ตอนที่ 7
3644 คำ
หลังจากพี่ไทก้าออกไปผับของเพื่อนเธอก็นั่งคิดหนักคนเดียว วันนี้ตอนกลับเธอเจอลิปสติกในรถของพี่ไทก้า นั่นแสดงต้องมีผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอนั่งก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่กล้าจะถามอะไรเพราะกลัวคำตอบ เธอพยายามนิ่งที่สุดแล้วค่อยๆคิดว่าควรจะเอายังไงต่อดีในเรื่องของเรา
เขายืนยันเสมอว่ามีแค่เธอคนเดียวที่รัก
แต่ไม่มีอะไรไว้ใจได้เลย!
Cupcake : เที่ยวไหม?
Am : ไปดิกำลังเซ็งเลย
Cupcake : ร้านเดิม โต๊ะเดิม
Am : โอเค แต่งตัวสวยๆนะแล้วเจอกัน
พี่ไทก้าไปเที่ยวได้ เธอก็เที่ยวได้เหมือนกัน คืนนี้จะเอาให้เต็มที่เลยเพราะไปกับคัฟเค้กซึ่งคอแข็งกว่าเธอมาก แล้วน่าจะกลับได้อย่างปลอดภัย หรือไม่ก็หาโรงแรมนอนเอาก็ได้
คืนนี้ให้เหล้าดูแลความเครียดไปก่อนแล้วกัน
เธอขับรถมาถึงผับของรุ่นพี่คัฟเค้กที่ไม่ได้ไกลมาก ที่นี่คนเยอะมากไม่ต่างจากผับของเกรย์วูฟเลย แต่แต่งร้านคนล่ะสไตล์กันนะแถมส่วนใหญ่ลูกค้าจะเป็นนักศึกษามากกว่าวัยทำงาน
“มานานรึยัง?” คัฟเค้กมาถึงพอดี
“ถึงเมื่อกี้เอง ดูแลแอมด้วยนะถ้าหากเมา”
“แต่ถ้าเค้กเมาก็ดูแลเค้กด้วยนะแอม” มันเหมือนเป็นข้อแลกเปลี่ยนนะ แต่ถ้าเมาทั้งคู่ล่ะทำไง โทรหาแอลแค่นั้นจบ!
เธอนั่งดื่มเงียบๆกับคัฟเค้กแล้วเต้นบ้างนิดหน่อย พอสังเกตเห็นว่ามีคนแอบมองอยู่หลายคนเลย บ้างคนก็ยกแก้วเหล้าชูให้แต่เธอทำเนียนว่าไม่เห็น บางทีเขาอาจจะกำลังสนใจคัฟเค้กก็ได้เพราะเซ็กซี่มากกว่าหลายเท่าเลย
“ยกเอาอย่างเดียวเดี๋ยวก็เมาหรอก!” คัฟเค้กจับแก้วไว้
“ช่างแม่ง เมาก็เมาเลยดิจะกลัวอะไร!” เธอเริ่มมึนๆแล้วนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เหล้าแค่นี้ไม่น่าทำให้เมาได้ง่ายๆหรอก
“ทะเลาะกับพี่ไทก้าฉันช่วยไม่ได้นะแอม”
“ไม่ทะเลาะหรอก”
“งั้นแล้วแต่เลย”
ในขณะเดียวกันไทก้านั่งดื่มกับเพื่อนตามปรกตินั่นแหละ คืนนี้เจราลก็ควงเด็กมาด้วย เควินก็มีลีน่าคลอเคลียอยู่ ส่วนลีโอเอาแต่ยกอย่างเดียวเลย เขาก็นั่งยกเหล้าเป็นเพื่อนมันเหมือนกัน
ทำไมมันไม่สนุกเหมือนทุกครั้งว่ะ
“มึงสองตัวเป็นเหี้ยไรว่ะ” เควินมันถามเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนที่เอาแต่นิ่งเงียบ
เขามองแต่ไม่สนใจพวกมันหรอก แล้วหันมาดื่มต่อไปเรื่อยๆดีกว่า อีกสักแป๊บค่อยกลับไปหาเมียเพื่อขอโทษที่ให้หาเรื่องทั้งที่มันไม่ควรเลย ไอ้แอลเป็นพี่ชายที่อยู่กับแอมตลอดแทบทุกช่วงเวลา คอยดูแล คอยเอาใจใส่และตามใจ ส่วนเขาเป็นแฟนที่พึ่งจะคบกันมาได้ไม่ถึงถึงปีด้วยซ้ำ แถมยังไม่ถูกกับพี่ชายเธอมากๆจนแทบจะตีกันตลอดที่เจอกัน
ความจริงตอนนี้เขาควรจะอยู่ดูแลแอมมากว่า
รู้สึกผิดจังว่ะ!
“เหี้ยแล้วไงมึง!!”
“อะไรว่ะเจราล” มันก็ตกใจแปลกๆเขาเลยสนใจ
“เมียมึงกับเด็กกูไปเที่ยวไหนว่ะ” เจราลส่งโทรศัพท์เพื่อนให้เพื่อนดูด้วยความไม่มั่นใจ
“เด็กดื้อ!” ดูจากภาพก็รู้ว่าว่าเมามากพอสมควร แล้วไปตอนไหนทำไม่บอกกัน ไหนจะแคปชั่นอ่อยอีก
‘กินเหล้าแล้วเมา กินเราแล้วมัน’
ใครสั่งใครสอนให้โพสต์แบบนี้ว่ะ!!
“กูไปจัดการก่อน”
“กูไปด้วยต้องคุยกับเด็ก!” เจราลลุกขึ้นเดินตามเพื่อนไปทันที แล้วไม่ได้สนใจเด็กอีกคนที่นั่งตักก่อนหน้านี้
เขาขับรถออกมากับเจราลตรงไปที่ผับด้วยความเร็วสูง ความหวงมันแล่นพล่านจนคุมตัวเองแทบไม่ไหว แล้วโทรศัพท์ก็ไม่มีข้อความจากเมียตอบกลับมาจนน่าเป็นห่วง
นี่เขาใจดีมากเกินไปใช่ไหมเลยทำแบบนี้
เด็กบ้า!
แอมเต้นเบาๆตามปรกติกับเพื่อน แต่ผ่านไปสักพักรู้สึกว่าอากาศมันร้อนมากเลยเข้าไปห้องน้ำถอดเสื้อคลุมออกเหลือแค่สายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นมาพอประมาณ พอเดินออกมาคัฟเค้กมันนั่งซึมอยู่คนเดียวสงสัยจะเมาแล้ว
“คัฟเค้กเป็นอะไร”
“ฉันเศร้าอะแอม ฉันอยากเป็นแฟนนะเว้ยไม่ใช่คนคุยแบบนี้” น้ำเสียงอ้อแอ้เพ้ออกมาถึงปัญหาที่กำลังประสบอยู่
“ฉันก็เศร้าเหมือนกัน ฉันรู้สึกเหมือนว่าพี่ไทก้ามีคนอื่นซ่อนอยู่” พูดแล้วมันเศร้านะแต่ทำไงได้ละ เธอหยิบแก้วขึ้นมายกเหล้าเข้มๆดื่มดีกว่าเผื่อจะลืมได้บ้าง
“หนีไปมิลานกับฉันไหม?”
“ไปมิลานงั้นเหรอ ฉัน…”
“จะไปไหนกัน!!”
เธอหันไปตามเสียงแล้วพยายามมองหน้าแต่ไม่ชัดเลย คัฟเค้กก็ไปกับใครไม่รู้เร็วมากเลยสงสัยจะรู้จัก แล้วใครไม่รู้มานั่งกับเธอแทนด้วยสีหน้าดุ แต่น้ำเสียงกับแววตาแบบนี้คุ้นมาก
“กลับได้แล้ว!!”
“ไม่! ฉันจะกลับกับแอล!” ภาพทุกอย่างมันโครงเครงไปหมด แล้วนี่เป็นใครเหรอถึงมาสั่งกันน่ะ รู้ไหมว่าพี่ชายของเธอดุนะเดี๋ยวกลับมาแล้วจะฟ้อง
“งั้นดื่มต่อไปเลย ดื่มเต็มที่เลยเดี๋ยวดื่มเป็นเพื่อน”
“พูดดี”
เขารีบมาสุดๆเพราะเป็นห่วง พอมาถึงแอมก็เมามากแล้ว ส่วนเจราลมันก็พาคัฟเค้กกลับทันที ตอนนี้เหลือแต่แอมนี่แหละที่ดื้อด้านจะรอไอ้แอลท่าเดียว เธอนี่เมาแล้วเลอะเทอะจริงๆ แต่เท่านั้นยังไม่พอเพราะว่าจำหน้าเขาไม่ได้
ได้ยินคือจะไปมิลานงั้นเหรอ?
“แอล…ไปส่งแอมหน่อยดิ”
“ป่ะ!” มือเล็กๆจับแขนเขย่าแล้วยังเรียกผิดคิดว่าเป็นพี่ชายอีกด้วย เขาจ่ายเงินเสร็จก็ประคองแอมออกมา ความจริงจะอุ้มก็ได้นะแต่กระโปรงมันสั้นมากขืนอุ้มขึ้นเห็นแก้มก้นแน่
“พี่ไทก้า...ไปไหนอ่ะ”
“แอลจองตั้วยัง”
“ร้อนอะแอล!
“อย่าถอดออกดิแอม!!”
“เอาหน้าอกออกไปพี่จะขับรถ!!” เสื้อคลุมตัวใหญ่ร่วงลงไปเพราะเธอโวยวายว่าร้อน แต่ไอ้ที่ล้นทะลักออกมากำลังจะทำให้ตบะแตกจนเผลอใจทำเรื่องเหี้ยๆ เขาหยิบเสื้อมาคลุมตัวแอมใหม่อีกครั้งหลังจากที่เจ้าตัวสิ้นฤทธิ์หลับไป
เขาต้องพยายามข่มใจให้นิ่งแล้วขับรถไปเพนท์เฮ้าส์ให้ได้โดนที่ไม่แวะโรงแรมก่อน หน้าอกของเธอที่เขารู้ว่ามันใหญ่ก็แต่ก็ไม่คิดจะใหญ่มากขนาดนี้ แล้วกระโปรงที่ว่าสั้นแล้วดันถลกขึ้นมาจนเห็นกางเกงซับในอยู่ แล้วมันหมิ่นเหม่กับเนินสามเหลี่ยมตรงนั้นของเธอด้วย
ชุดอะไรแทบปิดไม่มิด!
เด็กบ้าอะไรว่ะ! หลับแล้วยังยั่วกันได้อีก!
ในที่สุดก็ถึงเพนท์เฮ้าส์อย่างปลอดภัยสักที เขาต้องอุ้มแอมไปขึ้นลิฟท์ แล้วเด็กที่เมาหลับดันปรือตามองก่อนที่จะยกมือขึ้นมาคล้องคอกันแบบไม่มีความกลัวเลย
ถ้าเป็นเวลาปรกติคิดเหรอว่าจะรอดมือไปได้
ยั่วอะไรขนาดนี้แม่คุณ!!
“พี่ไทก้าขา…แอมร้อนจังเลย”
“ไม่เกเรนะคะพี่ไทก้า อย่า…”
เขาเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนด้วยความเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว ก่อนจะวางแอมลงบนเตียงสีเทาเข้มด้วยความโล่งอกที่ไม่ทำอะไรลงไปตามอารมณ์พลุกพล่าน
พรุ่งนี้ต้องเคลียร์กันแน่แอม!
ฟอด…
“แอลอย่าาา…”
“เฮ้อ…เมื่อไรจะเลิกคิดถึงแต่พี่ชายสักทีนะแอม” เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ แต่แอมยังเรียกชื่อไอ้แอลอยู่นั้นแหละ เมื่อก่อนว่าเกลียดมันแล้วแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเกลียดมากกว่าเดิมหลายเท่าเพราะแอมสนใจมันมากกว่าเขา
ไอ้หน้าควายเผือก!!
ในตอนนี้แอมหลับไปแล้วเหลือแค่เขาที่ยังไม่หลับและไม่รู้สึกง่วงด้วย น้องชายมันก็แตกตื่นจนอ่อนไม่ลงเล่นเอาปวดหนึบไปหมดแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแอมคนเดียวเลย! นี่ถ้าไม่รักมากคงเอากันเสร็จไปหลายน้ำแล้ว
เธอทำให้เขาทรมานว่ะ!
ตุบ!!
“แอม!! เมาก็นอนไปดิจะกวนพี่อีกทำไม!?” อยู่ดีๆก็พลิกตัวมานอนกอด แต่ว่ามือของเธอน่ะวางป๊าบเข้าให้ที่น้องชาย แถมยังจับไว้อีกเหมือนของเล่น
เป็นไงละที่รัก
ของพี่ใหญ่เกินมือเล็กๆใช่ไหมล่ะ!
“พี่ไทก้า...แอมจะกินแซลมอน!”
“นอนเถอะแอม…พี่ขอร้อง!” เมาแล้วเพ้อถึงของกินแบบนี้มันได้เหรอ? แล้วมือเธอก็กำน้องชายผมไว้ไม่ยอมปล่อยอีกหาก หรือว่าเธออยากจะลองชิมรสชาติของเขาดูบ้าง
กินเหล้าทุกวันไม่มีทางหวานหรอกนะ
แต่ขมก็ต้องกลืน!
เขาจำเป็นต้องแกะมือเล็กๆนี้ออกแล้วไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยไม่อย่างนั้นคงได้จัดการเธอแน่ จากนั้นก็เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงกอดเมียตัวแสบด้วยความเอ็นดูแล้วหอมแก้มไปอีกหลายฟอดด้วยความรักใคร่ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เธอจะตกใจไหม หรือจะแก้ตัวยังไงเรื่องไปเที่ยวในคืนนี้ แต่เขาจำเป็นต้องดุแอมบ้างก่อนจะนิสัยเสียมากไปกว่านี้
เช้าแล้วเหรอ!?
คำถามแรกแล่นเข้ามาในหัวของเธอ!
เธอมองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกมึนเบลอไปหมด ที่นี่รูปเธอด้วยเหรอแล้วมีตั้งแต่เมื่อไร ถ้าเธออยู่ห้องนอนแล้วพี่ไทก้าหายไปไหน แล้วเมื่อคืนคัฟเค้กล่ะเป็นยังไงบ้าง
“โอ๊ย…ปวดหัว! ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย”
“ใครให้ไปกินเหล้าแบบนั้น” เขาเดินมาจากห้องน้ำพันผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งไว้กันโป๊ แล้วแอมก็หลบตาไม่กล้ามองกัน
“…”
“ถามก็ตอบสิคนสวย”
“ก็เบื่อค่ะ อยากไปเที่ยวบ้าง!” เอาจริงๆตอนนี้พี่ไทก้าน่ากลัวมาก พูดก็แบบขรึมๆนิ่งๆด้วยน้ำเสียงแข็งแต่ไม่กระด้าง ที่สำคัญคือเขายังไม่แต่งตัวเลยด้วย
“แล้วทำไมไม่ไปกับพี่ล่ะแอม ไปกับเพื่อนสองคนแล้วเมาจนจำอะไรไม่ได้มันดีแล้วเหรอ?”
“ที่พี่ไปเที่ยวแอมยังไม่เคยว่าเลยนะ พี่จะว่าแอมทำไม!” ทำไมรู้สึกว่าเขาเป็นพ่อคนที่สามแล้วล่ะ
“พี่โตแล้ว พี่ดูแลตัวเองได้”
“…” เธอก็โตแล้วเหมือนกัน อายุยี่สิบปีไม่ใช่เด็กสักหน่อย
“ถ้าไม่ใช่พี่ไปหาป่านนี้แอมจะไปถึงไหนต่อไหนแล้วเคยคิดไหม ต่อไปนี้ห้ามเที่ยวกลางคืนอีกเด็ดขาดถ้าไม่มีพี่ไปด้วย!”
“แอมโตแล้วพี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง!!”
“แอม!” เขาเดินไปบนเตียงแล้วผลักไม่แรงมากให้เธอนอนลงแล้วขึ้นคร่อมทันที เห็นทีคงต้องสั่งสอนแบบจริงจังจนเห็นภาพถึงจะได้จำว่าทำแบบนั้นมันอันตรายขนาดไหน
“พี่จะ...อื้อ”
เขาจูบเธอไปทันทีโดยอาศัยจังหวะที่ตกใจอ้าปากร้องแล้วสอดลิ้นไปดูดรสชาติในปากเธอ แอมยังอ่อนหัดในทุกๆเรื่องเพราะถูกปกป้องมากเกินไป แล้วประสบการณ์ในชีวิตเธอก็น้อยนิดจนมองไม่เห็นอันตรายรอบตัวที่จะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และเธอจะเอาแต่ใจตัวเองยังไงก็ได้แต่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ตามมาบ้าง
ตั้งแต่คบกับมาเก้าเดือนกว่าเราพึ่งเคยจูบกันแบบนี้เป็นครั้งที่สองเอง แล้วจากประสบการณ์โชกโชนนั้นทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าแอมยังไม่เคยจูบมาก่อน และไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำ
แคว๊ก!
“กรี๊ด…อื้อ!!”
เขาฉีกเสื้อสายเดียวเธอออกแล้วจูบซ้ำไปอีกรอบด้วยความตั้งใจ ผิวกายขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดสีน้ำเงินจางๆ หน้าอกใหญ่มากเกินไป บาร์ซิลิโคนสีเนื้อถูกดึงออกแล้วโยนทิ้งเหมือนของไร้ค่า ตอนนี้มันไม่จำเป็นต้องใช้และแอมตัวเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“ต่อไปอย่าพูดแบบเมื่อกี้อีกพี่ไม่ชอบ จำไว้!” เขาลุกขึ้นแล้วดึงผ้าเช็ดตัวออกมาคลุมตัวให้เธอ จากนั้นก็เดินตัวเปล่าเปลือยไปเลือกเสื้อผ้ามาใส่
เธอพูดมาได้ไงว่าเขาไม่มีสิทธิ์!
เขาเดินออกมานั่งรอด้านนอก เที่ยงนี้ถือว่าได้กำไรจากแอมมาเยอะแล้ว ไม่รู้ป่านนี้จะอายขนาดไหน แล้วครั้งนี้ถ้าเขาห้ามใจตัวเองไม่ไหวคงได้ขืนใจแอมไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะอดทนรอได้นานแค่ไหนเหมือนกัน
รู้บ้างไหมว่าอยากจะกลืนกินไปทั้งตัวจนแทบบ้า
เมื่อไรจะใจอ่อนสักทีว่ะ!!
เธอได้แต่นั่งตัวสั่นในอ่างอาบน้ำ ทำไมพี่ไทก้าเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แล้วเวลาโกรธก็น่ากลัวมากด้วย เมื่อกี้เธอเกือบจะเสียตัวอยู่แล้วเชียว แต่ก็ดีที่เขาหยุดไว้ทัน เธอยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้นแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะพร้อมเป็นของเขาตอนไหน
จริงๆพี่ไทก้ารักเธออย่างที่พูดรึเปล่า
เรื่องที่เจอลิปสติกในรถของเขาก็ยังไม่เคลียร์เลย!
แอลบอกเสมอว่าพี่ไทก้าเป็นคนโหดร้ายขนาดไหนและทำอะไรร้ายๆมาบ้าง แต่เธอยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้งว่าเลวร้ายถึงขนาดนั้นเลยเหรอ สมมุติว่าเธอเห็นด้านมืดนั้นแล้วจะยังกล้าคบกับเขาอยู่ไหม อีกข้อคือแอลบอกว่าพี่ไทก้าเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาไม่อย่างนั้นคงเปิดตัวไปนานแล้วว่ามีแฟน แต่นี่เขายังทำตัวปรกติเหมือนไม่มีใครแถมมีผู้หญิงเข้าหาตลอดเลยด้วย
พี่ชายเตือนเธอก็ควรจะเชื่อบ้างไม่ใช่รึไง
หนักใจจริงๆนะ
“หรือจะจริงอย่างที่แอลบอก!”
“ไอ้แอลบอกอะไรแอม!”
“กรี๊ด… ออกไปเลยนะ” เธอยกมือมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ พี่ไทก้าออกไปทันที เธอรีบอาบให้เสร็จเร็วๆเพราะกลัวว่าเขาจะเข้ามาตามแบบนี้อีก ครั้งต่อไปจะไม่ลืมล็อคประตูเป็นอันขาด
ควรจะเอายังไงกับคนเอาแต่ใจตัวเองแบบเขาดี
หนักใจจริงๆเลยนะ!
หลังจากวันนั้นที่พี่ไทก้าลวมลามเธอเขาก็หายไปเลย ทิ้งเธอให้อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของเขา จะกลับก็ไม่ให้กลับเพราะมีลูกน้องหน้าโหดตามคุมแจ แอลก็ยังอยู่ต่างจังหวัดไม่มั่นใจว่าจะกลับมาตอนไหน เธอบอกว่าย้ายมาอยู่กับพี่ไทก้าแล้วแอลสวดหนัก ไม่ยอมท่าเดียว! คิดว่าเย็นนี้แอลน่าจะรีบกลับมาเอาตัวเธอไปค้างที่คอนโดเพราะรู้ว่าอยู่คนเดียว แล้วแอลไม่ไว้ใจใครเลยด้วย
“แอมเฮียจะมาคืนนี้แล้วนะ”
“แต่พี่ฉันมาเย็นนี้นะ ฉันจะไป!” เธอไม่สนหรอกว่าใครจะกลับมา ตอนนี้นั่งเก็บของใช้บางส่วนลงกระเป๋าในขณะที่ลูกน้องพี่ไทก้าก็หาทางโน้มน้าวให้เปลี่ยนใจอยู่รอก่อน แ
“ถ้าเฮียไทก้าโมโหล่ะ?”
“ก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่”
“แอมช่วยหน่อยดินะ”
“ไม่!” ลูกน้องพี่ไทก้าคนนี้เฝ้าดูเธอทุกตารางเมตร แถมยังเก่งเรื่องเกลี่ยกล่อม แต่ครั้งนี้ไม่ได้ผลหรอก
แอลขับรถมารับแล้วแวะร้านอาหารก่อนจากนั้นก็แวะซื้อขนมไปกินที่ห้อง ระหว่างทางแอลก็เอาแต่บ่นเรื่องที่เธอยังคบกับพี่ไทก้าอยู่ แล้วเรื่องที่เธอย้ายไปอยู่โดยไม่บอกให้พี่ชายเข้าใจว่าย้ายไปอยู่นานตามที่พี่ไทก้าขอและไม่มั่นใจว่าจะย้ายออกตอนไหน แอลไม่พอใจมากแต่ก็พยายามจะไม่อารมณ์เสีย
พูดง่ายๆคือตอนนี้แอลบ่นยังกับพ่อเลย
คงเป็นพ่อคนที่สอง
“คอนโดพี่ก็มีไม่มาอยู่!”
“ก็ตอนนั้นมันวุ่นวายนี่ แล้วจนถึงตอนนี้ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้เลยนะว่าต้องการอะไรกันแน่ ของมีค่าก็ไม่ได้หายไปเลยสักชิ้นเดียว เหมือนเข้ามาระบายอารมณ์มากกว่าด้วยซ้ำ พี่ไทก้าเป็นห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว เข้าใจแอมนะ?”
“พี่จองตั๋วจองโรงแรมแล้วนะ ที่ไต้หวั่นห้ามเบี้ยวนะ”
“อื้ม” ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปนะ แต่ว่าเดือนหน้านี้คือวันเกิดของพี่ไทก้าด้วยสิ เธอไม่น่าปากไวเลยจริงๆ
“มาเล่นเกมส์กันแล้วค่อยนอนนะ”
“อืม พรุ่งนี้เรียนบ่ายใช่ไหม?”
“ใช่ มีอะไรรึเปล่าแอล”
“ขับรถพี่ไปนะ จะได้ขับรถเก่งเร็วๆไง”
มันจะดีเหรอแอล?
นั่นมันรถคันโปรดราคาหลายสิบล้านเลยนะ เกิดเธอขับแล้วคว่ำขึ้นมาจะทำไงล่ะ เธอก็ได้แค่คิดแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเกมได้เริ่มแล้ว เราเล่นเกมด้วยกันพร้อมกับกินขนมแล้วพูดคุยหลายเรื่อง จนเวลาผ่านไปถึงห้ามทุ่มนิดๆเปลือกตาก็หนักจนขยับไม่ไหว แอลบอกให้เธอไปนอนทันทีแต่เมื่อเข้ามาให้ห้องเสียโทรศัพท์ก็ดังขึ้นถี่ๆไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
Tyga : พี่ชายแอมมันขาดความอบอุ่นนักรึไง
Tyga : พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ไปหานะ
Tyga : กลับมาอยากนอนกอดก็หนีกันไป
Tyga : อย่านอนดึกนะ
Tyga : คิดถึงจัง มาหาหน่อยสิยู่หน้าคอนโด
ข้อความจากพี่ไทก้ามาเป็นชุดเลย
อยู่หน้าคอนโดงั้นเหรอ?
ลองลงไปดูก็ได้หวังว่าจะไม่หลอกกันนะเพราะในเวลานี้น่ากลัวมาก เธอลงลิฟท์มาที่ล๊อบบี้ก็ไม่เจอใครสักคนเดียว เลยเดินออกมาถึงได้เห็นรถปอร์เช่สีแดงสดจอดอยู่คันเดียว
แต่ก็ไม่รู้ว่าใครเลยคิดว่ากลับดีกว่า
หมับ!
“กรี๊ด...อื้อ!!” เธอถูกกอดจากด้านหลังแล้วถูกปิดปากอุ้มไปรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ
“เงียบได้แล้ว พี่เอง!”
“เล่นอะไรเนี่ย!” หัวใจเกือบวายเพราะพี่ไทก้านี้แหละ! ไม่รู้ว่าเล่นบ้าอะไรตอนนี้แถมสถานการณ์ตอนนนี้ก็ไม่เป็นใจด้วย
“ทำไมไม่อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์มานอนกับมันทำไม?!” กลับมาไม่เจอเธอคอยอยู่มันน่าหงุดหงิดมาก แล้วยิ่งรู้ว่าใครเป็นคนมาแย่งแอมไปยิ่งรู้สึกทนไม่ไหวเลยขับรถมาถึงที่นี่ แล้วถ้าแอมไม่ลงมาหาเขาก็จะหาทางขึ้นไปหาเธอให้ได้
“ก็มานอนกับพี่ชายมันผิดตรงไหน?” เมื่อก่อนเธอก็มาค้างกับแอลบ่อยมากนะ เรียกได้ว่ามาทุกอาทิตย์เลย
“ผิด! แอมเป็นของพี่ก็ต้องอยู่รอพี่สิ”
“พูดบ้าๆ แอมไม่ใช่สิ่งของนะ” พูดบ้าอะไรเนี่ย เธอไม่ใช่สิ่งของนะที่จะมีใครเป็นเจ้าของได้ ตรรกะของพี่ไทก้ามันผิดเพี้ยนไปหมดตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย
“แอมอย่าดื้อดิ ทำไมไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อนว่ะ”
“ใช่สิ! ฉันมันงี่เง่าไม่เคยน่ารักอยู่แล้วนี่!”
“แอม!”
“ไปแล้วนะง่วงมาก” เธอรีบวิ่งลงจากรถไปขึ้นลิฟท์ทันทีเพราะกลัวว่าพี่ไทก้าจะตามมา
ไม่รู้สิว่ามันเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่วันนั้นพี่ไทก้าก็หายไปอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ กลายเป็นว่าเธอยกเลิกนัดทั้งหมดเพื่อจะมาฉลองปีใหม่คนเดียว จะไปไหนมาไหนก็มีคนของเขาตามประกบตลอดเวลาจนน่าอึดอัด เขาทำให้เธอร็สึกว่าตัวเองเป็นนักโทษมากกว่าคนรัก และเรื่องวันนั้นทำให้เธอกลัวเขาไม่หาย
ทำไมคบกันมาหลายเดือนแล้วทุกอย่างมันแย่ขนาดนี้
ความสัมพันธ์แสนเปราะบางไม่รู้จะขาดวันไหน
ผิดที่เธอ ผิดที่เขา หรือผิดที่เราทั้งคู่กันแน่
เขากลับมาถึงแทนที่จะได้กอดอุ่นๆจากเมีย แต่ปรากฎว่าไอ้แอลมันมารับแอมไปก่อนหน้าแล้ว ลูกน้องแต่ล่ะตัวก็แม่งไม่ได้เรื่อง แล้วนี่จะไปไต้หวั่นแต่ไม่คิดจะบอกกันสักคำเลย ถ้าวันนั้นที่เจราลไม่พาเมียไปเปิดตัวเขาก็คงไม่รู้อะไรเลย แล้วดูแอมจะโกรธหนักเข้าไปอีกที่หายหัวไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม
เขาเบี้ยวนัดเธออีกแล้ว!
เรื่องที่ไปทำมันไม่สามารถบอกแอมได้จริงๆ แอมเป็นเด็กที่ถูกดูแลอย่างดี ถูกสอนให้มองแต่สิ่งดีๆตลอด หรือเรียกว่าโลกสวยเลยก็ได้ เธอต่างกับไอ้แอลและต่างกับเขามากจนกลัวว่าแอมจะรับไม่ได้แล้วหนีไปจากชีวิต
เขารักเธอมากเกินไป
และ…กลัวว่าจะเสียเธอไปในสักวัน
- ผู้เขียน
