หญิงสาวบิดตัวไปมาด้วยสภาพไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เธอไม่ชินกับการนอนเตียงแข้งกับคนอื่นมันอาจจะเป็นเตียงธรรมดานอนสบายแต่สำหรับเธอมันไม่สบายเลยสักนิด กันนภัทรกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นลืมตามองหญิงในอ้อมกอดที่ตอนนี้บิดตัวไปมาไม่ค่อยสบายตัวก็เอ่ยถามเสียงหวาน
"พริ้งไม่นอนเหรอ"
"ปวดหลังนอนไม่สบายเลย"
เขาขยับตัวนอนพิงหลังกับเตียงอุ้มเธอมานอนบนตักสวมกอดหญิงสาวเอาไว้เพื่อให้เธอนอนสบายขึ้น
"นอนตัวพี่สบายขึ้นมั้ย"
"ก็ดีขึ้นมานิดหน่อยค่ะ พริ้งไม่เคยนอนที่นอนแบบนี้อ่ะมันไม่ชิน ปกตินอนเตียงที่บ้านนุ่มกว่านี้เยอะ"
"ก็ต้องปรับตัวให้ได้สิ คนเรามันจะสบายทั้งชีวิตเป็นไปไม่ได้หรอกมันต้องลองมาลำบากบ้าง ใช้ชีวิตให้คุ้มหน่อยสิ"
หญิงสาวทำหน้างอง้ำฝืนหลับตาลงพยายามอย่างหนักที่จะอยู่ให้ได้ ถึงมันจะยากแต่ตอนนี้เธอไปไหนไม่ได้แล้วโทรศัพท์ก็ไม่มีติดต่อใครก็ไม่ได้เลย
"ใครจะอยากลำบาก พี่ก็คงไม่อยากลำบากหรอก"
"พรุ่งนี้
