"เพราะเพลินเองพี่แดน ฮึก ถ้าเพลินแข็งแรงกว่านี้ตอนท้องลูกทั้งคู่ ลูกคงไม่เจ็บแบบนี้" พาเพลินที่เอ่ยทั้งน้ำตา
"เพลินหนูใจเย็นๆนะ"
"อีกอย่าง ลุงขอตรวจร่างกายกะตัญด้วยนะ เราสองคนเป็นแฝดกัน เกิดมาท้องเดียวกัน หากพบอาการเดียวกันจะได้รักษาได้ไวกว่าที่จะรอให้เกิดอาการแบบหรรษา" หมอไฮน์เอ่ย
"หรรษาจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับลุง น้องผมจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ"
"ใจเย็นๆ ตอนนี้หรรษาปลอดภัยแล้ว"
"เดี๋ยวมึงนอนแอดมิทเลยนะ กูจะเป็นคนตรวจมึงเอง"หมอโฮมเอ่ย
กะตัญที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้เป็นน้องสาวตลอดเวลาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก หากอาการป่วยพวกนี้มาเกิดกับเขาแทนที่จะเป็นหรรษาก็คงจะดี แต่มันกลับไปเกิดกับผู้หญิงตัวเล็กๆแบบเธอแทนผู้ชายอกสามศอกแบบเขา
โทรออก เอแคล
(คุณกะตัญ)
(วันนี้กลับบ้านแล้วโทรมาหาฉันด้วยนะ ฉันคงไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านคืนนี้) กะตัญเอ่ยในขณะที่ตัวเองเพิ่งเปลี่ยนชุดของโรงพยาบาลนั่งอยู่ในห้องพักฟื้น
