Love you...พี่รหัส

EP.7 ก็บอกว่าไม่ชอบ

Part (นาโน)

17:30

เเด๊ดดี้: เเน่ใจหรอว่าจะมาอยู่ที่นี้?// บุพการีถามฉันขึ้นขณะที่กำลังจะยกของเข้าบ้าน สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ฉันยิ้มตอบเบาๆ

มี๊: เอาน่า ให้ลูกอยู่ของลูกเองเถอะ เราต้องปล่อยเขาบ้าง เขาต้องจัดการชีวิตเขาเองได้// มี๊เดินมากอดพ่อ อีเหี้ย! น้ำตาจะร่วง ตั้งเเต่เกิดมาก็ไม่เคยออกมาอยู่นอกรั้วบ้านจริงๆนั้นเเหละ

เเด๊ดดี้: หนูคิดดีเเล้วนะคะ?// ฉันเดินเข้าไปสวมกอดเเด๊ดกับมี๊ทันที น้ำตาก็พลันจะไหลพร้อมกับซบลงอกเเล้วพยักหน้าในอ้อมอกนั้นเบาๆ

เรา: ค่ะเเด๊ด หนูอยู่ได้เพื่อนอนาคตเพื่อครอบครัว// ฉันเงยหน้าพูดน้ำตาคลอเบ้า นี้ฉันคิดดีเเล้วใช่ไหมนะ

ไลอ้อน: โห่...นาโน! กล้าอยู่จริงอ่ะ มีผีหรือป่าวก็ไม่รู้// อีน้องชายเรามันขนของเข้าไปเสร็จมันก็เดินออกมา

มี๊: พูดเกินไปเเล้วเราอ่ะ คิดถึงพี่เขาไม่มีคนกัดด้วยล่ะสิ// ฉันยิ้มกับคำที่มิ๊พูด ไอ้ไลอ้อนมันมองหน้าเรา ก่อนจะถอนหายใจยาวพรืด

ไลอ้อน: เวลาเเด๊ดมี๊ไปทำงานต่างประเทศผมจะอยู่กับใครล่ะ?// เคยเห็นคนหล่อหน้างอไหม ฉันยิ้มออกมาเบาๆ เมื่อมันไม่เคยทำสีหน้าเเบบนี้ให้ฉันเห็นเลยสักครั้ง

เรา: ฉันเเค่ย้ายมาอยู่หอใน ไม่ใช่มาตายเดี่ยวกลับไปหาบ่อยๆ เเกก็รู้ เรียนคณะนี้ต้องตื่นเเต่เช้า กิจกรรมก็เยอะ มาอยู่ใกล้ๆดีเเล้ว โอ๋ๆ // เอาจริงๆฉันก็ใจหายนะ ปกติเราสองคนก็ติดกันมากอยู่เเล้ว กลับบ้านก็ต้องมาเจอกัน มี๊เเด๊ดไปทำงานก็ดูเเลกันสองพี่น้องกับเเม่นม ก็คิดถึงมันเเหละ

อ๋อ! หลังกลับจากห้างเราไปอ้อนไปขอมี๊กับเเด๊ดย้ายมาอยู่หอในเลย โดยให้เหตุผลต่างๆนาๆ สุดท้ายเเด๊ดก็ยอม ตอนนี้ก็สั่งคนมาซ่อมเเซมบ้านให้ใหม่อยู่ พร้อมขนของเข้า เอาเเบบพร้อมอยู่อ่ะ ในวันเดียวด้วยนะ นี้ช่างก็น่าจะซ่อมเสร็จเเล้วด้วย

ไลอ้อน: เออ! กลับมาหาผมบ่อยๆด้วย // มันพุ่งมากอดฉันอย่างเเรงฉันหัวเราะน้อยๆ ก่อนที่จะกอดตอบ

มี๊: เวอร์ล่ะๆ นี้ยังไม่บอกพี่หรอว่าเราจะเรียนต่างประเทศ ไปอยู่กับยายอ่ะ// ทันใดนั้น เราผลักมันออกเเล้วมองหน้ามัน ที่มันร้องไห้นี้คือมันจะไปเรียนต่างประเทศใช่ไหม ก็นึกว่าเหงาที่อยู่บ้านคนเดียว

เรา: เเล้วไปวันไหน? // มันล่ะสายตา เเล้วยกมือขึ้น 5 นิ้ว โห่อีกเเค่ห้าวัน นี้กะจะไม่บอกพี่อย่างฉันเลยใช่ป่ะ

เเด๊ด: เเด๊ดให้น้องไปดูบริษัทด้วยลูก เลยให้เรียนที่นั้นเลยจะได้เรียนรู้งานเเต่เด็ก//ฉันพยักหน้าเข้าใจ ก็ไอ้นี้มันฉลาดเนาะ! ไม่เหมือนคนสวยๆอย่างฉัน ฮ่าๆ

มี๊: เอาล่ะๆ ถ้าคิดดีเเล้วว่าจะอยู่ มี๊ก็จะไม่ห้ามวันที่น้องไปมี๊จะมารับนะคะคนเก่ง //ฉันพยักหน้าก่อนจะเข้าไปสวมกอดทุกคนอีกครั้ง เเล้วทุกคนก็กลับ คงเริ่มเเล้วสินะ ชีวิตมหาลัย

บรื้นนน!!~~

ฉันมองรถเบนซ์คันสีเหลืองที่วิ่งเข้ามาภายในบ้านพักหลังพอดีอยู่ อื้อหือ มึงดูรถกับที่อยู่ด้วยนะอีคุณเพื่อนนนนน ไม่นานเพื่อนตัวดีทั้งสองคนก็เปิดประตูลงมา เราเเอบเบ้ปากเบาๆ

เรา: โห่... ขนอะไรมาเยอะเเยะวะ // เรามองพวกมันที่ขนกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาหลายใบ กะอยู่กี่ชาติ?

โรส: พูดมากรีบมาช่วยกูสิ!// นั้นเเหละเราก็ไปขนของช่วยพวกมัน

หลังจากนั้นก็เก็บบ้านถูบ้านกวาด จัดของใหม่เป็นบ้านหลังสีขาวสองชั้นอ่ะนะ พอดีอยู่สามคนเเหละ ก็เป็นหอในบ้านอยู่ในรั้วมหาลัยหลังคณะเกษตรเลย พวกเราจัดของจนดึก กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็ปาไป 3-4 ทุ่มเลย

ลิด: โอ้ย! เหนื่อยว่ะ อีโรสลุกออกไปอย่ามานอนทับกู!!

ฉันเดินมาล้มตัวลงนอนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นด้านล่างอย่างหมดสภาพ หื้ออ คิดถึงพี่เจ้าป่า ปานนี้จะนอนหรือยังนะ

ลิด: พรุ่งนี้ไปซื้อของเข้าครัวกัน

เรา/โรส : เค~~~

ลิด: วันรับน้องกูจะไปเตาะพี่ปี 3 อิอิ // ฉันมองหน้ามันเเล้วส่ายหน้าเบาๆ

เรา: คิดถึงพี่ป่าอ่า กูจะทำยังไงดีกูอยากเสียตัว งื้อ// ฉันพูดเเล้วก็นั่งยิ้มคนเดียวอร้าย เส้นเลือดที่ปูดๆขึ้นมานั้น เเขนขาวๆ โอ้ย ไปค้างคืนเราต้องมีเเผนเสียเเล้ว

เรา: ทำไงดีช่วยคิดดิ

โรส/ลิด: ยาปลุกเซ็กส์ไหม?// มันเป็นคำพูดที่ประชดนะ เเต่ทำไมเราถึงรู้สึกชอบวะ เออความคิดดี เพื่อนฉลาดก็วันนี้ล่ะ

เรา: ความคิดดีว่ะ!

ลิด/โรส: อีนาโน!!

เรายิ้มเเหย่ๆ เอ้า ก็มันเสนอเราเองอ่ะพวกมันมองเราด้วยสายตาเเบบ มึงบ้าหรอ ก็ไม่เเน่รอดูเลยพี่เจ้าป่าเมินกันดีนักนะ เดี่ยวรู้เลย

ก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกถูกชะตากับพี่เขาขนาดนี้ ยอมรับตรงๆว่าหน้าตาเขาดีก็จริง ตรงสเปกก็ใช่ เเต่ฉันชอบพี่เขาจริงๆนะ ชอบเเบบไม่ได้เเค่เเซวไปเล่นๆ ฉันจริงจัง ฉันรักเขา รักเเบบบหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง เเม้เขาจะปฏิเสธฉันในตอนนี้ก็เถอะ เเต่ไม่เป็นไรฉันจะไม่ยอมเเพ้ง่ายๆ พี่เจ้าป่าต้องเป็นเเฟนนาโนเท่านั้น