Chapter 2
2014 คำ
"อ่อ งั้นพี่ขอข้าวนิดเดียวนะ เดี๋ยวอ้วน"
ตลอดมื้อเช้า สายตาดุดันของกะตัญมองเธอมาเป็นระยะๆ เธอถึงกับก้มหน้าเพราะไม่อยากสบตาดุๆของเขา
"เฮีย เฮีย!!" หรรษาที่เห็นพี่ชายเอาแต่มองหน้าเอแคลที่ยืนอยู่ข้างๆก็เอ่ยเรียกเสียงดัง
"ตกใจหมดหรรษา หนูตะโกนทำไม"
"เรียกเบาๆเฮียไม่ได้ยินนี่คะ"
"ว่าไงครับ"
"เมื่อคืนหนูนึกว่าเฮียจะไม่กลับมานอนบ้านซะอีก"
"กลับซิ ไม่ได้ไปนอนที่ไหนก็ต้องกลับมานอนที่บ้าน" กะตัญเอ่ย
"เห็นแม่บ้านเอาชุดเฮียไปซัก ขนาดใส่เสื้อสีดำนะ หนูยังเห็นรอยลิปสติกเลย พี่น้ำหอมนี่เขาฟัดเฮียหนักขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"ก็ธรรมดา ผู้หญิงติดก็แบบนี้ ว่าแต่เรา เฮียถามหน่อย มีจูบแรกตอนอายุเท่าไหร่?" กะตัญเอ่ย
"ถ้าตอบเฮียจะดุมั้ยละ"
"ตอบมาก่อนซิ"
"ตอนปี2ค่ะ" หรรษาเอ่ย
"แล้วเธอละเอแคล มีจูบแรกตอนไหน" กะตัญเอ่ยถาม ทำเอาเอแคลหน้าถอดสี
"เอ่อ..นะ..นานแล้วค่ะ" เอแคลเอ่ย
"หูยยเอแคล ไวไฟกว่าพี่อีก ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แฟนเหรอ มีตอนไหนไม่บอกพี่เลย" หรรษาเอ่ยแซว
"แคลยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ"เอแคลเอ่ย
"แล้วเธอไปปล่อยให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้จูบหรือไง!!"
หรรษาถึงกับสำลักให้กับคำพูดของผู้เป็นพี่ชาย จู่ๆทำไมว่าเหมือนโมโหเอแคลอะไรขนาดนั้น เธอมองหน้าเอแคลที่เอาแต่ก้มหน้าจนต้องเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชาย
"เฮียโกรธอะไรเอแคลมั้ยอ่ะ" หรรษาเอ่ย
"เปล่าสักหน่อย จะไปโกรธอะไร เฮียก็แค่พูดเพราะว่าเอแคลเป็นผู้หญิง มันอันตราย"
"อันตรายจากผู้ชายแบบเฮียไงคะ" หรรษาเอ่ย
"เฮียอันตรายยังไงครับน้องสาว"
"ก็หล่อลากกระชากจิต แต่ไม่คิดผูกพันไงคะ น่ากลัว" หรรษาเอ่ย
"เดี๋ยวเถอะเราน่ะ"
กระทั่งจบมื้อเช้า เอแคลอยู่เก็บทำความสะอาดโต๊ะอาหารโดยที่หรรษาออกจากบ้านปีกขวาไปแล้ว โดยที่มีเจ้าของบ้านอย่างกะตัญเดินวนเวียนไปๆมาๆใกล้ๆ
"เดี๋ยว" กะตัญเอ่ยในขณะที่เอแคลกำลังจะเดินออกไป
"คะ?คุณกะตัญ"
"ตามฉันมานี่"
กะตัญเอ่ยก่อนเดินนำหน้าเอแคลขึ้นชั้นบนของบ้าน กระทั่งไปจนที่ห้องทำงานของเขา กะตัญนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน ที่ด้านบนโต๊ะมีแต่ปืนหลากหลายชนิดและรุ่นวางเรียงราย
"คุณกะตัญมีอะไรให้แคลทำอีกมั้ยคะ"
"มาใกล้ๆซิ" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนนั่งนิ่งๆใบหน้าเรียบเฉย ดวงตานิ่งราวกับยามค่ำคืน
"คะ..ค่ะ" เอแคลได้แต่เดินเข้าไปหาใกล้ๆ ก่อนจะหยุดยืนต่อหน้าเขา แต่สิ่งที่ตามมาคือกะตัญลุกขึ้นอุ้มเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานจนเธอตั้งตัวไม่ทัน
"คะ..คุณกะตัญ"
"ไหนเธอบอกฉันมาซิ ว่าผู้หญิงเด็กๆแบบเธอไปจูบกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
กะตัญเอ่ยพรางใช้มือท้าวกับโต๊ะโอบเอแคลเอาไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่กะตัญถึงเนื้อถึงตัวเธอขนาดนี้ ถ้าไม่รวมจูบเมื่อคืน เอแคลนั่งเกร็งจนไม่กล้าขยับ เพราะใบหน้าหล่อเรียบนิ่งของเขาอยู่ใกล้จนเธอแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกับเขา
"แคลจะ..จำไม่ได้แล้วค่ะ"
ปึ่ง!!! เสียงฝ่ามือใหญ่ของกะตัญตบลงโต๊ะทั้งสองข้างเสียงดังลั่นจนเอแคลนั่งตัวเกร็งกลัวจนทำตัวไม่ถูก
"เธอจะบ้าหรือไง!!"
"คะ..แคลทำอะไรให้คุณกะตัญโกรธคะ..."
"เธอนี่ทำฉันหงุดหงิดเป็นบ้าเลย!" พูดจบกะตัญก็ปล่อยมือที่โอบเอแคลออก ก่อนยืนสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยืนท้าวเอวแล้วหันไปมองเอแคลด้วยสายตาที่ดุดันของเขา แล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเธออีกรอบ
"จูบแรกของเธอมันควรจะเป็นฉันทำเมื่อคืนซิถึงจะถูก เธอยังไม่18ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเธอ18แล้ว เมื่อคืนอาจจะไม่จบแค่จูบ" กะตัญเอ่ยพรางมองเธอด้วยสายตาที่ทำเอาเธอเขินอย่างหนัก ยิ่งนั่งเกร็งมากขึ้นไปอีก เพราะใบหน้าของเขาอยู่ใกล้แค่ไม่กี่เซ็นเท่านั้น
"คะ..คือ..."
"ออกไปได้แล้ว เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด"
"คะ..ค่ะ"
เอแคลรีบลงจากโต๊ะแล้ววิ่งออกจากห้องทำงานของกะตัญทันทีแล้วกลับไปที่เรือนฝั่งแม่บ้าน ซึ่งมันใหญ่พอๆกับบ้านราคาหลายล้านบาทเลยทีเดียว เพราะที่นี่มีแม่บ้านและการ์ดจำนวนมาก จึงทำให้มีบ้านพักขนาดใหญ่พอที่จะรองรับทุกคน เอแคลมีห้องส่วนตัวของตัวเองซึ่งอยู่แยกจากคนอื่น เพราะพาเพลินเอ็นดูเธอมาก แถมยังส่งเสียให้เรียน จึงอยากให้เธอมีพื้นที่ส่วนตัว
"ยายจ๊ะ หิวข้าวจังเลย" เอแคลเดินเข้ามาก่อนเอ่ยกับผู้เป็นยายที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่
"วันนี้คุณกะตัญกินข้าวช้าเหมือนนะ ป่านนี้แล้วเพิ่งเสร็จ" ยายของเอแคลเอ่ย
"วันนี้คุณกะตัญกินข้าวกับคุณหนูจ๊ะยาย"
"อ้าวเหรอ ว่าแล้วทำไมคุณหนูไม่ให้ตั้งโต๊ะที่บ้านปีกซ้าย"
"คุณกะตัญกับคุณหนูหรรษานี่ไม่ค่อยเหมือนแฝดกันเลยเนอะป้า คุณกะตัญหล่อแบบนิ่งๆ แต่แบบคือหล่อไม่ไหวอ่ะป้า แต่คุณหนูหรรษานี่น่ารักคนละแนวเลย" สาวใช้อีกคนที่ชื่อเจนเอ่ยขึ้น
"แฝดชายหญิงจะให้เหมือนกันได้ยังไงละ ไปๆแยกย้ายทำงาน เอแคลหนูไปกินข้าวก่อน แล้วค่อยไปช่วยยายทำงาน"
"จ๊ะยาย"
ช่วงบ่าย เอแคลนำการบ้านที่มีออกมานั่งทำที่สวนข้างบ้านใหญ่ ที่เดียวกับที่เธอมายืนส่องกล้องเมื่อคืน มือเรียวค่อยๆกดจอมือถือเพื่อดูข้อมูลทำการบ้าน เธอจดจ้องอยู่กับจอเพราะมันเล็ก ต้องคอยซูมเข้าซูมออกอยู่เรื่อยๆสลับกับเขียนงาน
"เฮ้อ ดูยากชะมัดเลย"
เธอใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายนั่งทำการบ้าน เพราะความยากลำบากที่เจอทำให้เธอทำเสร็จช้ากว่าปกติ กระทั่งเสียงๆนึงเดินเข้ามาพร้อมของที่วางลงบนโต๊ะ
"คะ?คุณกะตัญ"
"เอาไปซิ" กะตัญเอ่ยพรางมองกล่องไอแพดราคาครึ่งแสนพร้อมปากกาที่วางต่อหน้าเอแคล
"ให้แคลเหรอคะ?"
"อืม เห็นนั่งจ้องจนหน้าจะติดมือถืออยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ใช้นี่จะได้ดูง่ายๆ" กะตัญเอ่ย
"แต่มัน..."
"พ่อแม่ฉันส่งเธอเรียน ก็อย่าทำเกรดไม่สวยเพราะทำการบ้านไม่ได้มาให้พ่อแม่ฉันดู" กะตัญเอ่ย
"ขอบคุณค่ะ..สวยจัง" เอแคลเอ่ยพรางมองไอแพดราคาแพงที่เพื่อนๆมีกันทุกคน แต่เธอเกือบจะเป็นคนเดียวที่ไม่มี
"มองอะไร?"กะตัญเอ่ย
"คุณกะตัญใจดีกับลูกน้องมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"ก็ไม่ใช่กับทุกคน"
"คะ?"
กะตัญเดินกลับเข้าบ้านปล่อยให้เอแคลนั่งดีใจกับไอแพดเครื่องใหม่ที่เธอจะได้เอาไว้ใช้เรียนหนังสือ คืนนั้นเธอเปิดมันใช้งาน ก่อนใช้ดาวโหลดแนวข้อสอบ และเอกสารการเรียนต่างๆ ปากกาก็ใช้งานได้ดีมากทีเดียว เธอสนุกกับการจดและอ่านเพราะใกล้สอบจบม.6เต็มที่จนลืมดูเวลาว่าดึกแค่ไหน แต่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ เธอไม่จำเป็นต้องตื่นเช้ามืดเพื่อช่วยงานยายของเธอแล้วไปโรงเรียน เธอเพียงตื่นเช้าปกติเท่านั้น
"คุณกะตัญใจดีจัง"
ในตอนเช้าเอแคลตื่นนอนด้วยใบหน้าสดชื่น เธอช่วยยายของเธอทำงานในตอนเช้าและตั้งโต๊ะอาหารที่บ้านใหญ่เพราะดินแดนกับพาเพลินกลับมาตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้ทุกคนในบ้านจะนั่งกินมื้อเช้าพร้อมกันเหมือนที่ผ่านมา
"นี่เอแคล แกเอาไอแพดแพงๆนี่มาจากไหน" เจนเอ่ยเมื่อเข้าไปหาเอแคลในห้องแล้วแอบเห็นเข้าในตอนเช้า เธอจึงแอบเข้าห้องเอแคลไปอีกรอบในขณะที่เอแคลจัดโต๊ะอาหารกับยายของเธอที่บ้านใหญ่
"พี่เจน เอาของแคลออกมาได้ยังไงคะ พี่เข้าห้องแคลเหรอ" เอแคบเอ่ยถามขึ้น เพราะไม่มีใครเห็นมันแน่เพราะเธอยังงไม่ได้เอาออกไปใข้ให้ใครเห็นนักตั้งแต่กะตัญให้มา
"ไม่สำคัญ แกไปเอามาจากไหน ขโมยของคุณหนูมาใช่มั้ย"เจนเอ่ย
"เอาคืนแคลมานะพี่เจน แคลไม่ได้ขโมยใครมานะคะ" เอแคลรีบไปแย่งไอแพดจากมือเจนแต่เธอก็ไม่ยอมให้ ทั้งคู่ยื้อแย่งกันไปมาจนกระทั่งไอแพดราคาแพงกระเด็นออกจากมือเจนเต็มแรงไปชนกับกำแพง มันแตกยับในทันที เอแคลมองทั้งน้ำตาซึม เธอเพิ่งได้มันมายังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ
"พี่เจน!!!"
"ช่วยไม่ได้ ไม่น่าแย่งนี่ ฉันจะไปฟ้องคุณท่านว่าแกขโมยของคุณหนู"เจนเอ่ยพรางหยิบมันขึ้นมา
(เอแคล มาช่วยยายเสิร์ฟน้ำคุณท่านหน่อยลูก)
"จ๊ะยาย"
เอแคลที่เดินน้ำตาซึมไปหาผู้เป็นยาย ก่อนช่วยเสิร์ฟน้ำขึ้นโต๊ะอาหาร กะตัญที่สังเกตุว่าเอแคลตาแดงแต่ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไร
"คุณท่านคะ บ้านเรามีขโมยค่ะ" เจนที่จู่ๆก็เดินเข้ามา
"ขโมย? ขโมยอะไรเจน" ดินแดนเอ่ย
"เอแคลขโมยของคุณหนูหรรษามาแน่ๆคะ นี่ไงคะ เอแคลใช้อันนี้ค่ะ เจนเจอที่ห้องเอแคล" เจนเอ่ยพรางยื่นไอแพดที่หน้าจอแตกร้าวให้ทุกคนดู เอแคลที่ยืนก้มหน้าน้ำตาซึมก็ไม่ได้พูดอะไร
"เฮ้ย! ทำไมมันแตกขนาดนั้น?" กะตัญเอ่ย
"มันหล่นค่ะ เอแคลไม่ยอมให้ดู"เจนเอ่ย
ปึ่ง!!!! เสียงกะตัญตบโต๊ะเต็มแรงจนทุกคนตกใจ แม่บ้านพากันเอามือทาบอกอย่างตกใจ ก่อนที่แววตาดุดันของกะตัญจะกวาดสายตามองทุกคนและยืนขึ้น
"เมื่อกี้เธอบอกว่าเจอในห้องของเอแคลใช่มั้ย แสดงว่าเธอเข้าห้องเอแคลโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติงั้นซินะ" กะตัญเอ่ย
"คะ..คือเจน เห็นว่ามันไม่ใช่ของเอแคลเลยเข้าไปเอาค่ะ"
"ไอแพดเครื่องนี้ ฉันเป็นคนให้เอแคลเอง" กะตัญเอ่ย
"วะ..ว่าไงนะคะ" เจนที่มีสีหน้ากลัวอย่างเห็นได้ชัด เพราะในบ้านนี้ตอนนี้นอกจากดินแดน กะตัญคือคนที่น่ากลัวที่สุด
"ถ้าบ้านเราจะมีขโมยคงไม่ใช่เอแคล แต่มันเป็นเธอ ที่เข้าไปเอาของเขาออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาติ!!"กะตัญเอ่ยตะหวาดจนเจนรีบนั่งลงขอโทาไม่หยุด
"เธอทำมันพังยับขนาดนี้ยังมีหน้ามาขอโทษ!!!"กะตัญเอ่ย
"ไอ้ตัญ ใจเย็นๆ"
"งั้นพ่อจะให้จัดการยังไงครับ ถ้าลูกน้องในบ้านยังมีคนปั่นป่วนให้คนอื่นทะเลาะกันแบบนี้" กะตัญเอ่ย
"ยะ..อย่าไล่เจนออกเลยนะคะคุณท่าน จะ..เจนขอโทษค่ะ"
"ถ้าเจนทำของเอแคลพัง งั้นพ่อจะตัดเงินเดือนแจนจนกว่าจะครบค่าไอแพดดีมั้ย"ดินแดนเอ่ย
"เธอว่าไงเอแคล นี่ของๆเธอ" กะตัญเอ่ย
"แคล..."
"แคล พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"
"เอาตามนี้แล้วกัน ทุกคนแยกย้ายได้ ไอ้ตัญมึงก็นั่งกินข้าวต่อได้แล้ว" ดินแดนเอ่ย
"วันนี้เฮียโคตรเท่ไปเลยค่ะ"หรรษาเอ่ย
"เฮียปกป้องลูกน้องแบบนี้อยู่แล้วนี่ลูก ใครทำผิดเฮียเขาก็ว่าไปตามผิดไง" พาเพลินผู้เป็นแม่เอ่ย
- ผู้เขียน
