บทที่ 6 ดินเนอร์ริมทาง
1856 คำ
ทิพย์อาภามาส่งมุกอันดาที่บ้าน และอยู่กินขนมรับน้ำชาตอนบ่ายเสร็จก็ขอตัวกลับบ้าน ส่วนมุกอันดาก็ให้คนขับรถที่บ้านไปส่งที่คอนโดและให้คนงานช่วยเป็นธุระติดต่อช่างเพื่อมาซ่อมรถให้ด้วย คนงานที่บ้านช่วยจัดการเรื่องซ่อมรถให้เสร็จก็เป็นเวลาเย็นแล้ว เมื่อซ่อมรถเสร็จมุกอันดาก็ขึ้นกลับคอนโดไปยังห้องพักของตัวเองจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ จากไหนคะ” มุกอันดาถามออกไป
“จากยามครับ ผมเองคุณมุกอันดา ผมโทรมาทวงสัญญาเรื่องอาหารมื้อค่ำของผม” สิบทิศพูดมาตามสาย
“อ้าว คุณเองหรอกหรือ แล้วคุณได้เบอร์โทรฉันมาจากไหน ฉันกำลังจะลงไปหาคุณที่ป้อมยามอยู่พอดี” มุกอันดาพูด
“ผมขอโทษนะ คือผมแอบหยิบนามบัตรในกระเป๋าสตางค์คุณไว้ใบหนึ่งครับ แล้วอีกอย่างคุณก็ไม่ต้องไปเจอผมที่ป้อมยามด้วยครับ เจอกันที่ลานจอดรถชั้นเดิมก็ได้” สิบทิศพูด
“อ้าวทำไมละ แล้วคุณไม่ต้องทำงานหรือ นี่ฉันตั้งใจจะโทรสั่งอาหารมาให้พวกคุณกินกันที่ป้อมยามแล้วฉันก็จะลงไปนั่งเล่นด้วย” มุกอันดาถามออกไปด้วยความสงสัย
“ผมเข้ากะดึกครับ อีกอย่างผมอยากให้คุณเลี้ยงข้าวผม ไม่ได้อยากให้คุณมาเลี้ยงยามทั้งคอนโดนะคุณ” สิบทิศพูด
“แล้วคุณจะให้ฉันเลี้ยงอะไรคุณก็บอกมาเลยค่ะ ไปเลยไหมจะได้ไม่มืดมากคือวันนี้ฉันต้องกลับไปนอนบ้านฉันสอบเสร็จแล้วและรถก็ซ่อมเสร็จแล้ว” มุกอันดาพูด
“มาเจอกันที่ลานจอดรถนะครับ คุณเคยไปกินข้าวต้มปลาที่เยาวราชหรือเปล่า เจ้านี้อร่อยมาก” สิบทิศถาม
“เคยกิน แต่คนงานที่บ้านไปซื้อมา ฉันไม่เคยไปนั่งกินที่นั่น” มุกอันดาพูดบอกสิบทิศ
“แล้วถ้าวันนี้ผมจะชวนคุณไปกินข้าวต้มปลาเยาวราช คุณพอจะไปได้หรือเปล่า” สิบทิศถาม
“ไปก็ได้ ขับรถไปได้หรือเปล่า” มุกอันดาถาม
“ขับไปได้แต่ผมว่านั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปดีกว่า ไม่ต้องหาที่จอดรถให้ยุ่งยากด้วย” สิบทิศบอกมุกอันดา
“ค่ะ งั้นรอฉันที่ลานจอดรถนะคะ ฉันขอแต่งตัวแป๊บเดียว” มุกอันดาบอกสิบทิศและวางโทรศัพท์ไป
มุกอันดาแต่งตัวเสร็จก็ไปเจอสิบทิศตามที่นัดกันไว้ วันนี้มุกอันดาแต่งตัวตามสบายนุ่งกางเกงขาสั้นสีขาวสวมเสื้อยืดสีชมพูอ่อน รวบผมยาวไว้ลวกๆ ใส่รองเท้าแตะออกมาเจอสิบทิศ
“รอนานไหมคะพี่ยาม ฉันเสร็จแล้วไปกันเลยค่ะไม่เกิน1ทุ่มฉันต้องกลับบ้านนะคะ” มุกอันดาพูดสร้างเงื่อนไขตั้งแต่แรก
“ครับ ผมจะพยายามรีบกิน” สิบทิศพูด และกวาดสายตามองคนสวยตรงหน้าของเขา ยิ้มน้อยๆ เก็บความพึงพอใจในตัวหญิงสาวไว้ข้างใน
“งั้นไปกันเลยฉันยังไม่เคยนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปเยาวราชเลยค่ะ” มุกอันดาพูด
“ผมก็ยังไม่เคยครับ มันเพิ่งเปิดได้ไม่นาน” สิบทิศพูดและพามุกอันดาเดินออกจากคอนโด
“ขอโทษนะคะ พี่ยามเป็นคนกรุงเทพหรือเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ” มุกอันดาถาม
“แม่เป็นคนใต้ครับ ใต้ภูเก็ตเป็นคนจีน แต่คุณพ่อเป็นคนกรุงเทพ พ่อผมเสียแล้ว” สิบทิศพูด
“เสียใจด้วยนะคะพี่ยาม เรื่องคุณพ่อ” มุกอันดาพูด
“ไม่เป็นไรครับท่านเสียนานแล้ว แต่คุณมุกไม่เรียกผมว่าพี่ยามวันหนึ่งได้ไหม เรียกพี่เฉยๆ หรือเรียกพี่ทศก็ได้ ผมชื่อทศ” สิบทิศพูดยิ้มๆ ขณะพามุกอันดาลงรถไฟฟ้าใต้ดินที่สถานีลุมพินี
“ได้ค่ะ คุณทศ” มุกอันดาเลือกที่จะเรียกว่าคุณทศเป็นการเว้นช่องว่างไม่ให้ล้ำเส้นกันจนเกินไป ไม่เรียกพี่ทศเพราะมันจะดูสนิทไป
“คุณทศเลยเหรอ? ....คุณมุก” สิบทิศแกล้งถามยั่ว
“ค่ะ…..” มุกอันดารับคำยิ้มๆ
สิบทิศและมุกอันนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินมาถึงสถานีวัดมังกรเยาวราช
“ถึงแล้วคุณ เร็วกว่าขับรถมากเลยนะ” สิบทิศพูด
“ใช่ค่ะเร็วจริงๆ ด้วย ต่อไปฉันคงต้องฝึกนั่งรถไฟฟ้าไปทำงานก็ดีนะคะ จะได้ไม่ต้องฝ่ารถติด” มุกอันดาพูด
“ไปทำงานหรือ ไหนคุณบอกว่าอยากเรียนต่อไงครับ” สิบทิศถามขึ้นสีหน้าสงสัย
“ฉันคงยังไม่ได้เรียนต่อหรอกค่ะ คงทำงานและแต่งงานก่อน” มุกอันดาพูด
“เดี๋ยวนะ แต่งงาน! ......แล้วแฟนคุณ” สิบทิศพูดถามขึ้นน้ำเสียงค่อนข้างตกใจ
“ค่ะ แต่งงาน ฉันยังไม่มีแฟนหรอก แต่งเพราะที่บ้าน เพื่องานเพื่อธุรกิจนะคุณ ฉันว่าเรากินข้าวกันก่อนดีไหมถึงร้านข้าวต้มปลาแล้ว ฉันอยากลืมเรื่องที่ต้องแต่งงานด้วยอย่างน้อยก็ช่วงเวลากินข้าว” มุกอันดาพูด
“ครับ กินข้าวกัน พี่ครับขอเมนูด้วยครับ” สิบทิศรับคำ และเรียกพนักงานเพื่อขอเมนูอาหาร
“คุณสั่งก่อน” สิบทิศพูด
“ฉันเอาข้าวต้มหัวปลา ใส่เห็ดหอม เพิ่มหน่อไม้ฝรั่งค่ะ” มุกอันดาพูดบอกพนักงาน
“รับน้ำอะไรดีครับ” พนักงานถาม
“เอาน้ำตะไคร้หอมใบเตยค่ะ” มุกอันดาสั่ง
“ของผมเอาเหมือนกับคุณผู้หญิงเลยครับ” สิบทิศพูด
“ได้ครับคุณผู้ชาย” พนักงานรับคำ
เมื่อพนักงานเอาข้าวต้มปลามาเสิร์ฟ มุกอันดาก็รีบกินทันที เพื่อรีบทำเวลาจะได้รีบกลับบ้าน
“คุณ! ......เป่าก่อนสิคุณ มันร้อนนะเดี๋ยวก็ได้ลวกปากเอาพอดี” สิบทิศพูดดุ
“รู้แล้ว ทำไมต้องเสียงดังตกใจหมดเลยคุณ” มุกอันดาพูด
“ผมขอโทษคุณตกใจหรือ ว่าแต่คุณชอบกินเห็ดหอมเหรอ” สิบทิศถาม
“ค่ะชอบ” มุกอันดาตอบสั้นๆ
“เอานี่ ผมแบ่งให้เห็ดหอมผมยังไม่กินนะ ให้คุณเป็นการขอโทษที่ทำคุณตกใจเมื่อกี้” สิบทิศพูด
“ไม่เป็นไร คุณกินเถอะฉันสั่งมาเยอะแล้ว เดี๋ยวกินไม่หมด” มุกอันดารีบปฏิเสธไม่รับเห็ดหอมที่สิบทิศตักมาให้ แสดงอาการไว้ตัวไม่ให้ความสนิทกับสิบทิศจนเกินไป
“คุณรังเกียจ ไม่กล้ากินของผมหรือ” สิบทิศถาม
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือฉันสั่งมาพอกินแล้ว กลัวจะกินเหลือ คุณรีบกินเถอะ จะได้รีบกลับไปเข้าเวรทำงาน หรือไม่ก็กลับไปนอนกับลูกกับเมียคุณบ้าง” มุกอันดาพูด
“กลับไปนอนกับลูกกับเมียที่ไหนกันคุณ ผมยังไม่มีลูกมีเมียเสียหน่อย” สิบทิศพูดพร้อมกับตักข้าวต้มใส่ปากเคี้ยวอย่างอร่อย
"อ้าวหรือคะ คิดว่าคุณแต่งงานแล้วเสียอีก คือฉันหมายถึงดูคุณมีอายุพอจะมีครอบครัวได้แล้ว" มุกอันดาพูด
“คุณจะว่าผมแก่หรือ ความจริงก็แก่แล้วนะ สามสิบกว่าแล้ว” สิบทิศพูด
“เปล่าฉันไม่ได้ว่าคุณแก่ ความจริงฉันเข้าใจว่าคุณน่าจะยี่สิบปลายๆ ดูคุณยังอ่อนกว่าอายุสามสิบกว่านะคะ อีกอย่างคุณดูไม่ค่อยเหมือนยาม ดูจากท่าทางรูปร่างหน้าตาผิวพรรณ ถ้าคุณไม่ใส่ชุดยาม ใครก็มองไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณเป็นยาม” มุกอันดาพูด
“แล้วถ้าผมท่าทางไม่เหมือนยามแล้วผมเหมือนคนทำอาชีพอะไรหรือคุณ” สิบทิศถาม
“ถ้าบอกว่าเป็นนักธุรกิจฉันก็เชื่อนะ หรือจะบอกว่าเป็นเทรนเนอร์ฟิตเนสก็เชื่ออีก” มุกอันดาพูดพร้อมกับกินข้าวไปด้วย
“โอ๋! ......ทำไมคุณถึงคิดว่าผมเป็นนักธุรกิจละครับ” สิบทิศถามและกินข้าวไปด้วย
“ก็ที่บ้านฉันเป็นนักธุรกิจกันทุกคน ทั้งแต่ปู่ย่าและพ่อของฉัน ดูคุณพูดจาดีมาดนิ่งๆ เลยคิดว่าเป็นนักธุรกิจในมาดแบบนี้นะ” มุกอันดาพูด
“ครับ” สิบทิศรับคำและยิ้มน้อยๆ
“ฉันอิ่มแล้ว คุณจะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม” มุกอันดาถาม
"ผมอิ่มแล้วเหมือนกันไม่สั่งอะไรเพิ่มแล้ว"สิบทิศบอก
“งั้นฉันเรียกเก็บเงินเลย พี่คะเก็บเงินด้วยค่ะ” มุกอันดาพูดเรียกพนักงานมาเก็บเงิน พอพนักงานมาถึงสิบทิศก็ส่งแบงก์พันให้พนักงานตัดหน้ามุกอันดาไป
“อ้าวคุณ ไหนบอกให้ฉันเลี้ยงไงคุณ” มุกอันดาถาม
“ก็นี่เงินของคุณเมื่อเช้า ให้ผมจ่ายเถอะ ผมมากับผู้หญิง ผมเป็นผู้ชายผมต้องเป็นคนจ่ายสิคุณถึงจะถูก ผมอายคนนะให้ผู้หญิงเลี้ยง” สิบทิศพูดขึ้น
“เอาอย่างนั้นก็ได้ เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันคืนเงินให้นะคุณ” มุกอันดาพูด
“ไม่ต้องหรอก 1พันเมื่อเช้าก็กินไม่หมดละ ข้าวต้มหัวปลาพิเศษชามละ80บาทเพิ่มเห็ดหอมอีก20บาทชามละ100เหลืออีกตั้ง800นะคุณ ถ้าคุณจะตอบแทนผมอีกหน่อย อยู่กินของหวานเจ้าอร่อยกับผมอีกสักครู่จะได้ไหม” สิบทิศพูด
“อือ เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่คุณกินคนเดียวนะฉันไม่กินของหวานแล้ว ฉันกลัวอ้วน” มุกอันดาพูด
"กลัวอ้วน! คุณผอมขนาดนี้ยังกินได้อีกเยอะ กลัวใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยหรือไงคุณ"สิบทิศแกล้งถาม
“ชุดเจ้าสาวอะไรของคุณ? .....” มุกอันดาถามเสียงหนักไม่ค่อยพอใจ
“ก็คุณบอกผมว่าคุณต้องแต่งงานเร็วๆนี้ เพราะที่บ้านคุณบังคับไม่ใช่เหรอ” สิบทิศถามยิ้มๆ
“ก็ใช่ ฉันโดนบังคับ แต่ฉันกำลังหาทางออกจะไม่แต่งงานอยู่”
“หาทางออก! แล้วคุณจะทำยังไง”
“ไม่รู้ ยังคิดไม่ออก”
“อือ! ......แล้วทำไมคุณไม่อยากแต่งงานกับคนที่ทางบ้านคุณหาให้ละ เขาเป็นคนไม่ดีหรือ”
“เปล่า คือฉันไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ หน้าตายังไม่เคยเห็นเลย อย่าถามเรื่องนี้เยอะได้ไหมฉันเครียด กินขนมกันดีกว่าถึงร้านขนมแล้ว พี่คะ!.....ฉันเอาแปะก๊วยนมสดค่ะ” มุกอันดาพูดบอกสิบทิศและหันไปสั่งขนม
“อ้าวไหนบอกว่าไม่กินกลัวอ้วนไง”
“ก็ตอนนี้เครียดอยากกินของหวานๆ แล้วไงละ”
“ครับ….” สิบทิศรับคำยิ้มๆและสั่งขนมของตัวเองบ้าง
สิบทิศและมุกอันดากินข้าว กินขนมกันจนเสร็จ ตอนนี้เวลาเกือบ1ทุ่มตรงมุกอันดาจึงชวนสิบทิศกลับคอนโด เมื่อไปถึงคอนโดมุกอันดาก็ขับรถกลับบ้าน ส่วนสิบทิศก็ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดของคอนโดแห่งนี้
- ผู้เขียน
