บทที่ 10 เปลี่ยนยามให้เป็นนักธุรกิจ
2200 คำ
“ผมเซ็นยอมรับเงื่อนไขของคุณแล้ว ก็เท่ากับวันนี้เริ่มงานวันแรกหรือเปล่าครับ” สิบทิศถามและส่งยิ้มให้มุกอันดาหลังจากที่วางปากกาเซ็นเอกสารเสร็จ
“วันนี้วันที่5แล้ว แต่ไม่เป็นไรฉันคิดให้คุณเต็มเดือน วันนี้ฉันจะโอนเงินให้คุณก่อนสองหมื่นบาทเป็นค่าจ้างล่วงหน้าของเดือนนี้ เดือนต่อไปฉันจะจ่ายให้คุณวันที่30ของทุกเดือนแต่วันนี้คุณต้องเริ่มงานเลยนะคะ” มุกอันดาพูด
“ได้ครับเริ่มงานเลย แต่เงินผมไม่รับนะครับเพราะผมต้องทำงานก่อนถึงจะรับเงินของคุณตามสัญญา ว่าแต่งานของผมวันนี้ต้องยังไงบ้างละครับคุณสั่งมาได้เลย” สิบทิศถามถึงงานและปฏิเสธรับเงินล่วงหน้า
“งานง่ายๆ เริ่มจากไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ไปฟิตเนส และเปลี่ยนทรงผมใหม่ให้ดูเด็กลงหน่อย แค่นี้เอง คุณพร้อมหรือเปล่าละถ้าจะไปกันเลย” มุกอันดาพูด
“ซื้อเสื้อผ้าใหม่? ......ซื้อทำไมครับผมมีเสื้อผ้าเยอะแยะ” สิบทิศทำหน้างงและถามออกไป
“ก็ฉันจะเปลี่ยนลุคใหม่ให้คุณ จนคุณไม่เหลือคราบความเป็นยามเลยแหละคอยดู เอาเถอะน่าทำตามที่ฉันบอกอย่าลืมนะคะมันอยู่ในเงื่อนไขสัญญาของเรา คุณต้องทำตามโปรแกรมของฉัน เรื่องค่าใช้จ่ายคุณไม่ต้องห่วงฉันจัดการเอง คุณแค่ไปกับฉันไปวัดตัว” มุกอันดาพูดและจับแขนสิบทิศลากไปขึ้นรถของตัวเอง
“เดี๋ยวๆ คุณ ผมขอขับรถให้คุณนั่งเองได้ไหม คือผมไม่ชินให้ผู้หญิงขับรถให้นั่งน่ะ”
“แต่คุณจะขับรถฉันได้หรือคะ…”
“แล้วทำไมจะไม่ได้ละคุณผมก็ขับรถเป็น…...ออ! ......รถคุณแพงลืมไป แต่ว่าเอาจริงๆ นะรถแพงน่าจะขับง่ายมากกว่ารถกระบะเก่าๆ ผมขับได้ขอลองดูนะคุณ” สิบทิศพูดกับมุกอันดา
“จะเอาอย่างนั้นหรือคะลองดูก็ได้ค่ะ” มุกอันดาพูดพร้อมกับส่งกุญแจรถให้สิบทิศ สิบทิศรับกุญแจรถมาและทำหน้าที่คนขับ ขับรถพามุกอันดามาห้างดังใจกลางกรุงเทพ
“คุณก็ขับรถเก่งนะคะ ถึงแล้วเดี๋ยวเราไปดูเสื้อผ้าให้คุณก่อน”
“ครับ ตามแต่เจ้านายจะสั่งเลยครับ” สิบทิศพยักหน้ารับคำและพูดกับมุกอันดาสีหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุขมาก
มุกอันดาพาสิบทิศมาที่ร้านขายเสื้อผ้าบุรุษแบรนด์ดัง สั่งชุดใหม่ให้สิบทิศทั้งเชิ้ตชุดทำงาน และชุดลำลองครบชุด
“พี่พนักงานค่ะ ขอลองเชิ้ตตัวนี้ค่ะ ตัวนี้ด้วย ขอดูหลายๆ แบบหน่อยนะคะ” มุกอันดาบอกพนักงานขาย
“ได้ค่ะคุณผู้หญิง เดี๋ยวเชิญคุณผู้ชายลองเสื้อด้านในได้เลยค่ะ คุณผู้หญิงจะเข้าไปช่วยดูด้วย หรือจะนั่งรอข้างนอกก็ได้นะคะ” พนักงานสาวพูดขึ้น
“เดี๋ยวดิฉันนั่งรอข้างนอกค่ะ เข้าไปลองเสื้อสิคุณ” มุกอันดาบอกพนักงานและบอกให้สิบทิศเขาไปลองเสื้อที่เลือกมา
“คุณเข้าไปดูให้ผมหน่อยสิ ผมดูไม่เป็นหรอก” สิบทิศพูด
“เข้าไปได้ค่ะคุณผู้หญิงห้องลองเสื้อกว้างค่ะ เข้าไปดูให้คุณผู้ชายได้นะคะ” พนักงานสาวพูด มุกอันดาจึงเข้าไปช่วยสิบทิศดูว่าใส่ได้พอดี เหมาะกับสิบทิศหรือไม่
“ฉันว่าตัวนี้สวยกว่า เหมาะกับคุณมากกว่า ที่สำคัญผูกเนกไทได้หลายสีด้วย เอาตัวนี้ตัวหนึ่ง ส่วนแบบนี้คุณลองดูหน่อย ฉันจะเลือกสีให้” มุกอันดาบอกสิบทิศ
“ปกติคุณผูกเนกไทเป็นด้วยหรือ” สิบทิศถามขึ้น
“เป็นสิ คุณไม่เคยผูกใช่ไหม ไม่ต้องกังวลค่ะฉันผูกให้ได้ ฉันทำเป็น” มุกอันดาพูด
“ครับ คุณนี่เก่งจัง” สิบทิศพูด คิดในใจว่าสบายแล้วว่าที่เมียผูกเนกไทเป็นด้วยจะได้ช่วยเขาแต่งตัวเวลาออกไปทำงานได้
เมื่อลองชุดที่เป็นทางการเสร็จ มุกอันดาก็ได้พาสิบทิศไปเลือกชุดลำลองอีกร้านหนึ่งซึ่งเป็นร้านแบรนด์ดังเหมือนกัน
“ได้ชุดทำงานแล้ว เดี๋ยวเราไปดูชุดลำลองกันบ้าง ฉันว่าไปดูกางเกงก่อนเลย เลือกขาสั้นขายาว ดูกางเกงยีนก่อนแล้วกันนะคะหลังจากนั้นค่อยไปดูเสื้อยืดนะคุณ”
“ทำไมต้องซื้อเยอะแยะขนาดนี้ล่ะคุณ ผมว่ามันเยอะไปไหม”
“ก็ฉันอยากให้คุณได้ใส่เสื้อผ้าดีๆ เอาเถอะน่าคุณแค่ทำตามที่ฉันบอกแค่นั้น จำเงื่อนไขสัญญาไม่ได้เหรอคุณ อย่าพูดมากได้ไหมตามฉันมา”
“ครับผมจำได้แต่ผมว่ามันเยอะไปแล้วนะ”
“อือ เสื้อผ้าพอแล้วก็ได้ เดี๋ยวไปซื้อรองเท้าสักคู่สองคู่ เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันจะพาคุณไปตัดผมใหม่”
เมื่อจัดการซื้อเสื้อผ้ารองเท้าให้สิบทิศเสร็จแล้ว มุกอันดาก็ได้พาสิบทิศไปร้านตัดผมชื่อดังเพื่อออกแบบทรงผมให้สิบทิศใหม่
“พี่ค่ะเดี๋ยวช่วยออกแบบทรงผมใหม่ให้เขาหน่อยนะคะ เอาแบบว่าให้รับกับหน้า และเป็นทรงที่เด็กลงกว่านี้หน่อยนะคะ” มุกอันดาคุยกับช่างตัดผม
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเปลี่ยนคุณผู้ชายให้หล่อยิ่งกว่าเดิมอีกครับ” ช่างรับคำ
เมื่ออยู่กับช่างลำพังและเห็นว่ามุกอันดาออกไปนั่งรอ สิบทิศก็ได้คุยกับช่างว่า
“เดี๋ยวนะครับ ผมยังคงยึดแบบเรียบๆ ไม่วัยรุ่นมากเกินไปนะครับ ผมต้องออกไปพบลูกค้า คือยอมมาเพราะตามใจแฟนครับ” สิบทิศพูดบอกช่างตัดผม
“ครับผมเข้าใจแล้วครับ รับรองผมจะออกแบบทรงผมให้รับกับหน้าและเป็นลุคนักธุรกิจ แบบรักษาลุคเดิมแต่เพิ่มความมีสไตล์เข้าไปอีกหน่อยนะครับ” ช่างพูดขึ้นแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจและเข้าใจลูกค้า
“ขอบคุณนะครับ” สิบทิศพูด
เมื่อตัดผมเสร็จช่างก็เดินพาสิบทิศมาหามุกอันดาที่นั่งเล่นIGรออยู่
“เป็นอย่างไรบ้างครับคุณผู้หญิง คุณสามีหล่อถูกใจหรือเปล่าครับ” ช่างตัดผมถามขึ้น
“ก็ดูดีนะคะ ขอบคุณมากค่ะ แต่ขอแก้นิดหนึ่งค่ะ คือเขาไม่ใช่สามีฉันหรอกค่ะเขาเป็น…..” มุกอันดาพูดอธิบายบอกช่างยังไม่ทันจบสิบทิศก็พูดสวนขึ้น
“ผมเป็นแฟนกันเฉยๆ ครับ กำลังจะแต่งงานกันใช่ไหมครับที่รัก…..” สิบทิศพูดสวนขึ้นมาและเดินไปโอบแขนมุกอันดาพร้อมกับกระซิบว่า
“อยู่เฉยๆ เลยคุณนี่ผมกำลังทำหน้าที่ของผมอยู่นะ เราต้องแสดงละครว่าเราเป็นแฟนกันให้เนียนนะคุณ” สิบทิศกระซิบเตือนมุกอันดา
“เอ่อ! ......ค่ะ แฟน เป็นแฟนกัน” มุกอันดาพูดทวนแล้วยิ้มเลี่ยนๆ ให้ช่างตัดผม
ออกจากร้านตัดผมแล้วสิบทิศก็ถามมุกอันดาว่าจะไปไหนต่ออีกไหมจะกลับคอนโดเลยหรือเปล่า
“คุณจะกลับเลยไหม หรือจะไปไหนต่อบอกผมนะ” สิบทิศถาม
“ไปฟิตเนสก่อน ฉันจะไปสมัครฟิตเนสให้คุณ ฉันคิดว่าเราควรออกกำลังกายด้วยกัน ฉันจะบอกกับที่บ้านว่าฉันเจอกับคุณที่ฟิตเนสออกกำลังกาย ระหว่างนี้สักประมาณหนึ่งเดือนฉันจะเตรียมตัวให้คุณพร้อมก่อนแล้วฉันจะพาคุณไปเปิดตัวกับทุกคนที่บ้าน ว่าแต่จะค่ำแล้วคุณหิวข้าวหรือเปล่า” มุกอันดาบอกสิบทิศและถามสิบทิศว่าหิวข้าวไหม
“ผมหิวเหมือนกันแต่ไม่เป็นไร ไปสมัครฟิตเนสก่อนก็ได้ มันเป็นงานและหน้าที่ตามสัญญานี่ครับ” สิบทิศพูดบอกมุกอันดายิ้มๆ
“ไปสมัครฟิตเนสให้เสร็จก่อนดีกว่านะคุณเสร็จแล้วค่อยไปหาข้าวกินกัน” มุกอันดาพูดสรุป
“ได้ครับคุณผู้หญิง” สิบทิศรับคำ
มุกอันดาพาสิบทิศไปสมัครฟิตเนสซึ่งเป็นที่เดียวกันกับที่ตัวเองได้ออกกำลังกายอยู่เมื่อสมัครสมาชิกเสร็จก็ได้ขับรถกลับและไปหาของกินแถวๆ คอนโด
“คุณ! .....คุณกินอาหารข้างทางได้หรือเปล่าราดหน้ายอดผักร้านนี้อร่อยมากเลยนะอยู่แถวนี้ ไม่ไกลจากคอนโดด้วย อยากลองหรือเปล่า” สิบทิศถามมุกอันดา
“กินได้สิ ฉันก็ชอบกินราดหน้าเหมือนกันนะแวะชิมเลยคุณ ทำไมฉันจะกินอาหารข้างทางไม่ได้ล่ะ” มุกอันดาพูด
“ก็ผมเข้าใจว่า คุณหนูอย่างคุณน่าจะกินอาหารในร้านอาหารดีๆ คงไม่กินอาหารข้างทาง ผมก็เลยถามดูเพื่อความมั่นใจ” สิบทิศพูด
“คุณหนูอะไรกันล่ะ ฉันก็ไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปหรอก จริงๆ แล้วฉันไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหนหรอก ฉันเป็นแค่ลูกเมียรองของลูกชายมหาเศรษฐีก็เท่านั้น ไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่นๆ หรอกออกจะดูแย่ในสายตาใครต่อใครที่มองฉันว่าเป็นลูกเมียน้อยด้วยซ้ำ” มุกอันดาพูด
“คุณก็คิดมากไป คุณยังโชคดีกว่าคนที่ขาดแคลนหลายๆ คนบนโลกใบนี้นะ อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิ ถึงร้านราดหน้าแล้วเดี๋ยวผมหาที่จอดรถข้างทางนะคุณ” สิบทิศพูดให้กำลังใจ
สิบทิศและมุกอันดาแวะกินราดหน้ากันจนอิ่มจึงได้ขับรถกลับคอนโดระหว่างที่ขับรถกลับนั้นมุกอันดาที่วันนี้เหนื่อยและเพลียทั้งวันเมื่อโดนแอร์เย็นๆ จึงเผลอหลับไปในรถ
“หลับเสียแล้วคงเหนื่อยน่าดูวันนี้” สิบทิศพูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อหันไปเห็นว่ามุกกันดาหลับ
สิบทิศขับรถมาจอดที่คอนโดซึ่งเป็นที่จอดประจำของมุกอันดา เมื่อจอดรถสนิทแล้วสิบทิศจึงเอี้ยวตัวจะไปปลุกมุกอันดาให้ตื่น แต่เมื่อเห็นว่ามุกอันดาหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจึงมองมุกอันดานิ่งๆ พิจารณาดวงหน้าสวย ขนตางอนยาว ริมฝีปากบางแดงระเรื่ออวบอิ่มของสาวเจ้าก็อดใจไว้ไม่ไหว
“ว่าที่เมียเรานี่ก็สวยไม่หยอกเหมือนกันนะเนี่ย” สิบทิศพูดกับตัวเองเบาๆ และโน้มตัวก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มสาวเบาๆ เป็นเหตุให้มุกอันดาเริ่มรู้สึกตัวและขยับตัวเบาๆ เมื่อสิบทิศเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือปลดเข็มขัดนิรภัยให้มุกอันดา มุกอันดาจึงลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ
“นี่คุณจะทำอะไร” มุกอันดาถามน้ำเสียงตกใจ
“ผมก็จะปลดเข็มขัดนิรภัยให้คุณไง ถึงแล้วจะปลุกให้คุณลุกขึ้น”
“ไม่ต้อง ฉันปลดเองได้ ออกไปห่างๆ ตัวฉันเลยคุณ”
“โอเคครับ” สิบทิศพูดและส่งยิ้มให้มุกอันดา
“คุณกลับไปได้แล้วขนของกลับไปด้วยเลย เสื้อผ้าของคุณนะ” มุก
“ไล่ผมกลับเลยเหรอ ไม่คิดจะชวนผมไปเที่ยวห้องคุณบ้างหรือ”
“นี่คุณ ช่วยกลับไปทวนสัญญาด้วยนะคะ คุณเป็นลูกจ้าง ฉันเป็นนายจ้าง ช่วยเคารพกติกาด้วย”
“ผมทราบครับว่าผมเป็นลูกจ้าง ผมก็กำลังทำหน้าที่ของลูกจ้างอยู่นี่ไง คือผมอยากให้คุณลองจับผมแต่งตัว สอนผมผูกเนกไท ผมจับคู่เสื้อกับกางเกงไม่ค่อยเป็น คุณช่วยสอนผมหน่อยสิ”
“เออๆ ก็ได้คุณไปห้องฉันก่อนก็ได้ แต่ห้ามอยู่นานนะ ดึกแล้วฉันง่วงนอน” มุกอันดายอมให้สิบทิศไปที่ห้องเพื่อทดลองแต่งตัว
เมื่อหอบหิ้วข้าวของมาถึงห้อง มุกอันดาจับสิบทิศแต่งตัวใหม่รวมถึงการสอนเลือกสีเสื้อผ้ากางเกงให้เข้ากัน สอนการผูกเนกไท และก็ต้องยอมรับว่าสิบทิศดูดีมากเมื่อแต่งตัวเสร็จไม่มีเค้าความเป็นยามเหลืออยู่เลย ให้บอกว่าเขาเป็นนักธุรกิจยังจะน่าเชื่อกว่าบอกว่าเขาเป็นยามด้วยซ้ำ
“หล่อดีเหมือนกันนะพี่ยามทศ” มุกอันดาคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเมื่อให้สิบทิศลองสวมเสื้อครบทุกชุดแล้ว มุกอันดาก็ไล่สิบทิศกลับ
“กลับได้แล้วคุณ ดึกแล้ว ฉันจะได้อาบน้ำเข้านอน”
“ครับวันนี้คุณนอนคอนโด งั้นวันพรุ่งนี้เราไปฟิตเนสกันดีไหมครับ”
“ขอดูก่อนแล้วกันนะคุณ ยังไงเดี๋ยวค่อยว่ากันพรุ่งนี้ช่วงเย็นๆ พรุ่งนี้ฉันต้องไปออฟฟิศกับพ่อของฉันแต่เช้า”
“ครับ ผมจะรอ”
- ผู้เขียน
