บทที่ 5
1015 คำ
Auster Mu พลิกกลับและกด Jaycee ใต้ร่างของเขาและเริ่มโจมตีเธออย่างเลวทราม
ความเจ็บปวดในคืนก่อนไม่หายไป และ Jaycee ทำได้เพียงกัดฟันของเธอและยอมให้เขาระบายเหมือนสัตว์เดรัจฉาน...
เธอเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า: Jaycee ศักดิ์ศรีไม่สามารถช่วยลูกชายของคุณได้...... เงินเท่านั้นที่สามารถช่วยลูกชายของคุณได้!
Jaycee ออกมาจากห้องก่อนรุ่งสาง
แม้ว่านางจะมีเสื้อผ้าติดตัว แต่ขนของนางก็รุงรัง และแขน ขา และคอที่เปลือยเปล่าของนางก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ......
เด็กสาวขี้อายสองสามคนร้องออกมาตรงๆ “พี่เจย์ซี......”
Jaycee ยกมือขึ้นลูบผมของเธอ “ไม่เป็นไร หาคนเข้ามาแล้วเอาเงินไป” ถ้าคุณเจอลูกค้าที่ลำบากเช่นนี้ในอนาคต ให้มอบเขาให้ฉัน "
จนกระทั่งเธอแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ น้ำตาที่กลั้นไว้นานในยามค่ำคืนก็ไหลออกมาอย่างไม่ระวัง เธอคำรามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาของเธอ
“ออสเตอร์!”
“ออสเตอร์ มู!”
คุณทำสิ่งนี้กับฉันได้อย่างไร
“ฉันไม่เคยทรยศคุณ! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น และคุณไม่ให้โอกาสฉันอธิบายเลย... คุณเกลียดฉัน! ฉันก็เกลียดคุณเหมือนกัน!”
“เธอรู้ไหม มันยากแค่ไหนสำหรับฉันในสองปีนี้…”
….
แดดออกเมื่อ Jaycee เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดและเดินออกจากคลับ
เธอไม่ได้นอนมาสองวันสองคืนแล้ว และเท้าของเธอรู้สึกไม่ค่อยแข็งแรง
เธอเดินไปที่สถานีขนส่งและรอรถเมล์คันแรกเพราะเธอเหนื่อยเกินไป จากนั้นเธอก็เอนกายบนป้ายสถานี เธอหลับตาครู่หนึ่ง
ทันทีที่รถของ Auster Mu ออกมาจากโรงรถใต้ดินและผ่านป้ายรถเมล์ เขาก็เห็นเงาสีขาวของเธอในทันที
มันไม่ใช่ชุดเดียวกับชุดราตรีที่เปิดเผยและแต่งหน้าจัดหนัก ในตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดยาวสีขาว ผมยาวของเธอตกบนไหล่ของเธอ และหน้าไม่แต่งหน้า
เธอแกล้งแกล้งได้จริงๆ!
สำส่อนในตอนกลางคืนและแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาในระหว่างวัน?
ออสเตอร์ มู่จับพวงมาลัยไว้แน่น และเขากำลังจะเหยียบแป้นเหยียบเพื่อเร่งความเร็ว เงาสีขาวก็ตกลงมาข้างหน้าทันใด......
ในกระจกมองหลัง หลังจากล้มลง เธอล้มลงกับพื้นโดยตรงโดยไม่ขยับเขยื้อน
สารภาพ---
หลังจากเบรกกะทันหัน ออสเตอร์ มูก็กระโดดลงจากรถและหยิบเจซีขึ้นมาทันที "เจซี..."
ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาหลับตา แต่เธอไม่ตื่น
Auster Mu ขมวดคิ้วแล้วหันกลับมา เขาพาเธอไปที่รถ
โรงพยาบาล.
แพทย์ออกมาจากห้องฉุกเฉินและบอกกับ Auster Mu ว่า "คนไข้ไม่ได้มีปัญหาร้ายแรง เธอแค่เหนื่อยเกินเหตุและผล็อยหลับไป...เอ๊ะ มันเหมือนกับว่าเธอไม่ได้นอนหลับสบายมาหลายปีแล้ว และเธอไม่สามารถรักษาโภชนาการได้ เนื่องจากเธอมีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำอย่างรุนแรง”
เมื่อเขาได้ยิน ออสเตอร์ มู่ก็โล่งใจ และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธอีกครั้ง!
ทำงานหนักเพื่อเงิน?
ผู้หญิงเวรนี่หาเงินได้เยอะจนได้แฟนหนุ่ม?
ไม่สามารถแม้แต่กินอาหารที่มีประโยชน์?
Jaycee ตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล เดินเซ และเธอกำลังจะลุกขึ้นเมื่อเสียงอันเย็นชาของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างๆ เธอว่า "ผู้ชายคนนั้นรวยมากเหรอ? คุณต้องทำงานหนักขนาดนี้เลยเหรอ?"
Jaycee อึ้งไปครู่หนึ่ง “โสเภณีอย่างฉัน ฉันรู้สึกอ่อนแอหากไม่ได้นอนกับผู้ชายหนึ่งวัน... ฉันจะพอใจกับผู้ชายเพียงคนเดียวได้อย่างไร ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีแต่ไร้ประโยชน์ ฉันทิ้งเขาไปแล้ว ฉันสามารถสร้างรายได้และพึงพอใจไปพร้อมๆ กับอาชีพของฉันตอนนี้ มันค่อนข้างดี!”
แล้วเธอก็ยิ้มให้เขาอย่างมีจุดมุ่งหมาย
ออสเตอร์ มู่โกรธจนเลือดและไส้ทะลักท่วมอก!
แต่เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าซีดของหญิงสาว เขาระงับความโกรธ เขากัดฟันแน่น "คุณทำให้ฉันไม่ทานอาหารเช้า ไปกินข้าวกันเถอะ!"
ครู่ต่อมา เขาเสริมว่า "เอาล่ะ ฉันจะจ่ายด้วยอัตราค่าบริการของคุณ!"
Jaycee ตกตะลึง แต่เมื่อเธอเห็น Auster Mu ซึ่งหันหลังกลับและออกไป เธอก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที “งั้นฉันก็ได้ค่ากินข้าวกับนายแล้ว ฉันจะทำอย่างแน่นอน!”
ผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าเธอกำหมัดแน่น
เขาต้องบ้าแน่ๆ!
ดังนั้นเขาจะกังวลเกี่ยวกับผู้หญิงไร้ยางอายที่กระหายเงิน!
Auster Mu พา Jaycee ไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ และ Jaycee สั่งอาหารสองสามจาน
หลังจากเสิร์ฟอาหาร Auster Mu ก็เหลือบมองพวกเขาและขมวดคิ้ว "ผักโขม? ผักชีฝรั่ง?
เธอแพ้อาหารพวกนี้ ซึ่งเธอไม่เคยกินมาก่อน
Jaycee คว้าตะเกียบของเธอและกินอาหาร "ใช่ ผู้คนจะเปลี่ยนไป! แฟนเก่าของฉันชอบกินพวกนี้ ฉันก็เลยเริ่มกินเพื่อเอาใจเขา!"
ขณะที่เธอพูด เธอเคี้ยวผักชีฝรั่งในปากดังมากราวกับว่าเธอตั้งใจทำมัน
แต่เธอรู้สึกขมขื่นในใจราวกับว่าเธอกำลังเคี้ยวเกลือ
เธอให้ลูกชายถ่ายเลือดทุกสองสามวัน แพทย์บอกว่าเธอขาดเอนไซม์ในเลือด และจะดีกว่าถ้าเธอเจาะเลือดภายใน 2 ชั่วโมงหลังจากกินผักโขมและผักชีฝรั่ง
เธอเลยบังคับตัวเองให้กินผักโขมและผักชีฝรั่ง......ถึงแม้จะเป็นโรคภูมิแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็ไม่สนใจ
เพื่อเอาใจแฟนเก่า เธอเรียนรู้ที่จะกินอะไรที่ทำให้เกิดอาการแพ้?
และคุณไม่กลัวตายจากอาการแพ้เลยเหรอ?
ออสเตอร์ มู สัมผัสได้ถึงความโกรธเกรี้ยวในปอดและกลิ่นของเลือดก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา เขาพ่นเลือดลงบนกระดาษเช็ดมือโดยตรง
- ผู้เขียน
