จากนั้นไอลดาและฟราน ก็เดินทางถึงเชียงใหม่ ไอลดามองไร่ "ภูวารินทร์" ของลุงภาคที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เธอคิดถึงธรรมชาติของที่นี้ ตอนเด็กๆเธอมาที่นี้บ่อยมาก เพราะลุงภาคจะพามาเล่นที่นี่เป็นประจำเนื่องจากลุงภาคจ้างแม่ของเธอ ให้เป็นพี่เลี้ยงของพี่ฟราน จนกระทั่งพี่ฟรานไปเรียนต่อเมืองนอก แม่จึงไปเปิดร้านขายขนมไทยในเมือง ลุงภาคก็ตามจีบแม่เรื่อยมา จนแม่ของเธอใจอ่อน แล้วฟรานก็ขับรถมาจอดที่บ้านหลังใหญ่ ที่มีคนมายืนรอต้อนรับเขาและไอลดา ทั้งสองจึงเปิดประตูและลงจากรถ
"ไอลูกแม่ คิดถึงลูกจัง ?" ปลารนีเข้าไปกอดลูกสาวทันทีที่เธอลงจากรถ ก่อนจะเอ่ยถามลูกสาว
"ไอก็คิดถึงแม่ค่ะ คิดถึงที่สุด จุ๊บ " ไอลดาบอกแม่แล้วก็หอมแก้มแม่ทันที
"คิดถึงแต่แม่ ไม่คิดถึงพ่อบ้างหรอ?" ภาคินแซวลูกสาวนอกไส้อย่างเอ็นดู
เขารักไอลดาและแอลเหมือนลูกของเขา เพราะเขารักปลารนีและเขาก็เลี้ยงทั้งสองมาเหมือนลูกของเขา ไอลดาก็หันไปหาเสียงน้อ
