20
“ใช่...ฉันยกเธอให้พี่พลที่แสนดีของเธอไปแล้ว ก็ขึ้นอยู่กับว่า เธอจะยอมกลับไปกับพี่พลของเธอหรือเปล่า ก็เท่านั้น” รัฐกฤตญ์พูดพร้อมกับกระดกแก้ววิสกี้ที่เหลืออยู่ดื่มรวดเดียวไม่เหลือสักหยด
ณิชาหันมามองรัฐกฤตญ์สลับกับธนาพล ใจหนึ่งอยากจะตอบออกไปว่าเธอยินดีกลับไปพร้อมกับคนที่ยืนอยู่ข้างกายคนนี้ แต่อีกใจหนึ่งค้านไว้ว่าเธอมีอะไรเหลือไว้ให้กับเขาคนนี้ นอกจากร่องรอยของความป่าเถื่อนของรัฐกฤตญ์และจะยอมรับตัวเองได้หรือไม่ ถ้าหากธนาพลจะมาทับรอยสัมผัสนั้น ช่วงเวลาของการตัดสินใจของณิชาช่างนานแสนนานสำหรับผู้ชายทั้งสองคน อีกคนหนึ่งรอคอยคำตอบเพื่อชัยชนะที่กำลังจะเกิด อีกคนหนึ่งรอคอยคำตอบเพื่อความสุขที่จะก่อเกิดอีกครั้ง
ธนาพลมองใบหน้าของคนรักที่เขารักจนสุดหัวใจ สายตาที่ช่างสังเกตของเขามองเห็นรอยแดงจ้ำกระจายอยู่เต็มลำคอของเธอ ไล่สายตามาตามไหลมนจนถึงลำแขน เขามองเห็นร่องรอยของฟันที่เป็นรอยคมเขี้ยวโผล่ออกมา
