บทที่6
1617 คำ
**Save Talk :**ผมแสะยิ้มแล้วมองร่างบางมินญาที่โดนผมทาบทับร่างไว้แน่น ผมหงุดหงิดจริงๆ จูบผู้หญิงมากี่คนก็ไม่ทำให้รำคาญใจเท่ายัยนี่มาก่อน ผมก้มลงจูบปากบางอีกครั้งและแน่นอนเธอดิ้นและไม่ยอมเปิดปากให้ผมเข้าไปหาความหวานแบบเมื่อวาน ในเมื่อเธอไม่ยอมผมก็จะต้องทำให้เธอยอม มือของผมเริ่มเลื่อนไปตามเอวบาง ปากของผมก็บดขยี้ให้เธอเปิดโพรงปากและดูเหมือนเธอจะเริ่มอ่อนแล้วแต่ยังคงแข็งข้อกับผม มือผมไล่ขึ้นมาที่หน้าอกเธอพร้อมกับมือหนาที่บีบเนื้อเนินอกที่กระชับมือ จนเธอร้องและนั่นแหละผมเลยได้แทรกลิ้นร้อนๆ ของตัวเองเข้าไปควานหาความหวานอย่างโหยหา บอกตรงๆ ผมไม่เคยเจอริมฝีปากของใครหวานขนาดนี้ก่อน และอย่าคิดว่าผมจะพิศวาสเธอนะแค่อยากจะลงโทษคนที่ไม่เจียมตัวอย่างมินญาถึงแม้ปากของเธอจะเปิดให้ผมเข้าไปกวัดเกี่ยวลิ้นลางแล้ว แต่ความรู้สึกอยากมันมีมาก..มือของผมยังคงฟอนเฟ้นก้อนนุ่มนิ่มสองข้างอย่างมันส์มือ ให้ตายเหอะผมเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ ร่างกายมันร้อนไปหมด..แต่
เพล้ง!!!
“โอ้ยย!!” ผมล้มลงกับพื้นแล้วกุมหัวตัวเองอย่างเจ็บๆ ก่อนจะมองมือตัวเองที่ตอนนี้เลือดออกประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมกับเนโรที่รีบวิ่งมาพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่งที่โซฟาโดยมีมินญาที่มือถือขวดเหล้าอยู่ ใช่ยัยนี่ตีหัวผม!! ให้ตายเหอะ ยัยน่ารังเกียจ กล้ามากที่ทำกับผมแบบนี้
“คุณเซฟครับ เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันตีคุณเซฟเองค่ะ ไล่ฉันออกเลยนะคุณเนโร” ผมตวัดสายตาไปมองมินญาที่พยักหน้ากับเนโร กะไว้แบบนี้งั้นเหรอ? ยัยน่าสมเพช!!
“อะ เออ”
“หึไม่หรอก ถ้าฉันจะไล่ใครออกมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเนโรแต่มันขึ้นอยู่กับฉันที่เป็นเจ้าของผับ!!”
“ตะ แต่..”
“อย่าคิดว่าทำฉันแค่นี้แล้วฉันจะไล่เธอออกนะ เธอได้เจอหนักกว่านี้แน่ มินญา!!” ผมสั่งเนโรให้ไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้แล้วสั่งยัยนี่ให้อยู่ด้วยก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เลอะเลือดออก ตีแม่นด้วยนะโดนหน้าผากเต็มๆ เดี๋ยวเถอะเธอได้เจอหนักแน่!! เนโรเดินเข้ามาทำแผลให้ผมทันที
“ฉะ ฉันกลับก่อนนะค่ะหมดเวลางานแล้ว”
“ใครสั่ง ยังไม่หมดเวลางานของเธอ!!”
“แต่งานฉันเลิกตีสอง..”
“เหรอ แต่ฉันยังไม่ให้เลิก!!” ผมตวาดมินญาก่อนจะไล่เนโรออกไป พร้อมกับกุมหัวตัวเองอย่างเจ็บๆ
“คุณจะเอาอะไรอีก ลวนลามฉันไม่พอหรือไง..ฉันไม่เอาเรื่องคุณก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“อ๋อเหรอ แล้วหัวฉันล่ะเนี้ย..หมาตัวไหนทำว่ะ!!”
“ก็คุณ..” สายตาของผมมองมินญาที่เบือนหน้าหนีผม คงจะไม่กล้าพูดล่ะสิว่าเมื่อกี้คืออะไรอ่ะ!! เหอะทำมาไร้เดียงสา ยัยผู้หญิงน่าสมเพช
“ทำไม ฉันทำไม?”
“ช่างเถอะ คุณจะให้ฉันกลับได้ยัง!!”
“ไม่ เอาเสื้อฉันไปซัก..ซักให้สะอาดด้วย”
“งั้นฉันเอาไปซักที่ห้อง..”
“เธอมีสิทธิ์ต่อรองฉันหรือไง ยัยน่าสมเพช!!” เธอหลับตาลงแล้วถือเสื้อของผมเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็นอนลงโซฟาเพราะเจ็บหน้าผากสุดๆ ให้ตายเหอะมือหนักจริง!! ผมนอนรอยัยนั่นจนกระทั่งร่างบางของมินญาเดินออกมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตของผมที่สะอาดตา
“เสร็จแล้ว สะอาด..ฉันไปได้ยัง”
“ก็ไปดิ!!” ผมมองมินญาที่เอาเสื้อผมไปแขวนไว้ที่ราวแขวนก่อนจะเดินออกไป คอยดูเถอะฉันจะทำให้เธอทนทุกข์มากกว่านี้อีก มินญา!! เช้านี้ผมก็เลยไปหาไอ้ริวที่โชว์รูมรถของมันทันที โชว์รูมของริวเป็นการนำเข้ารถจากเมืองนอกเพื่อมาโชว์และขาย ผมเดินเข้าไปก็กวาดตามองหามันก็เห็นลูกน้องมันบอกว่าอยู่ที่ห้องทำงาน ผมเลยเดินเข้าไป
“อ้าวเฮ้ยมาได้ไง แล้วหน้าผากไปโดนอะไรมา”
“เหอะ อย่าให้พูด!!”
“เออไม่พูดก็ไม่พูด แต่วันนั้นทำไมถึงไม่มาว่ะ..ติดธุระอะไรของแกว่ะ!!” ผมไม่ตอบหยิบบุหรี่มาจุดแล้วดูดอย่างอารมณ์เสีย พอนึกถึงยัยนั่น!!
“ยุ่ง!!”
“เหอะ ตลอดมีเรื่องปิดบังตลอด”
“ปิดบ้าอะไร แค่เรื่องบางเรื่องแกก็ไม่ต้องรู้ป่าวว่ะ!!” ริวมองหน้าผมที่หงุดหงิดกับการถามอะไรมากๆ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบพูดอะไรให้พวกมันฟังก่อนจะอัดบุหรี่จนหมดม้วน
“แล้วมาหาฉันมีอะไร หรือเปลี่ยนใจมาดูรถแล้วแลกน้องมินมาให้ฉัน”
“ไม่ใช่ แค่เบื่อๆ เซล่า..”
“อ้าวชอบไม่ใช่เหรอสวยๆ รวยๆ และก็ไม่น่าสมเพชด้วย” ผมมองริวที่หัวเราะผม เหอะแล้วไงก็ผมไม่ชอบ ไม่สิ!! ต้องพูดว่าเกลียดเลยดีกว่า
“ถามจริงนะเซฟ และแกอย่ายิงฉันนะ..”
“อะไรล่ะ? แต่ไม่รับประกันนะ หึๆ”
“เออ ที่แกเป็นแบบนี้..ยังไม่ลืมยัยชมพูเหรอ?”
“!!!!”
“ใช่ป่ะ แกถึงได้เกลียดน้องมินที่เป็นแบบยัยชมพู” ริวรีบเอามือป้องหน้าตัวเองเพราะผมมองมันด้วยสายตาโกธรแทบจะเอาปืนมายิงมันทิ้ง
“ถ้าแกยังไม่หหุบปากเรื่องยัยผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้อีกละก็นะ ฉันไม่รับรองว่าแกจะโดนฉันกระทืบหรือยิงทิ้ง!!” ผมตะคอกริวที่ยักไหล่อย่างกวนๆ จนผมต้องลุกขึ้นเดินออกจากห้องมันเพราะไม่อยากนึกถึง..นึกถึงยัยผู้หญิงคนนั้น!! คนที่หลอกลวงผมและทำร้ายผม รถปอร์เช่ของผมขับตรงมาที่ผับก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีดำของโจชัวที่จอดอยู่ร้านดอกไม้ของแม่มัน ผมงุนงงทันทีเพราะปกติโจชัวมักจะหมกตัวอยู่ที่บริษัทของตัวเองแต่ไหงถึงโผล่มาที่ร้านดอกไม้ของแม่ตัวเองได้ล่ะ ก่อนจะเห็นโจชัวที่เดินออกมาจากร้านผมเลยจอดรถที่หน้าผับแล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปหามันที่ยืนพิงรถสูบบุหรี่อยู่อย่างนิ่งๆ
“เฮ้ย โผล่หัวมาร้านแม่แกได้ไงว่ะ?”
“อ้าว..เออก็มีธุระส่วนตัวนิดหน่อยอ่ะ..” โจชัวพ่นควันบุหรี่ออกมาก่อนจะมองเข้าในร้านของตัวเองผมเลยขมวดคิ้วอย่างมึนงงแล้วมองตามสายตาของมันก็ต้องตกใจทันทีเมื่อเห็นยัยผู้หญิงคนนั้นที่กำลังเดินออกมาจากร้าน มินญาเห็นผมก็ชะงักและตกใจทันที
“ธุระของแก?”
“ใช่ มินญาโอเคนะ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณโจชัวมากนะคะ..ถ้าไงฉันขอตัว” ผมมองยัยนี่ที่ก้มหัวให้โจชัวแล้วเดินไปทันที แต่ผมนี่สิกำลังสงสัยว่าโจชัวกำลังทำอะไรอยู่?
“แกกำลังจะทำอะไรโจชัว!!”
“ทำอะไร?” มันพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าผมและใช่มันเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวผมเวลาโกธร เพราะสายตานิ่งๆ ของมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมไม่กล้าจะหาเรื่องเท่าไหร่
“แกให้ยัยน่าสมเพชนั่นมาทำอะไรที่ร้านแม่แก!!”
“ทำงาน..”
“เหอะ ยัยนั่นไปอ่อยอะไรแกว่ะ?”
“เปล่า แค่ฉันสงสารเธอที่กำลังเดือดร้อนเรื่องเงินและที่สำคัญเธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมฉันจะช่วยเหลือเธอไม่ได้ล่ะ?” ผมโมโหทันทีกับท่าทีเฉยชาของโจชัว ยัยนั่นมันน่ารังเกียจจริง!! คิดว่าทำงานกับโจชัวตอนเช้าแล้วผมจะไม่กล้าทำอะไรนะ อย่างน้อยเธอทำงานที่ผับของผม..เหอะผมจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู!!
“แกเองก็ไม่สิทธิ์ทำอะไรเธอ ถ้าเธอยังทำงานให้ฉันที่ร้านดอกไม้?”
“เออฉันไม่ทำอะไรหรอก แต่ถ้าทำงานที่ผับฉันอ่ะโดนดีแน่!!”
“ถามจริงเหอะเซฟ แกไม่เห็นแววตามินญาเหรอว่าเธออ่ะไม่ได้เสแสร้งทำตัวเองให้น่าสงสาร..”
“ไม่อ่ะ เห็นแต่ความน่าสมเพชและน่ารังเกียจ”
“แกตัดสินคน เพราะแกมีอดีตฝังใจกับยัยชมพู!!”
“!!!!”
“ลืมความเลวของยัยนั่นไม่ได้ ก็อย่ามาลงกับคนที่เขาน่าสงสารจริงๆ เพราะถ้าแกทำพลาดทุกอย่างอาจจะสายเกินไปก็ได้!!” ผมกระชากคอเสื้อโจชัวแล้วง้างมือจะต่อยมันแต่ก็ชะงักไว้แค่นั้น
“อย่าพูดถึงยัยเลวนั้น!!”
“และที่แกกำลังทำกับมินญา มันไม่เลวหรือไง”
“!!!!”
“แกหยุดได้เซฟ แต่แกไม่ทำ..ถ้าสิ่งที่แกทำมันทำให้แกสะใจก็ทำไป แต่ฉันเตือนแกแล้วนะถ้าเกิดผิดพลาดอะไรไป..แกเองนั่นแหละจะเสียใจ!!”
“ไม่มีทาง คนอย่างเซฟไม่มีทางเสียใจและที่สำคัญหัวใจของเซฟคนนี้มันหายไปแล้ว..ฉันไม่มีหัวใจแล้วแกจำไว้ด้วย!!!” โจชัวแสะยิ้มดึงมือผมออกไปก่อนจะส่ายหน้าไปมาแล้วขึ้นรถขับออกไป ถึงยังไงผมก็เกลียด!! เกลียดผู้หญิงที่ทำตัวให้น่าสงสาร เกลียดความน่าสมเพช!! เกลียดทุกอย่างที่เป็นชมพู!! และใช่เธอเหมือนชมพู ใช่มินญาเธอมีทุกอย่างเหมือนยัยนั่น!!
- ผู้เขียน
