บรรยากาสลมพัดเย็นๆนั่งมองคนที่เราเเอบชอบนี้มันดีมากๆสำหรับอีนาโนเลยเเหละ เราถอนหายใจยาวพรืดบนโซฟาตัวสวยนึกไปถึงประโยคที่ออกจากปากคนที่นอนหลับอยู่ตอนนี้ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
'อ๋อ! ลืมบอกไป นอนไหนก็ได้เเต่ต้องห่างกับกูหนึ่งเมตรไม่งั้นมึงไม่ผ่านกิจกรรมเเน่'
เรา: เฮ้อ~~// เรานั่งกอดเข่ากลุ้มอกกลุ้มใจขนาดอยู่ในห้องนอนเดียวกัน บรรยากาสก็ดีซะขนาดนี้ เเต่ต้องอยู่ห่างจากคนหล่อ 1 เมตร เศร้าจริงๆชีวิตฉัน
เรา: ใจร้าย!// เราได้เเต่บ่นกับตัวเองเเต่มันก็ดีกว่าทำได้เเค่เเอบมองอยู่ไกลๆ อย่างน้อยก็ได้อยู่ใกล้กว่าปกติเเล้ว
เรามองต้นตะบองเพรชทั้งสองสีสลับกับคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยไม่ได้สนใจเราเลย เออ! ใจร้ายกว่านี้มีไหมล่ะ ตอนนี้ก็ตีสองกว่าเเล้วยังหลับไม่ลงเลยลักหลับซะเลยดีไหม ทำไมใจเเข็งนัก!
เรา: อมมี่ รวย รวย อมมี่// เราพูดกับตัวเองวนไปวนมาเมื่อพูดซ้ำไปซ้ำมาจู่ๆ ความคิดหนึ่งมันก็เเล่นเข้าสมอง ฉันยกมือป
