กันนภัทรจับหญิงสาวเข้าไปนั่งรอในรถส่วนเขาเดินกลับไปจ่ายเงินค่าข้าวที่ยังกินไม่อิ่มด้วยซ้ำไป บอกเลยนะว่าเขาเหนื่อยมากกับการรับมือเธอในตอนนี้ งานราชการก็ต้องทำไหนจะต้องมาทนเหนื่อยกับผู้หญิงที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลอีก
"อย่าให้มากนักผมความอดทนต่ำเข้าใจมั้ยคุณหนู"
"นายอยากตายใช่มั้ย"
"ทำไมจะทำให้ผมตายเหรอ... มีปัญญาเหรอไง"
เขายิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยอย่างท้าทาย หน่วยรบพิเศษไม่ได้มาเพราะโชคช่วยหรอกนะ ประสบการณ์ในการเสี่ยงความเป็นความตายเขามีมากจนไม่คิดว่าจะมาตายโง่ๆแบบนั้นหรอก
"ได้ดิเดี๋ยวพริ้งพราวคนนี้จัดให้"
"จะรอ..."
เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมีฤทธิ์เดชอะไรแม้แต่นิดเดียว พิราสินีกำมือตัวเองไว้แน่นเธอสะสมความคับแค้นไว้ในใจและรอวันที่จะเอาคืนเขา
'ได้... อยากเจอนักใช่มั้ยเดี๋ยวพริ้งพราวจัดให้'
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิทซึ่งก็
