ลมหายใจของเขา มันกำลังปลุกอารมณ์บางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวเธอ
"ยะ ยาหยีมีเรื่องงานกับเรื่องที่บ้านให้คิดอยู่ในหัวตลอด ..." เธอจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ภายในหัวของเธอไม่มีพื้นที่พอให้คิดถึงเรื่องของเขาอีก ซึ่งนั่นเป็นคำตอบที่โกหก เพราะเธอรู้ตัวเองดีว่าที่ผ่านมาเธอเริ่มคิดถึงคุณอาคนนี้เอามากๆ
"ไม่มีที่เผื่อแผ่ไว้ให้เรื่องของอาเลยเหรอ..." เขาโน้มดวงหน้าลงแตะจมูกลงกับผิวขาวอ่อนบนหลังมือน้อย ช้อนตาขึ้นมองเจ้าของมือที่เหมือนพยายามหลบซ่อนสายตารู้ทันจากเขา
มนัสยายังรู้สึกแง่งอนเขา ที่เขากลับมาไม่คิดจะบอกเธอสักคำ หรือเขาคิดว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญกับเขามากมายนัก
"ออกรถเถอะค่ะ จอดอยู่ตรงนี้นาน เดี๋ยวเพื่อนบ้านจะสงสัย"
หญิงสาวพยายามเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับดึงมือข้างนั้นกลับ ทว่าเกื้อการุณกลับยื้อไว้แล้วบอกว่า
"อามีของฝากมาให้ยาหยีด้วยนะ คิดว่ายาหยีน่าจะชอบมันด้วย" ชายหนุ่มยิ้มมุมปากตาม ก่อนจะยอมปล่อยมือ
