วังวน

บทที่6เริ่มเปลี่ยนไป

"จะออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอคะ"วันวานเอ่ยถามชายคนรักด้วยน้ำเสียงที่เจือปนไปด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย เขียนฟ้ากำลังยืนแต่งตัวอยู่ตรงหน้ากระจกมุมปากของเขามีรอยยิ้มก่อนชายหนุ่มจะหันมามองหน้าแฟนสาว

"เย็นนี้ผมมีเลี้ยงฉลองกับที่ทำงาน คงจะกลับดึก"

"เลี้ยงฉลองอะไรกันทุกวันคะเขียน ช่วงนี้ชีวิตของคุณดูเหมือนจะยุ่งจนไม่มีเวลาให้วันเลยนะ"วันวานชักสีหน้าเธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่ารู้สึกไม่โอเคกับสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังทำอยู่

ทุก ๆ วัน เขียนฟ้ามักจะหาข้ออ้างออกไปนอกบ้านตลอดเวลาตั้งแต่เธอกลับมาจากดูงานครั้งนั้น นับครั้งได้ที่เธอและเขาจะได้เข้านอนพร้อมกัน เธอจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าเขาไม่หายตัวไปตลอดทั้งคืนแล้วกลับมาในยามรุ่งเช้าพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมที่สลับเปลี่ยนแปลงไปแต่ในละวัน

"ไม่เอางอแงสิวัน สิ่งที่เขียนทำก็เพื่ออนาคตของเราทั้งนั้นนะ"

"แต่วันไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้นเลย สิ่งที่วันต้องการในตอนนี้ก็คือเขียน"น้ำเสียงแข็งกระด้างดังขึ้น เขียนฟ้าหันมามองหน้าของคนรักด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป วันวานยืนนิ่งเธอพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ให้มันระเบิดออกมา

"สิ่งที่วันต้องการที่สุดในตอนนี้ก็คือเขียน แต่ตอนนี้เขียนกลับทำเหมือนว่าวันไม่มีความสำคัญ"

"..."

"เขียนกำลังทำให้วันดูเหมือนคนโง่ เป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน"

"หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ววัน"น้ำเสียงแข็งกระด้างของเขียนฟ้าทำเอาวันวานแทบไม่อยากจะเชื่อ คำพูดที่หลุดออกจากปากของชายคนรักสร้างความเจ็บปวดไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

"เขียนมีคนอื่นใช่ไหม"วันวานพยายามบังคับน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เธอพยายามอย่างที่สุดเพื่อประคองความรักไม่ให้มันพัง

"เขียนมีคนอื่นใช่ไหม ตอบวันมาเดี๋ยวนี้นะ"

"อย่างี่เง่าได้ไหมวัน แค่เขียนทำงานก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว"ชายหนุ่มตะโกนตอบกลับไป เขารีบคว้ากระเป๋าสตางค์โทรศัพท์มือถือและกุญแจรถมาถือเอาไว้ วันวานรีบพุ่งเข้าไปหมายจะชิงกุญแจรถออกจากมือแต่เธอกลับถูกเขียนฟ้าผลักจนร่างเซถลาล้มลงกับพื้น

โครม

"อย่าไปนะเขียน วันบอกให้หยุดไง"

"ไว้วันอารมณ์เย็นลงเมื่อไหร่แล้วเราค่อยมาคุยกัน"เขียนฟ้าตะโกนกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนโดยไม่ฟังเสียงเรียกร้องของแฟนสาว

ปึง ปึง ปึง

"เขียนกลับมาเดี๋ยวนี้นะ กลับมา"วันวานเขวี้ยงปาข้าวของใส่ผนังห้อง เธอเปล่งเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจตายเมื่อคนรักเริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไปเป็นคนละคน สาวใช้ต่างรีบกลับเข้าไปในห้องพักไม่กล้าเข้าไปวุ่นวายเรื่องของเจ้านายเมื่อเห็นเขียนฟ้าเดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

วันวานพยุงตัวลุกขึ้นเดินไปคว้าโทรศัพท์รีบต่อสายหาคนรักแต่เขากลับตัดสายเธอทิ้งแถมยังปิดเครื่องใส่ เธอจึงต่อสายหาเพื่อนในกลุ่มของเขาทุกคนรวมถึงคนในบริษัทและได้คำตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่มีการจัดงานเลี้ยงอะไรทั้งนั้น

"คุณโกหกวันอีกแล้ว"หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนวันวานจะล้มตัวนอนบนเตียง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสายหัวใจดวงน้อยบอบช้ำอย่างหนักหนาสาหัส

ฟ้อด ฟ้อด

สิ่งที่กำลังรบกวนเวลาพักผ่อนปลุกให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมามอง สิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าของชายคนรักซึ่งเขากำลังนอนอยู่ข้างกายและกำลังส่งยิ้มมาให้เธอ

"ตื่นได้แล้วครับที่รัก"

"เขียน"เปลือกตาบางกะพริบถี่ วันวานเพ่งมองชายคนรักเขากำลังนอนอยู่ข้างกายซึ่งร่างใหญ่ของเขียนฟ้านั้นยังอยู่ในชุดของเมื่อคืน

"ตื่นได้แล้วครับ เขียนทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ กำลังร้อน ๆ อยู่เลย"ปลายนิ้วเรียวสัมผัสลงบนใบหน้าทำให้วันวานสะดุ้งตัวได้สติขึ้นมา เธอพยุงร่างลุกขึ้นยืนอาการปวดหัวเข้าเล่นงานเหตุมันคงเกิดมาจากการพักผ่อนน้อยไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอนอนร้องไห้แล้วเผลอหลับไปตอนไหน

"เมื่อคืนเขียนหายไปไหนมาคะ"เธอไม่รอให้เสียเวลาไม่อยากเก็บความค้างคาอีกต่อไป เขียนฟ้าคลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้

"เขียนบอกแล้วไงว่าเมื่อคืนเขียนไปเลี้ยงฉลองกับที่ทำงานมา"

'โกหก'วันวานมองหน้าชายคนรัก เธอพยักหน้าจำใจยอมเชื่อคำพูดของเขาเธอแสร้งโง่เพื่อรอดูปฏิกิริยาว่าเขียนฟ้าจะโกหกอะไรเธอต่อไปอีก

"ตั้งใจทำงานนะคะ วันนี้วันต้องเข้าบริษัทไปช่วยดูงานของคุณพ่ออาจจะกลับดึก เขียนไม่ต้องรอทานข้าวนะ"เช้าวันใหม่บรรยากาศอันแสนสดใสไม่เหมือนวันก่อน ๆ หญิงสาวในชุดเตรียมพร้อมกำลังจะออกไปทำงานเอ่ยบอกแฟนหนุ่มในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งทานอาหารเช้าร่วมกัน

"ครับ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เดี๋ยวเขียนจะได้บอกแม่บ้านว่าไม่ต้องทำอาหาร เขียนจะได้ทานข้าวมาจากนอกบ้านเลย"

"อาหารนอกบ้านมันอร่อยกว่าอาหารในบ้านเหรอคะเขียน"

กึก

ช้อนที่กำลังตักอาหารเข้าปากในมือของเขียนฟ้าหยุดชะงัก ชายหนุ่มหันไปมองแฟนสาวซึ่งเธอก็กำลังมองเขาอยู่เช่นเดียวกัน

"เป็นอะไรไปคะ วันก็แค่ถามว่าอาหารนอกบ้านมันอร่อยกว่าอาหารที่บ้านอย่างนั้นเหรอคะ"

"มันก็ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอกครับ แต่เขียนแค่คิดว่า"

"มันหาทานได้ง่าย และสะดวกดีแบบนั้นใช่ไหมล่ะคะ"ริมฝีปากหยักหนาเม้มเข้าหากัน มือที่กำลังถือช้อนเริ่มสั่นชายหนุ่มนั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนรัก

"วันนี้ข้าวต้มกุ้งมีกลิ่น ไม่ค่อยถูกปากวันเลยค่ะเขียน"

"..."

"วันหลังเขียนต้องเลือกกุ้งให้ดี ๆ นะคะ มันจะได้ไม่มีกลิ่น'คาว'"

หญิงสาวเดินเข้ามาในบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไร้รอยยิ้มเหมือนเมื่อก่อน

"เรื่องที่คุณวันให้ไปสืบมา ได้เรื่องแล้วค่ะ"เลขาสาวหน้าห้องรีบรายงานความเคลื่อนไหว วันวานพยักหน้าให้เลขาสาวเดินตามเข้าไปด้านใน

"คุณพ่อไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหมคะ"

"ค่ะ คุณท่านไม่ทราบ"ซองเอกสารสีน้ำตาลวางลงบนโต๊ะทำงาน วันวานนั่งทำใจก่อนจะยื่นมือไปคว้าซองสีน้ำตาล ภาพถ่ายหลายสิบใบในนั้นเป็นเครื่องมือช่วยยืนยันในสิ่งที่ทำให้เขียนฟ้ามีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป

"คุณวันคะ"

"ออกไปก่อน"เลขาสาวมากความสามารถมองหน้าเจ้านายของตนก่อนจะเดินออกไป

"ฮึก"น้ำตาของความเจ็บปวดระทมทุกข์ที่อัดอั้นเอาไว้ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เสียงสะอื้นดังขึ้นภายในห้องทำงาน ภาพถ่ายของคนรักกับหญิงสาวมากหน้าหลายตาเกลื่อนกระจายอยู่บนโต๊ะทำงาน

"ทำไม"หัวใจดวงน้อยแตกสลายอนาคตที่วาดฝันเอาไว้ดับสิ้น คำว่ารักจากปากของเขายิ่งนับวันมันยิ่งไม่มีความจริงใจอยู่ในนั้น

วันวานร้องไห้สะอื้นไม่เป็นอันทำงาน กรอบดวงตาบวมช้ำแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่ว่าเธอจะพยายามหยุดมันสักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำได้