ตอนที่ 08 ที่รัก?
1902 คำ
EP08
.
.
.
เพิร์ธผลักร่างกระถินออกจนร่างกายเด็กสาวเซล้มลงพื้น ใบหน้ากระตุกยิ้มด้วยความพอใจแล้วเดินออกมาจากบริเวณบ้านอย่างไร้ความเมตตาใดๆ ทั้งสิ้น…
“คุณ!…ดะ…เดี๋ยวก่อน” กระถินพยายามเรียกเขาเอาไว้ ทวาข้อเท้ากลับพลิก ล้มพับขาลงบนพื้นหญ้าอีกครั้ง เธอจึงตัดสินใจช่วยตัวเลงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาข้างในบ้านด้วยความหวาดหวั่นแล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟ…
“แค่กๆ …ไม่ได้อยู่มากี่ปีแล้วเนี่ย” มือเรียวยกขึ้นบีบจมูกเอาไว้ ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านถูกผ้าสีขาวคลุม สภาพเหมือนไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายปี…
พรึบ!…
“?!” ใบหน้าหวานหันกลับไปยังทางเข้าประตูที่มีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านเป็นเงาๆ ดำเห็นแค่หางตา พลันขนอ่อนทั่วร่างกายมันก็ลุกชันขึ้นมาพร้อมกัน มือเรียวจึงยกแขนขึ้นลูบตามเนื้อตัวเบาๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบด้ามไม้กวาดขึ้นมา…
หมับ!...
“กรี๊ดดดดดด…!?”
ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!…
กระถินกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจร่างกายทรุดล้มแบบไม่ทันตั้งตัวเปลือกตาปิดลงแล้วฟาดไม้กวาดลงไปยังตัวอะไรบางอย่างที่เกาะอยู่บนบ่าไหล่ ในวินาทีต่อมาเธอก็หยุดเมื่อได้ยินเสียงร้องตกอกตกใจของลิง…
“เป็นลิงแน่นะ…แกไม่ใช่ตัวอะไรแฝงมาใช่ไหม?” ลูกลิงวัยกำลังซนกระโดดออกจากไหล่เธอแล้วร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ ดวงตาตื่นตระหนกไม่อยู่กับเนื้อกับตัว…
“เอาล่ะ ฉันไม่ได้จะทำอะไรแกเลยนะ ฉันก็พึ่งจะมาอยู่ที่นี้เหมือนกัน…แกคงจะเป็นลิงที่อาศัยอยู่ป่าแถวนี้ใช่มั้ย…”
“…”
“อ่าคงใช่ งั้นคืนนี้แกอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยละกัน…” กระถินคลายความกลัวลงมาบ้าง เจ้าลิงเองที่เข้าใจแล้วว่าเธอไม่ได้มาทำร้ายจึงไต่ตามบ้านไปยังชั้นบนของบ้านแล้วเข้ามาในห้องนอนที่มีกล้วยเป็นหวีวางอยู่นอกหน้าต่างที่อ้าไว้…
“แกคงเข้ามาทางหน้าต่างสินะ น่าจะมีพายุลมแรงจนหน้าต่างเปิดเอง มาฉันป้อนดีกว่า…”
“…” เจ้าลิงขยับตัวถอยห่างเล็กน้อยพร้อมกับเขมือบกล้วยเข้าปากด้วยความหิวโหย กระถินมองภาพข้างกายด้วยความเอ็นดู ก่อนที่เธอจะหยิบกล้วยขึ้นมาหนึ่งผลแล้วปอกเปลือกออกป้อนเข้าปาก…
“ฉันขอเรียกแกว่าที่รักก็แล้วกันนะ…”
“…”
“ค่อยๆ กินสิที่รัก เดี๋ยวก็ติดคอหรอกแกเป็นลิงฉันไม่รู้นะว่าช่วยลิงที่กล้วยติดคอยังไงด้วย…” ราวกับสัตว์ป่าที่ไม่ได้มีพิษภัยอะไรจะช่วยเด็กสาวให้คลายความกลัวขึ้นมาเยอะ กระถินคุยกับเจ้าลิงผ่านไปหลายนาทีเธอก็เริ่มทำความสะอาดโดยมีที่รักคอยวิ่งเกาะไหล่เป็นเพื่อนอยู่…
.
.
.
See-k-no…
“กูคิดว่ามึงติดสาวเหนือไปแล้วซะอีก ไปซะนานเชียว”
“เบื่อๆ ว่ะเลยไปนานหน่อย”
“กูได้ยินข่าวมาว่ามึงเทแฟนคนล่าสุดแล้วหรอว่ะ เห็นยัยนั้นโพสต์ในไอจี…”
“ก็ไม่ได้รักตั้งแต่แรก เอาเบื่อแล้วก็ทิ้งดิว่ะ” เพิร์ธตอบคำถามของไฟนอลและทิศเหนือที่วันนี้ขออนุญาตแฟนสาวมาเที่ยวได้หนึ่งวัน สายตากวาดมองสาวๆ ในผับพร้อมกับบริหารเสน่ห์ไปด้วย…
“แล้วเป็นไง…เด็กกูหาให้”
“ชิ่งเงินกูหนีอ่ะดิ แต่โชคดีกูได้ของฟรี แถมแม่งเย็xมันสัส”
“หรือจะเป็นสาเหตุนี้กันนะ เจอเหยื่อใหม่ที่ถูกใจกว่าเลยเขี่ยคนเก่าทิ้ง”
“เปล่าหรอก…มันมีอะไรพิเศษกว่านั้น” ไฟนอลถามพลางยกเหล้าในมือขึ้นดื่ม สายตาเหลือบมองดีไวน์ที่นั่งนิ่งเงียบไม่แสดงความคิดเห็นอะไร… “ว่าแต่เมียพวกมึงสองตัวปล่อยมาได้ไงว่ะ…”
“จะอะไรอีกล่ะ แม่งพากันติดผู้ชายในซีรี่ย์ จนลืมไปแล้วมั้งว่ามีผัว…”
“เออสัส กูแม่งหล่อกว่าพระเอกซีรี่ย์อีก ติดไรหนักหนา” ไฟนอลพูดเสริม นึกโกรธสองสาวที่ตัวติดกันนอนหวีดซีรี่ย์ไม่เป็นอันทำอะไรล่าสุดนัดกันไปแฟนมีตที่เกาหลีซะด้วย…
“ติดผู้ชายในซีรี่ย์ก็ดีกว่าติดผู้ชายในชีวิตจริงไม่ใช่หรอว่ะ”
“ลองติดคนอื่นดูสิ กูจัดการมันแน่”
“…คุมเมียให้ดีก็แล้วกัน คืนนี้กูคงต้องหาอะไรทำสนุกๆ แล้ว” เพิร์ธพูดแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะสายตาจดจ่ออยู่ที่หญิงสาวเจ้าของร่างกายอวบอิ่มที่เดินเข้ามาข้างในคนเดียวด้วยสีหน้าหมองเศร้า…
“คนนี้เท่าไหร่…?”
“ของแบบนี้ต้องสัมผัสเนื้อแนบเนื้อถึงจะรู้…”
“กูขอให้มึงติดเอดส์”
“เสียใจ กูมีถุง” มุมปากยกยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเดินเข้าไปหาเป้าหมายที่กำลังนั่งสั่งเครื่องดื่มอยู่เคาท์เตอร์บาร์ ก่อนที่บาร์เทนเดอร์จะวางแก้วเหล้าทรงหรูไว้ตรงหน้าหญิงสาว มือหนาจึงคว้ามันขึ้นมายกดื่มดึงความสนใจจากเธอ…
“จะดื่มทำไมไม่สั่งเองละ มาแย่งคนอื่นแบบนี้มันไม่โอเลยนะ”
“โทษที พอดีฉันถูกใจแก้วนี้”
“งั้นตามสบายเลยค่ะ ฉันจะสั่งใหม่”
“เอาเป็น…”
“แบบนี้อีกขวดครับ”
“นายสั่งให้ฉันงั้นหรอ”
“เห็นเธอเศร้าเลยอยากเลี้ยงเหล้าปลอบใจนิดหน่อย”
“ฉันไม่ได้ขอ แล้วอีกอย่างเราไม่รู้จักกัน” อันนาเซมองไปทางอื่น ก่อนที่ร่างหนาของชายหนุ่มจะหย่อนตัวนั่งลงข้างกายแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้าง สายตาโลมเลียไล่มองเนื้อตัวอันนาอย่างเปิดเผย…
“เมื่อกี้เป็นประโยคบอกเล่า ถึงเธอไม่ได้ขอฉันก็จะเสนอ”
“…”
“หน้าแบบนี้ทะเลาะกับแฟนมาใช่ไหม?”
“รู้ดีจริงนะ”
“…ฉันเข้าใจเธอไง แล้วก็อยากช่วยให้ลืมเรื่องแย่ๆ แล้วมามีความสุขกันเถอะ”
“เห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหน?” เรียวคิ้วคู่สวยเลิกขึ้นพลางยกเหล้าขึ้นมากระดกแล้วกระแทกลงหนักๆ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย มือหนาจึงแกว่งแก้วในมือเล่นแล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ใบหูอันนา
“นั้นหน่ะสิ เป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ อยากรู้จัง…”
“…”
“…ถ้าเขาไม่สนใจ ก็อย่าไปสนใจเขาเลย ฉันมองเธอตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วนะ สเปคเลย”
“คนอย่างนายเนี้ยนะจะมาสนใจใครจริงๆ ได้แล้วก็เท”
“ใครเขาบอกแบบนั้น…ผู้หญิงทุกคนที่ฉันเทเพราะต้องการเจอคนที่ใช่กว่าไง…วันนี้เจอแล้วไม่ลองเปิดใจให้ฉันหน่อยหรอ หื้ม?”
กลิ่นกายชายหอมกรุ่นชวนหลงใหลทำให้อันนาไม่ได้ผละใบหน้าออกห่าง เหมือนเรื่องที่กำลังเศร้าอยู่ค่อยๆ มีใครเข้ามาพูดให้เธอคล้อยตาม จนมีวูบหนึ่งความคิดอื่นแทรกเข้ามาในหัวถ้าเธอลองทำประชดแฟนตัวเองบ้างเขาจะสนใจเธอบ้างไหม คิดได้แบบนั้นใบหน้านวลก็ยื่นเข้าไปใกล้ๆ ในวินาทีต่อมารสจูบเร่าร้อนก็เริ่มขึ้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังติดกับดัก…
.
.
.
11 : 30 AM.
-เพิร์ธ-
ปั้ง!…
ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านของช่วงสายอีกวันแต่สภาพข้างในกลับสะอาดจนน่าแปลกใจเหมือนมีใครจัดการปัดกวาดบ้านทั้งหลัง บ้านหลังนี้เป็นบ้านเพื่อนสนิทของพ่อ เขาเป็นนักเขียนที่รักความเงียบสงบเลยปลูกบ้านไว้ที่นี้เพื่อใช้เขียนงาน แต่ท่านเสียชีวิตไปแล้วพ่อเลยซื้อไว้…
“ไปตายไหนวะ…” สายตากวาดมองหายัยนั้นแต่กลับไม่พบ จึงเดินขึ้นมาข้างบน เตรียมตัวจะเปิดเข้าไปข้างใน แล้วเสียงอะไรบางอย่างก็สอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท…
“อื้อ…ที่รักอย่ากวนได้มั้ย”
“…”
“เมื่อคืนก็เพลียทั้งคืนแล้วนะ…ขอนอนก่อน” เชี้ยไรว่ะ กูไม่อยู่วันเดียวพาผู้ชายเข้ามาเยในบ้าน แม่งอยากตายรึไง ไวกว่าความคิดเท้ามันก็ถีบประตูเข้าไปสุดแรงด้วยอารมณ์ที่กำลังลุกโชนได้ดี…
ปั้ง!!
“ทำเหี้ยไรกัน!!”
“คุณ…เสียงดังทำไมที่รักตกใจหมดแล้ว” คนตัวเล็กงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง แล้วหันไปมองไอ้ตัวหน้าตาอัปลักษณ์ที่กระโดดโลดเต้นตกใจกับการมาของผมด้วยหน้าตาแตกตื่นนี่มันลิงป่านี้หว่า ยัยนี้เรียกลิงว่าที่รัก?
“นี้เธอเรียกลิงว่าที่รัก?”
“ค่ะ เราเจอกันเมื่อคืนตอนอยู่ในบ้าน คุณเสียงดังทำไมก็ไม่รู้”
“ปัญญาอ่อน เอามันออกไป น่ารังเกียจ”
“น้องออกจากน่ารัก”
“น่ารักกับผีอ่ะดิ จะเอามันออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันฆ่ามันทิ้ง?”
“หนูขอเลี้ยงมันไม่ได้หรอ…” กระถินยกมือขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเอ่ยขอร้องออกมา ท่าทางของเธอทำให้หน้าอกมันดันเนื้อผ้าบางๆ ออกมาจนเห็นหัวนม แถมยังนั้นชันเข่าไม่ใส่กางเกงในอีก ไอ้ลิงเหี้ยเนี้ยมันเห็นไหนต่อไหนแล้วว่ะ…
“ไม่ได้”
“ทำไมละคะ”
“ไม่แหกตาดูรึไงว่าไอ้ตัวเหี้ยนี้มันเป็นผู้ชาย ผู้ชายกับผู้หญิงจะด้วยกันได้ยังไง…?!”
“แต่น้องเป็นลิงนะ…”
“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอว่ะ แล้วใครใช้ให้แม่งแต่งตัวแบบนี้นอน?”
“คุณ…อื้อ” ยัยนี้เหมือนจะพูดไม่รู้เรื่องแถมเสื้อยังเปิดไหล่ตกลงมาจนเห็นเนินอกหมด แล้วเสือกเรียกไอ้ลิงนั้นว่าที่รักคำนี้มันต้องใช้เรียกผัวตัวเองไม่ใช่หรอว่ะ แล้วไอ้เหี้ยนี้มันเป็นลิงมาจากไหนยัยนี้ถึงเรียกซะหวาน เดี๋ยวแม่งจับห้อยหัวเลยสัส “หนูร้อน…เอาผ้าห่มมาคลุมหนูทำไม?”
“ไม่เห็นรึไงว่ามันมอง”
“คุณจะบ้าไปแล้วหรอ เขาเป็นสัตว์ไม่รู้เรื่องหรอก”
“พิสูจน์ไหมล่ะว่ามันไม่รู้เรื่อง…”
“อ๊ะ?!”
“…” ผมจัดการดึงผ้าห่มออกแล้วเปิดเสื้อตัวบางขึ้นไปกองบนเนินอก ปากงับเข้าที่ยอดประทุมถันเม็ดโตแล้วกัดเลียมันเล่น จนคนตัวเล็กร่างกายบิดเร้าครางงึมงำออกมาเล็กน้อย…
“…จะ…เจ็บอย่ากัด”
“…” ผมไม่สนใจคำห้ามปรามของเธอ จับแก่นกายออกมารูดสองสามครั้งพร้อมกับขยับเข้าไปถูไถกับร่องนุ่ม มือบีบเต้าอวบแล้วแม่งอารมณ์ก็เสือกขึ้นจริงๆ
“พะ…พอก่อน ที่รักออกไปแล้ว ทำอะไรก็ไม่รู้”
“ไหนบอกว่ามันไม่รู้เรื่องไง วิ่งหนีตัวพองขนาดนั้น”
“ลงจากเตียงได้แล้วค่ะ”
“ยังลงไม่ได้…เงี่ยx”
“คุณ…ให้หนูพักสักวันนะคะ”
“ไม่ ยิ่งเห็นเธอนอนทรมานใต้ร่างฉันยิ่งซะใจ” พูดจบผมก็ก้มหน้าดูดคอเธอไล่ขึ้นมาจนถึงปลายคาง ยิ่งดมยิ่งติดใจคนอะไรตัวโคตรหอมเป็นดอกไม้รึไง ตัวหอมแบบนี้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ต้องติดแน่นอน แล้วแบบนี้ยัยนี้จะมีแฟนรึยังว่ะ?
“เธอยังไม่ได้มีแฟนใช่ไหม?”
“หนูจะไปเอาที่ไหนมามีคะ…อ๊ะ!”
“ดีแล้ว อย่ามีเลย เดี๋ยวมีข่าวฆ่าตกรรมคนขึ้นหน้าหนึ่ง…”
.
.
.
- ผู้เขียน
