วูบนึงที่สติเริ่มกลับมา ธยาดาก็รู้ตัวทันทีว่าไม่ควรปล่อยให้ภูรินทร์ทำแบบนี้
"ภู ภูกำลังเมา ปล่อยยาดา"
ธยาดาเริ่มขัดขืนเขาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของธยาดายันหน้าอกของเขาไว้
"ฉันไม่ถึงใจเท่าชู้ของเธอสินะ ถึงได้ขัดขืน"
แววตาของภูรินทร์เริ่มลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งราวกับว่าจะเผาร่างของธยาดาให้แหลกเป็นจุล
"มะ ไม่ใช่นะภู"
ไม่เป็นผล ยิ่งธยาดายิ่งพูด ภูรินทร์ก็ยิ่งโกรธจากตอนแรกเขาเริ่มอ่อนโยนกลายเป็นสัมผัสที่รุนแรงเหมือนเดิม
เสื้อของธยาดาถูกดึงจนขาดและเหวี่ยงทิ้งไป เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่มีบราเซียปิดเอาไว้ ภูรินทร์ไม่รอช้าที่จะดึงมันเหวี่ยงทิ้งตามเสื้อไปอีกตัว
"ไม่สึกหรอเลยนะ"
สายตาวาววับจับจ้องที่เต้าประทุมด้วยความกระหาย ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเจ้าของมัน ยิ่งคิดว่าธยาดาเคยไปเป็นของคนอื่นอารมณ์โทสะก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
"ต่อไปนี้ก็คอยบำเรอฉันในฐานะนางบำเรอก็แล้วกัน เป็นเมียออกหน้าออกตาไม่ชอบ อยากเป็นอีตัวก็ได้ ตำแหน่งนี้ฉันให้เธอได้"
"ไม่นะภู อย่า!"
น้ำตาแห่งความเสียใจจากคำพูดและการกระทำของเขาเริ่มไหลรินออกมา แต่ยิ่งธยาดาร่ำร้องและปัดป้องแค่ไหนดูเหมือนเขาจะยิ่งสะใจ ภูรินทร์กลายเป็นซาตานร้ายไปแล้ว
กระโปรงตัวยาวถูกเลิกขึ้นจนเห็นกางเกงในสีชมพูตัวจิ๋ว ภูรินทร์ไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว เขาดึงกระชากมันออกมา ขาเรียวทั้งสองข้างถูกมือแข็งแรงยันขึ้นพร้อมกับถ่างออก
ในขณะที่เสื้อของเขายังอยู่ครบ แค่กางเกงยีนส์ที่เขาสวมอยู่เท่านั้นที่ถูกรูดลงไปแค่ส่วนเดียว ภูรินทร์ดึงแก่นกายขนาดใหญ่ออกมาได้ ธยาดาเบิกตาโพลง ไม่คิดว่าภูรินทร์จะเอาจริง
"ภูปล่อย!"
เมื่อเห็นว่าภูรินทร์จะทำอะไร ธยาดายิ่งดิ้นมากขึ้น แต่เปล่าประโยชน์เพราะทั้งตัวของเธออยู่ในพันธนาการของเขาหมดแล้ว ภูรินทร์ก้มลงดูดกลืนสองเม็ดประทุม
ไม่ได้อ่อนโยน!
ธยาดารู้สึกเจ็บทุกการสัมผัสจากเขา
"โอ้ย!"
แกร่ก!
ธดายารับรู้ได้ว่าตอนที่ถูกเขาสอดใส่ รูร่องของเธอเหมือนมันจะบาดเจ็บ เพราะความรุนแรงที่เขามอบให้
'ให้ตายเถอะ ยิ่งกว่าสาวบริสุทธิ์'
ภูรินทร์สัมผัสได้ถึงช่องทางแคบสนิทที่เหมือนไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน นี่หล่อนไม่เคยร่วมเพศกับผัวใหม่เลยเหรอ
"อ่าส์"
ภูรินทร์เผลอครางออกมา เนื่องจากความเสียวจากการถูกบีบรัดจากร่องสวาท
ฝ่ายธยาดาหลับตาพริ้มถึงแม้จะเจ็บปวดก็ยอมจำนนอย่างไม่ขัดขืนอีก เพราะขัดขืนจนรู้สึกหมดแรง อย่างน้อยก็เสียตัวให้ผัวที่กลายร่างไปเป็นซาตานซะแล้วแค่นั้นเอง
ไร้ซึ่งการเล้าโลมใดๆ ทุกๆจังหวะมีแต่การลงโทษให้เจ็บ ภูรินทร์ถาโถมเข้าหาร่องกลีบด้วยความรุนแรง
พั่บ ๆ ๆ
เสียงดังจากการกระทบของเนื้อดังเป็นจังหวะ หน้าอกของเธอถูกบีบเคล้นอย่างหนักหน่วง พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย
ธยาดาขยุ้มมือลงบนผ้าปูที่นอนหลับตาพริ้มไม่สบสายตาคู่นั้นที่มองเธอด้วยประกายตาลึกล้ำเหมือนสะใจแต่ก็แฝงไปด้วยโทสะที่ลุกโชนอยู่ตลอดเวลา
ธยาดาได้แต่คิดเข้าข้างเขาว่า ภูรินทร์เมา ภูรินทร์ไม่มีสติ แค่นั้น เธอยังไม่อยากเกลียดเขาตอนนี้ ไม่อยากเกลียดเขาในตอนที่เขากำลังเข้าใจเธอผิดอยู่มากมาย
ร่างเพรียวไร้อาภรณ์ ถูกจับให้นอนคว่ำในท่าคลานเข่า ก่อนที่เขาจะสอดใส่เข้าไปอีกครั้ง
ธยาดารู้สึกจุก
"โอ้ย! ภูพอแล้ว"
"ไม่"
มือหนาจับสะโพกของเธอไว้ก่อนจะกระแทกเข้าหาแก่นกายเป็นจังหวะที่เร่าร้อน ไม่ได้รุนแรงอย่างครั้งแรกๆ ธยาดาเริ่มรับรู้ได้ถึงความเสียวซ่าน
"อ๊า~~ ภู"
"เป็นไง เสียวเหรอ"
เสียงครางเริ่มดังออกมาเรื่อยๆ หน้าอกอวบอิ่มยังคงอยู่ในฝ่ามือของเขา ที่เริ่มสัมผัสอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกเก่าๆจากอดีตที่เคยร่วมรักกันมาเริ่มผุดขึ้น
"ภูขา~"
ตั่บ ๆ ๆ
ภูรินทร์กระแทกแรงๆอีกไม่กี่ที น้ำขาวขุ่นก็ถูกส่งต่อเข้าไปในร่องกลีบของธยาดา ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้เธอ ทิ้งให้ธยาดานอนหลั่งน้ำตาคนเดียวเงียบๆ
'มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่'
สมัยก่อนเวลาร่วมรักกันเสร็จภูรินทร์จะกอดเธอ หอมเธอ แสดงความหวงแหน แต่ตอนนี้เขากลับทำราวกับว่าธยาดาเป็นแค่สิ่งที่เขามีไว้เพื่อสำเร็จความใคร่
ธยาดาลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าที่ถูกเขาฉีกขาดไปบางส่วน ก่อนจะจัดการรวบผมให้เรียบร้อยและดูปกติที่สุดแล้วก้าวออกมาจากห้องอย่างแผ่วเบาที่สุด เธอไม่อยากให้กาหยูเห็นถึงความผิดปกติใดๆ
เมื่อธยาดาออกไปแล้ว สายตาคมกริบของภูรินทร์ก็เปิดขึ้นมา เขาไม่ได้หลับ แค่แสดงให้ธยาดาเห็นว่า เขามีแค่ความใคร่เท่านั้นไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมากกว่านั้น
'แต่ทำไม ความรู้สึกมันถึงไม่ได้เกลียดหล่อนมากกว่าที่เป็น ทำไม?'
ภูรินทร์รู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ยิ่งได้ร่วมรักกับธยาดายิ่งทำให้ภูรินทร์รู้สึกเจ็บปวด เจ็บปวดที่รู้ตัวเองว่า...ยังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่เต็มหัวใจ ทั้งรักและเกลียดมากพอๆกัน
'ต่อไปนี้ก็อย่าหวังว่าจะก้าวออกไปจากชีวิตฉันได้อีก เธอต้องอยู่รับกรรมไปชั่วชีวิต ในฐานะเมียบำเรอเท่านั้น'