“ผู้น้อยเตือนเอาไว้ก่อน สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ล้วนเป็นท่านที่อยากกินอาหารจากมือข้า คนครัวนั้นมือหยาบตีนหยาบ ใช่จะปรนนิบัติผู้อื่นได้นุ่มนวล เหมือนโฉมงามที่อ๋องคังเรียกหาก่อนหน้านี้ เพื่อให้พวกนาง มาออดอ้อนเอาใจ!” เหลียงม่านฉีเอ่ย และตวัดสายตามองเหล่าคุณหนู ทั้งสาวงามอีกหลายคนที่มาจากเหลาชั้นสูง หรือหอคณิกา พวกนางยืนห่างออกไปทางด้านหลังเฉิงอี้คัง
และนางกล่าวอย่างประชดเขาเท่านั้น อาจเพราะหึงหวง หรือรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ หลายปีที่ผ่านมา นางไม่ได้แต่งตัวงาม เครื่องประดับหาได้มีไม่ ยามนี้พอมีสตรีอายุน้อยหลายนางประชันโฉมอยู่ที่นี่ นางจึงประหม่า ทั้งกลัวว่าตัวเองจะเป็นสาวแก่ ไม่งามเท่าผู้อื่น ทั้งที่ความจริง
เหลียงม่านฉีในโลกนี้ อายุยังห่างจากวัยเบญจเพสอีกหลายปี
เฉิงอี้คังอมยิ้ม ดวงตาเขามองเหลียงม่านฉี ก่อนยั่วล้อนางด้วยการทำทีเสมองไปทางเหล่าลูกสาวขุนนาง ซึ่งต้องยอมรับว่าล้วนน่าเอ็นดู
