“ไม่เป็นไร มันจบแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว” อีวาน ดอนพูด อุ้มเอาสเตอร์ มู่ไว้ในอ้อมแขนและตบเขาเบาๆ เหมือนที่เธอทำเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก
ใช่ ทุกอย่างจบลงแล้ว และผู้หญิงคนนี้จะไม่ปรากฏตัวอีกเลย
อาจเป็นเพราะอ้อมกอดนี้อบอุ่นเกินไป หรืออาจเป็นเพราะว่า Auster Mu ถอดยามทั้งหมดในหัวใจออก ดวงตาของเขาก็มืดลงทันที จากนั้นเขาก็พิงร่างของ Eavan Don
“เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!” Evan Don ตะโกนออกมาด้วยเสียงต่ำ
….
เมื่อเอาสเตอร์ มู่ตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็เป็นตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น เขานอนคนเดียวบนเตียงสีขาวของโรงพยาบาล นอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและดวงอาทิตย์ส่องแสง ราวกับว่าสิ่งเลวร้ายทั้งหมดจากเมื่อวานได้หายไปแล้ว
เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้ความรู้สึก มันเหมือนกับความฝัน ความเจ็บปวดที่ปลายนิ้วของเขาเปลี่ยนความสนใจและเขาต้องเผชิญกับความเป็นจริง
ใบหน้าที่มีเสน่ห์วิจิตรงดงามของ Jaycee ติดอยู
