ตอนที่4
626 คำ
คิมหันต์ตื่นมาในช่วงสายๆ เพราะเมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย เขายกหูโทรศัพท์และออกคำสั่งเพียงคำสั้นๆ
"ซุป"
ผมวางสายภายในแล้วนอนรอซุปร้อนๆ อยู่บนเตียง เหล้าทำให้ผมลืมช่วงเวลาเจ็บปวดไปชั่วครู่แต่พอตื่นมากลับรู้สึกหนักหน่วงกว่าอีก มันทรมานมากกับความรู้สึกนี้
ยัยน้อง ป่านนี้จะเป็นยังไง จะอยู่ยังไง ผมเชื่อว่าเธอไม่ได้สูญสลายไปเหมือนร่างกายเธอ แต่ใจร้ายกับพี่จัง แม้แต่ในฝันเธอยังไม่เคยมา พี่คิดถึงเธอ คิมหันต์ร่ำไห้ เขายังรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิด
ปริมในชุดสาวชาวบ้านนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอรออะไร คงรอคุยกับเขาล่ะมั้ง หาทางประนีประนอมกัน เพราะเธอก็อยากช่วยพี่ชายเธอเช่นกัน
คิมหันต์เดินผ่านห้องรับแขกเพื่อไปยังห้องทานอาหาร เขาขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นว่าเธอคนที่ควรถูกขังอยู่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกเขา
"กล้าดียังไงขึ้นมานั่งบนโซฟาฉัน" เสียงเหี้ยมเกรียมทำให้หญิงสาวสะดุ้ง เธอรีบลุกขึ้นยืนเหมือนว่าการนั่งบนที่คนอื่นคือความผิด
คิมหันต์มองเธอหัวจรดเท้าด้วยสายตาไร้ซึ่งความเป็นมิตร หน้าหวานมองกลับมาอย่างตื่นๆ เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
คิมหันต์เห็นเธอแล้วเขารู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งใบหน้านั้นส่งสายตาใสซื่อมาเขายิ่งหงุดหงิด เพราะรู้ว่ามันคือความใสซื่อที่ไร้มารยา แต่เพราะเขาเกลียดพี่ชายเธอ และพาลมาเกลียดเธอด้วย เกลียดทุกการกระทำ เลิกทำหน้าอย่างนั้นใส่เขาเสียที
คิมหันต์เดินไปกระชากแขนเล็กแล้วลากไปอย่างที่เคยทำราวกับเธอเป็นสิ่งของ ปริมได้แต่เดินตามไปเพราะรู้ว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆแน่
ภายในห้องทานอาหาร ป้าอ้วนยืนเพื่อรอให้เขาใช้งานอยู่ข้างโต๊ะ
"ไปเอาโซ่มา" คิมหันต์สั่ง ปริมมองเขาตาโต
"คุณคิดจะทำอะไร"
"หุบปาก!! "เขาตะคอกกลับ
ผ่านไป5นาทีป้าอ้วนก็กลับมาพร้อมโซ่เส้นเล็กในมือ และเผื่อเขาต้องใช้ที่ล็อกเธอจึงเอามันมาด้วย
คิมหันต์รับมาแล้วยกยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก
"คุณ!! " ปริมมองหน้าตื่นเมื่อคิมหันต์จับมือน้อยมาล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนเส้นยาว
"กินข้าวหรือยัง" เขาหันมายิ้มถาม แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจเอาเสียเลย
"ทานแล้วค่ะ" ปริมบอก พยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดทั้งที่ภายในใจเต้นระส่ำ
"โอ้วว นี่กล้ากินก่อนเจ้านายหรือ" คิมหันต์ก้มหน้าลงมาถามใกล้ๆ น่ากลัวจัง
"นั่งลง!! " จู่ๆเขาก็สั่งด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเป็นแข็งกร้าวอย่างฉับพลัน
"กับพื้น!! " เขาสั่งอีกเมื่อเห็นเธอกำลังจะหย่อนก้นลงที่เก้าอี้
"ห๊ะ!!"ปริมแทบไม่เชื่อหู
และไม่ทันได้หายช็อกเขาก็กระตุกโซ่ลงจนร่างบางล้มลงแทบเท้าเขา คิมหันต์พอใจ เขามีรอยยิ้มร้ายๆ ระบายบนใบหน้า
"โอ๊ย" ปริมได้แต่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นข้างชายหนุ่มโดยไม่กล้าปริปากพูดอะไร เขาเป็นคนบ้า เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทั้งบ้าทั้งโรคจิตเลย ปริมเริ่มกลัว
มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มกำปลายโซ่ไว้ ส่วนอีกข้างตักข้าวกินสบายใจ แบบนี้สิ ถึงจะคลายความทุกข์ใจลงไปได้บ้าง เช่นนี้ เมื่อเขาทุกข์คราใด เขาจะเอามาลงที่เธอ
- ผู้เขียน
