ร้องขอ

1016 คำ
“คุณอัคคี หนูขอโทษค่ะที่พูดจาไม่ดีออกไป หนูพายสำนึกผิดแล้วค่ะ” ผมยังคงนิ่งมองไปด้านหน้า สำนึกผิดจริงๆเหรอยังไม่เชื่ออ่ะ การพูดการจาต้องให้ส้มซ่าสอนใหม่แบบนี้ไม่ได้ ถ้าเจอแม่ผมนะโดนแน่ๆ “คุณอัคคีหนูพายสำนึกผิดแล้วค่ะ” “รู้ไหมทำไมฉันถึงให้เธอมาอยู่กับฉัน 1.ฉันเห็นแก่เธอที่โดนจับโยนมาให้รับผิดชอบแทนพี่สาว 2.เธอเป็นเด็กที่เรียนดี มีความสามารถเพราะฉันสืบประวัติเธอมาหมดแล้ว 3.เธอยังเด็กเกินไป เด็กเกินที่จะตกไปอยู่กับคนที่หวังผลประโยชน์” “แต่คุณก็หวังที่จะเคลมหนูไม่ใช่เหรอคะ” “ก็ถ้าเธอไม่ยอมฉันจะทำอะไรได้ ข่มขืนฉันก็ทำได้นะแต่นั่นไม่ใช่สันดาน ที่พามาหาไอ้หมอเธอเห็นแล้วใช่ไหม ภายนอกมันดูเป็นคนเรียบร้อย เป็นที่รักของหลายๆคน แต่ด้านมืดของมันเธอเห็นหรือยัง” “เห็นแล้วค่ะ” “กลับไปก็ไม่คิดทบทวนตัวเองให้ดีแล้วอยากทำอะไรต่อไปก็มาบอกฉัน คืนนี้ฉันคงทำงานทั้งคืนคิดได้ก็มาบอก” “ค่ะ” ถึงบ้านผมก็มองนังหนูพายที่รีบวิ่งขึ้นห้องไป ผมควรจะดูแก้มของเธอหรือเปล่าที่โดนตบมา แต่ปล่อยไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะหาว่าผมให้ความสำคัญ 23.00น. ผมนั่งเคลียร์เอกสารตัวแดงของร้านเหล้าที่เจอคู่แข่งที่มาเปิดได้ไม่นาน ผมห่างหายไปครึ่งปีเกือบเจ๊ง! ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ผมหันไปมองก็เห็นหนูพายยืนอยู่หน้าห้องผมเลยกวักมือให้เธอเข้ามา คิดได้แล้วเหรอว่าจะเอายังไงต่อ “ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระไม่ฟังนะ งานฉันยุ่งเห็นไหม” “หนูพายคิดได้แล้วค่ะ” ฉันจิกมือเพราะว่ากลัว กลัวว่าสิ่งที่ขอไปมันจะดูมากเกินไป “ว่ามาสิ” “หนูอยากเรียนต่อ ถ้าเกิดหนูเรียนจบหนูจะกลับมาช่วยงานคุณอัคคีเพื่อตอบแทนบุญคุณได้ไหมคะ” น่าสนใจดีนี่แต่ว่าผมไม่เคยเห็นเด็กในบ้านคนไหนเรียนเลยนะ ญาญ่ามาตอนอายุ17 ก็ไม่ได้สนใจที่จะเรียน แต่ความคิดของหนูพายดีอยู่นะ “ทำไมถึงอยากเรียนบอกเหตุผลมาหน่อยสิ เรียนต่อปริญญาใช้เงินเยอะนะ เท่ากับว่าฉันต้องลงทุนให้เธอโดยที่ไม่รู้เลยว่าผลที่ออกมามันจะเป็นยังไง” “หนูจะช่วยงานทุกอย่างเลยค่ะ จะไม่ทำให้คุณอัคคีต้องเสียเงินเปล่าๆเลย” “ไว้ฉันจะพิจารณาอีกที” ผมยังคงมองเธอที่ดูประหม่าเวลาเข้ามาหาผม ไม่รู้ว่าไอ้หมอไปพูดอะไรถึงได้กลายเป็นเด็กดีแบบนี้ ส่งเด็กไปให้มันเสียวที่โรงพยาบาลเลยดีกว่า “ถ้างั้นหนูขอตัวขึ้นนอนก่อนนะคะ” “อืม ไปเถอะ” ผมมองเด็กพะพายจนพ้นสายตา เฮ้อเด็กหนอเด็ก เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะสังคมบนเกาะกับสัมคมบนฝั่งมันไม่เหมือนกันนะจะบอกให้ วันต่อมา ฉันตื่นลงมาด้านล่างก็ได้ยินเสียงโวยวายเลยต้องรีบลงมาดูถึงได้เห็นคุณอคินกำลังเถียงกับคุณอัคคีอยู่กลางบ้าน “เฮียจะบ้าหรือไง ส่งผู้หญิงไปรุมโทรมผมกลางโรงพยาบาล รู้ถึงไหนอายถึงนั่น” “ไม่ชอบหรือไง” “นั่นมันโรงพยาบาล ช่วยเหลือภาพพจน์ดีๆให้ผมบ้างเถอะ แล้วนี่หนูพายของผมไปไหน ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาฝากเธอ” “ยังไม่ตื่น!” “มาแล้วค่ะ” ฉันวิ่งลงมาหาคุณอคิน คุณอคินเลยหันมาสนใจฉันจนคุณอัคคีมองหน้า “น้ำเต้าหู่ค่ะ ไม่รู้เธอชอบไหมแต่มันมีประโยชน์มาก” “ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ดีใจจังมีคนห่วงใย” “งั้นวันนี้ผมทานข้าวด้วยนะ” “ไม่ได้!! ข้าวบ้านมึงไม่มีแดกหรือไง ออกไปได้แล้วไป” “ทำไมล่ะคะ คุณอคินก็เป็นน้องคุณนี่” “ไอ้ภูส่งแขก!!” คุณอคินโดนลากออกไปโยนข้างนอกจากนั้นทุกคนก็เตรียมมานั่งทานข้าว วันนี้มีโจ๊กหมูใส่เห็ดงั้นเหรอ ดีจังอาหารเบาๆ สาวๆทั้งหลายต่างช่วยกันปรนนิบัติเพื่อแย่งความเป็นที่หนึ่งแต่สายตาของอัคคีกลับมองมาที่พระพาย เธอนั่งอยู่ท้ายสุดแถมยังนั่งทานเงียบๆไม่คุยกับใคร “คุณอัคคีนี่เอกสารมหาวิทยาลัยในเครือของคุณท่านครับ” อัคคคีหันไปมองหน้าลูกน้องจนภูต้องรีบก้มหน้าและเดินถอยออกไป แต่คนที่ยิ้มหน้าบานก็คงเป็นพระพาย “กินข้าวเสร็จแล้วไปหาฉันที่ห้องทำงานนะหนูพาย” “ค่ะ” หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จฉันก็ถูกพี่ส้มซ่าพามาส่งที่ห้องทำงาน แถมยังต้องเอาชาอู่หลงไปเสิร์ฟให้คุณอัคคีอีก “เรื่องที่เธอขอ ฉันโอเคนะ อนุญาตให้เรียนต่อได้ แต่ที่เกาะข้างๆจะเป็นมหาลัยนานาชาติ เธอมั่นใจไหมว่าจะสอบเข้าได้” “หนูไม่มั่นใจแต่หนูจะพยายามค่ะ” “ถ้างั้นก็ไปเตรียมอ่านหนังสือเถอะ ฉันให้ไอ้ภูมันเปิดห้องหนังสือให้แล้ว โปรดรักษาความสะอาดและเก็บหนังสือให้เป็นระเบียบตามหมวดหมู่” “ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ฉันเดินตามคุณภูมาที่ห้องหนังสือด้านบนมันเชื่อมต่อกับห้องอะไรเหรอ ฉันเดินไปใกล้ๆคุณภูก็รีบร้องห้ามทันที “อย่าเข้าไปนะครับ ในนั้นมีปีศาจร้าย” “ปีศาจ?” ฉันรีบถอยออกมาจากประตูแต่คุณภูกับหัวเราะ “นั่นห้องของคุณอัคคีครับ คุณอัคคีชอบอ่านหนังสือเป็นการฝึกสมาธิ” ว๊าวตาบ้ากามมีมุมนี้กับเขาด้วยหรือเนี่ย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม