิทของเขาที่มาด้วยกัน เกือบจะถลาไปปิดปากคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวว่าเขาจะพูดอะไรอีก เธอนึกไม่ถึงจริงๆ ว่า เขาจะบุกมาหาเธอถึงที่นี่

ดูเหมือนเกื้อการุณจะอ่านกระแสความหวาดหวั่นที่ปรากฏบนดวงตาคู่งามได้ คงกลัวว่าจะมีใครรู้เรื่องของเขากับเธออีกเลยรีบแก้ไขสถานการณ์ให้

"อาจะบินคืนนี้ ไหนของที่ยาหยีบอกว่าจะฝากเอาไปให้ยัยไฮน์หลานสาวของอา...อยู่ไหนล่ะ"

แล้วขยิบตาตบท้ายอีกที

"อ้อ จริงค่ะ!" เธอรีบรับมุข

"หรือว่าอยู่ในห้อง..."

"ใช่ค่ะ ของที่ยาหยีจะฝากอาเกื้อให้ไฮน์อยู่ในห้อง"

"งั้นอาเข้าไปรอในห้องนะ"

บอกแล้วถือวิสาสะจะเข้าไปรออยู่ในห้องทำงานเธอ และก่อนจะเดินผ่านหญิงสาวไป เขาได้เอี้ยวตัวเล็กน้อยบอกเธออีกว่า "อาให้เวลายาหยีเคลียร์คนของยาหยีให้เรียบร้อย แล้วรีบตามอามาล่ะ"

หญิงสาวตามความคิดเขาไม่ทัน กว่าจะเข้าใจชายหนุ่มก็เดินตัวปลิวเข้าไปในห้องทำงานของเธอแล้ว

มนัสยามัวแต่คิดว่า เขาเอาอะไรมาให้เธอ แต่คงไม่ใช่สิ่งที่น่าไว้วางใจนัก ถ้ายังไงเธอก็รีบเคลียร์งานกับคนของเธอ แล้วให้ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านไปก่อนดีกว่า

ว่าแล้วมนัสยาก็รีบใช้เวลาที่เหลือตรวจดูเนื้องานและคุยงานกับพนักงานของร้าน

เกื้อการุณเดินเข้าในห้องทำงานหญิงสาวแล้ววางกล่องไม้ลงบนโต๊ะทำงาน

ภายในห้องจะมีหุ่นสี่ตัวที่สวมชุดที่ตัดไว้ และมีภาพสเก็ตแบบเสื้อผ้าที่หญิงสาวออกแบบติดอยู่ตามผนังห้อง ชายหนุ่มเดินกอดอกเข้าไปดูภาพเหล่านั้นระหว่างรอให้เธอตามเข้ามา

เขาเดินดูภาพสเก็ตเหล่านี้ด้วยความสนใจ หลังเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายจบ มนัสยาก็เรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยในมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐ แต่เรียนได้ไม่นานหญิงสาวก็พักการเรียนเอาไว้

ส่วนชาลิสาหลานสาวคนเดียวของเขา ได้ไปเรียนต่อด้านการออกแบบเครื่องประดับอย่างที่เจ้าตัวชอบ ชาลิสาออดอ้อนขอคุณย่าว่าจะเรียนต่อด้านนี้ ทั้งที่ความจริงคุณย่าอยากจะให้หลานสาวเรียนด้านการเงิน การบริหารมากกว่า แต่สุดท้ายก็อนุญาตให้หลานสาวได้ทำในสิ่งที่รักแทน

จะเห็นว่าทั้งสองสาวมีความชอบคล้ายคลึงกัน คนหนึ่งชอบงานออกแบบเสื้อผ้า ส่วนอีกคนก็ชื่นชอบการออกแบบเครื่องประดับ

แต่จะว่ากันตามตรงมนัสยานั้นน่าชื่นชมกว่าหลานสาวของเขา ตรงที่เธอไม่มีใครคอยซับพอร์ตและโอกาสก็ไม่อำนวยให้เรียนทางด้านนี้

แต่ทว่าหญิงสาวก็ขวนขวายเองตามกำลังตามความสามารถ จนสามารถเปิดร้านเสื้อผ้าร้านนี้ขึ้นมาได้

เกื้อการุณยอมรับว่าเขาแอบส่องดูเธอผ่านไอจีร้านบ่อยๆ หญิงสาวเป็นทั้งเจ้าของร้านและก็เป็นนางแบบไปในตัว... เธอสวย สดใส ในชุดสวยๆ ที่เธอออกแบบเอง

เกื้อการุณเดินดูรอบๆ ห้องต่อ ชุดหลากหลายที่หญิงสาวสเก็ตออกมา มันสามารถบ่งบอกถึงตัวตนของเธอด้วย อ่อนหวานแต่ก็แฝงความร้อนแรงเอาไว้ในตัว แม้แบบจะดูสวยๆ เรียบๆ ทว่าหากดูสีสันหรือเส้นที่หญิงสาวนำมาใช้จะมีความจัดจ้านแฝงอยู่ เป็นจุดตัดที่ทำให้เห็นว่าเธอมีความขัดแย้งอยู่ในตัวเองไม่น้อย

ก็คงเหมือนกับตอนที่เขากำลังร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อน แม้เธอจะมีความเขินอาย ความหวาดกลัว แต่ในขณะเดียวกันก็ยอมเปิดเปลือยให้เขาเห็นแง่มุมที่เร่าร้อนของเธอจนได้

บ้าจริง! ภาพที่หญิงสาวนอนแผ่หราโดยมีเขาแทรกอยู่ตรงกลางแล้วส่งแรง ส่งเธอให้ถึงฝั่งได้ก่อเกิดความร้อนม้วนอยู่ภายในกายเขาขึ้นมา

ดวงตาสีสนิมหรี่ลง เป็นเวลาเดียวกับที่เขารีบคลายมือออกจากแบบชุดราตรีที่เธอสเก็ตไว้ ก่อนที่เขาจะเผลอบีบมันยับ

แล้วหมุนตัวกลับมาที่โต๊ะทำงานของหญิงสาวที่ยังมีชุดเดรสตัวหนึ่งที่เธอทำงานค้างไว้

ชายหนุ่มยื่นมือไปลูบลูกปัดเม็ดเล็กๆ ที่ถูกปักเป็นรูปแมลงปอ แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งไว้กับปฏิทินตั้งโต๊ะของเธอ

เกื้อการุณขมวดคิ้วยามที่เขาหยิบกรอบรูปนี้มาดู หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งก็คือเธอยืนในลักษณะใกล้ชิดกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่ ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มประดับ โดยด้านหลังของทั้งคู่มีภูเขาเป็นฉาก น่าจะเป็นดอยสูงที่ไหนสักแห่งในประเทศนี้

แค่นี้...ไม่บอกก็รู้แล้วว่าชายหนุ่มคนนี้มีความพิเศษซ่อนอยู่ ไม่เช่นนั้นมนัสยาคงไม่เอารูปของเขากับเธอมาวางไว้ในระดับสายตาแบบนี้แน่

เห็นแล้วจะอ๊วก...

เกื้อการุณมีสีหน้าที่เครียดขรึมลง เป็นเวลาเดียวกับที่มีเสียงประตูห้องเธอเริ่มขยับ เขาก็รีบวางรูปนั้นกลับที่เดิม แล้วเดินออกมายืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน ดันสะโสกพิงกับขอบโต๊ะ ยกมือทั้งสองขึ้นมากอดอกเอาไว้ เลื่อนสายตาขึ้นมา ก็เป็นเวลาเดียวกับที่เธอโผล่หน้าเข้ามาพอดี

"อาเกื้อ มาหายาหยีที่นี่ทำไมคะ" เธอถามทั้งตำหนิด้วยน้ำเสียง เพราะไม่ชอบใจ ที่จู่ๆ เขาก็บุกมาหาเธออย่างไม่ให้รู้ตัวล่วงหน้า

เรื่องของเขากับเธอควรจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรมีใครรู้ใครเห็นมากนัก

คุณอาคนนี้ ชอบหาเรื่องมาเซอรไพรส์อยู่เรื่อยจริงๆ