คนตัวบางที่นอนหันหลังบนเตียงปิดเปลือกตาลงให้น้ำตาไหลหยดลงบนหมอน เธอตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงออดหน้าห้องแล้ว นึกว่าอาหารที่เธอได้ยินเสียงเขาโทรสั่งแว่วๆ ในโสตประสาทมาส่งเสียอีก ที่ไหนได้ เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยทำเธอนอนตัวเกร็งไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวในตอนแรก
แต่พอฟังสิ่งที่เขาพูดออกมาแต่ละอย่าง มันช่างเสียดแทงหัวใจดวงน้อยของเธอเหลือเกิน
ตั้งแต่จำความได้เธอก็มีแค่เขา รักแค่เขา เทิดทูนแค่เขา และโปรแกรมสมองตัวเองเอาไว้แบบนี้มาตลอด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่รู้สึกอยู่นี้ มันคือความรัก ความชอบ หรือการสะกดจิตตัวเองมาตั้งแต่เด็กกันแน่
แต่ที่เธอรู้คือเธอต้องมีเขา และเขาต้องมีเธอ และเราต้องมีกันแค่สองคนเท่านั้น
ก่อนหน้านี้ที่เธอลดความรุนแรงของเรื่องพริมาไป เพราะเธอเองก็รู้สึกผิดต่อเขาไม่น้อย แม้ว่าบางครั้งจะคิดว่าเขามีอะไรกับคนอื่นได้ ทำไมเธอจะมีบ้างไม่ได้ เมื่อถึงเวลาแต่งงาน เธอก็จะไม่ไปนอนกับใครอีก แต
