ตอนที่ 5

2901 คำ

กลิ่นข้าวต้มในตอนเช้าหอมมากจนต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวออกมาเพื่อกินโดยเฉพาะเลย แต่ระหว่างนั้นก็มีได้ข้อความแปลกๆส่งมาจนต้องให้แอลดูด้วยเพราะแทบไม่เคยมีข้อความอะไรทำนองนี้เลย และอีกอย่างเบอร์โทรของเธอไม่ค่อยมีใครรู้ ‘รักคือความสุขและความทุกข์ทรมาน เมื่อความสุขหายไป จงโอบรับความทุกข์ทรมานอย่างสาสม’ “หมายความว่าอะไรอ่ะแอล แอมไม่เข้าใจเลย” เป็นเบอร์ไม่คุ้นด้วยแหละที่ส่งมา แล้วเนื้อหาข้อความแบบนี้ทำให้นึกถึงคนใกล้ตัวไม่ออกเพราะเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกับใคร ส่วนแอลเวลามีเรื่องก็ไม่เคยปล่อยให้ลามปามมาถึงเธอด้วยซ้ำ “ไร้สาระ รีบกินเถอะมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ?” “ขี้เกียจอ่ะ แอมไม่ชอบอาจารย์คนนี้เลย” อาจารย์คนใหม่ที่ชอบมองเธอแปลกๆจนอึดอัดเวลาเรียนด้วยตลอด “เอาน่าเดี๋ยวก็จบแล้ว” ต้องปลอบใจแล้ว่ะ แอมพึ่งเรียนปีสองแล้วกว่าจะเรียนจบก็เกือบสองปีโน้นแหนะ! “วันนี้มีซ้อมไปส่งไม่ได้นะ” “แอมขับรถเป็นแล้วอย่าลืมดิ!” เธอขับเองมานานแล้วนะเผื่อแอลจะลืม ตั้งแต่ได้รถก็ใช่บ่อยถึงจะขับไม่เร็วเท่าไร ฟอด… “ไปแล้วนะ” “แอลสิวจะขึ้น!” แอลเอาอีกแล้วนะ! ชอบมาจูบแก้ม มาหอมแก้ม ตอนปากเปื้อนเนี่ย! รู้ไหมสิวรักษาไม่ง่ายเลยนะ ในจังหวะที่แอลเดินออกไปพี่ไทก้าก็เดินเข้ามาพอดี แต่ว่าวันนี้เหมือนจะโชคดีเพราะไม่มีการทะเลาะกันเหมือนทุกครั้ง “มอร์นิ่งคนสวย” เขาหยิบช่อดอกลิลลี่ให้แอม “สวยจังเลยพี่ไทก้า วันนี้มีเรียนเช้านะตอนบ่ายถึงว่างค่ะ” เธอต้องบอกไว้ก่อนเผื่อพี่ไทก้าคิดจะพาไปไหน เพราะเมื่อคืนเขาบอกเองว่าถ้าหายงอนจะพาไปเที่ยว “วันนี้ไปเที่ยวดีกว่านะ พี่จองโรงแรมไว้แล้ว” “ไม่ได้ ไปตอนบ่ายนะแล้วเก็บของให้ด้วยนะไปแล้ว” เธอหยิบกุญแจรถเตรียมจะออกไปแต่เรียนแต่ว่าพี่ไทก้าจับตัวไว้ก่อน เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมาหอมแก้ม. ฟอด… “อย่าให้แอลหอมแก้มบ่อยนักสิ พี่หวงนะ” เขาไม่ชอบในสิ่งที่มันทำเลยสักนิด แต่แอมดูเหมือนจะชินแล้ว “ตั้งใจเรียนนะคนเก่งเดี๋ยวตอนเที่ยงพี่ไปรับ” เธอหยิบกุญแจมาด้วยก็จริงแหละ แต่เลือกจะโบกแท็กซี่ไปดีกว่าเพราะถ้าพี่ไทก้ามารับจะได้ไม่ต้องให้ใครเอารถไปเก็บ! และ…วันนี้เธอมาสาย! แต่โชคดีนะที่อาจารย์มาสายกว่า!! “นี่เธอชื่อแอมใช่ไหม?” “ใช่ แล้วเราเคยรู้จักกันเหรอ?” “เปล่าหรอก เธอไม่รู้จักฉันหรอกแอม” “แล้วเธอรู้จักฉันได้ไงล่ะ?” ผู้หญิงคนนี้คือใครก็ไม่รู้ แล้วต้องการอะไรกับเธอ นอกจากรู้จักชื่อของเธอแล้วยังมองด้วยแววตาแปลกๆจนน่าสงสัยว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่า เธอเองก็ไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไรแต่ท่าทางแบบนี้น่ากลัวอยู่นะ บางครั้งก็ยิ้มหวาน บางครั้งก็ทำตาขวาง บางครั้งก็หน้านิ่งเฉยชา จิกเล็บเหมือนเก็บกด ก่อนจะกัดปากขณะที่แอบมองเธอ แล้วยังแอบกัดมือกัดเล็บตัวเองบ่อยมาก ท่าทางเหมือนไม่ใช่คนจิตปรกติเลย “เอลล่า ชื่อของฉันจำไว้ดีๆล่ะแอม” “อื้ม…” เธอพยักหน้ารับติดจะงงมากๆด้วย เอลล่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะเดินออกไปตอนอาจารย์เข้ามา แปลกจนน่ากลัว! ‘เธอน่ารักมากยินดีที่ได้รู้จัก’ ข้อความจากใครอีกก็ไม่รู้แต่เป็นเบอร์เดียวกันกับเมื่อเช้า หรือว่าจะเป็นเอลล่าส่งมา แต่ว่าไม่มีเบอร์เธอนะจะส่งมาได้ไง ใครกำลังเล่นสงครามประสาทกับเธอ! เวลาล่วงเลยไปถึงตอนเที่ยง เธอนั่งอ้าปากหาวระหว่างรอพี่ไทก้ามารับ แต่ทำไมมาช้ามากๆขนาดนี้ หรือพี่ไทก้าว่าจะลืมแล้วเบี้ยวนัดอีก แต่เขาพึ่งส่งข้อความมาเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วคงจะรถติดเลยมาสายมากกว่า “แอมรอไทก้าเหรอ?” “ค่ะ เธอมีอะไรกับฉันรึเปล่า?” ผู้หญิงน่ากลัวคนนี้อีกแล้ว “เปล่า! ฉันแค่อยากมีเพื่อนน่ะ เธอเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?” “คือเราไม่รู้จักกันนะคะ” ทำไมรอยยิ้มดูน่ากลัวกับแววตาดูหลอนประสาทจัง หรือว่าเธอจะคิดมากไปเองนะ “แค่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้เหรอ…ใจร้ายจังเลยนะ งั้นฉันไปล่ะไม่กวนเธอแล้ว เจอกันใหม่นะแอม” แปลกมากจริงๆด้วย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วต้องการอะไรกันแน่ เธอมองตามเอลล่าที่เดินออกไปพรอมกับหัวเราะเบาๆก่อนจะหันมายิ้มให้เธอ แต่แววตาชวนสยองขวัญเกินกว่าจะมาขอเป็นเพื่อนได้ แถมแอลห้ามคบใครมั่วๆด้วย “แอมมองหาใคร?” “เปล่า หิวข้าวอ่ะกินก่อนได้ไหมแล้วค่อยไปกัน” “เอาดิ ขืนอดมากกว่านี้เดี๋ยวจะผอมหมด!” “พี่ไทก้าคือว่า…” “อะไรเหรอ?” “ไม่มีอะไรหรอก แอมแค่หิวมากเฉยๆ” เธอคิดว่าจะเล่าเรื่องเอลล่าให้ฟังแต่ไม่อยากทำให้เขาเครียด ช่วงนี้พี่ไทก้างานค่อนข้างยุ่งมากและอันที่จริงก็ยุ่งตลอดเวลาด้วย ไม่รู้สิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่ แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนปรกติ ยิ้มให้ทียังรู้สึกหลอนๆเลย หรือจะเป็นนักศักษาคณะอื่นเข้ามาแกล้งก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน เธอถอนหายใจเพราะไม่อยากนึกถึง แล้วหันมาสนใจข้าวผัดกลิ่นตรงหน้าดีกว่า ตอนนี้หิวมากชนิดที่สามารถกินช้างได้ทั้งตัวเลย! “แอมค่อยๆกินดิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก!” “หิวอะเข้าใจไหม!” “เมื่อเช้าไม่ได้กินอะไรมาเหรอ?” “ข้าวต้ม” “กินอะไรไม่ดูตัวเองเลยนะ” “แต่ฝีมือแอลอร่อยากเลยนะพี่ไทก้า” หละงจากกินข้าวเที่ยงอิ่มเขาพาเมียขับรถลัดเลาะไปตามทางที่โคตรรันทดเลย แต่พอมาถึงโรงแรมเท่านั้นแหละเหมือนกับว่าคนล่ะโลก เด็กน้อยของเขาต้องชอบมากแน่ๆ ที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่แล้วก็สวนดอกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ “สดชื่น!!” “ชอบไหมแอม?” “ชอบค่ะ เสียดายจังเรามากันแค่สองวันเอง” “อ้อนพี่ให้พามาอีกก็ได้นะ” เขาสวมกอดแอมจากด้านหลังจูบตามไรผมที่ต้นคอ แก้ม ใบหู ด้วยความรักใคร่เอ็นดู และเขาคิดถึงแอมมาก “อื้ม…” พี่ไทก้าจูบเธอแผ่วเบาก่อนจะอุ้มเธอแล้วไปวางบนเตียงนุ่ม แต่ว่าแววตาที่มองแปลกกว่าทุกครั้ง ไหนจะลมหายใจที่กระชันชิดกว่าทีแรก “ให้พี่นะคนดี...เป็นเมียพี่เถอะนะแอม” นาทีนี้เขาลุ้นมากจริงๆว่าเธอจะตอบอะไรเพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาร้องขอ แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไรเธอจะใจอ่อนด้วย ความสัมพันธ์ที่กระท้อนกระแท้นจะต้องพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นแน่ถ้าเราลึกซึ้งกัน “แอมไม่พร้อม!!” พี่ไทก้าหลบตาแล้วขยับตัวลงนอนข้างกายแทน แต่ว่าเธอยังไม่รู้สึกว่าพร้อมจริงๆนะ “ขอเวลาพี่อีกแป๊บนะเดี๋ยวพาไปเดินเล่น” เขานอนนิ่งขณะที่กอดเธอไว้ไม่แน่นมากแต่ดิ้นไม่หลุดแน่ แล้วพยายามข่มใจให้มากที่สุดกับอารมณ์ที่พลุกพล่านและความคิดต่ำทราม แอมมีค่ามากกว่านั้น เขาจะถนอมเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้! แต่ว่าตอนนี้น้องชายของมันตื่นตัวจนปวดหนึบปวดไปหมด มันคงผิดหวังมั้งที่เขาตามใจเธอแล้วขัดใจตัวเอง เลยประท้วงด้วยการไม่ยอมอ่อนลงสักทีและยอมปล่อยเธอ “งั้นนอนก่อนก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ค่อยเที่ยวกัน” “แอมรักพี่บ้างไหม?” ตั้งแต่ที่คบกันเชื่อไหมแอมไม่เคยบอกรักเลยสักครั้ง คนที่บอกรักมันคือเขาคนเดียว “พี่ไทก้าก็รู้นี่ค่ะ นอนแล้วนะ” “พี่ถามจริงๆ แล้วตอบพี่สักครั้งนะ” “แอมรักพี่ไทก้าก็ได้ค่ะ” ตามใจขนาดนี้รักตายเลยเมียจ๋า! เธอบอกรักครั้งแรกในรอบหลายเดือน ถึงจะรู้สึกแปลกๆกับคำว่าก็ได้ของเธอแต่ไม่เป็นอะไรหรอก แค่เธอบอกว่ารักก็แปลว่ารักเท่านั้นแหละคิดแบบอื่นไม่ได้จริงๆ “ขยับตัวมาให้กอดหน่อยเร็ว! พี่คิดถึงมากนะรู้ไหม” เขาดึงแอมมากอดเองเลยขี้เกียจรอ “บ้า! นอนติดกันขนาดนี้ยังคิดถึงอีก!” “ไอ้แอลเมื่อไรมันจะเลิกยุ่งกับแอมสักที” เขาเหม็นขี้หน้ามันเต็มทนแล้ว ไม่รู้ทำไมยิ่งเจอยิ่งอยากจะกระโดดถีบยอดหน้า! “…” “มันชอบขู่ให้พี่เลิกกับแอมตลอด!” ดูอย่างรอบนี้ไง! แอมผอมลงเพราะเรียนหนักแต่ว่ามันก็มาโทษเขา โธ่..ไอ้กระเพาะหมา! มันกะจะให้แอมอ้วนเป็นหมูรึไงว่ะ! “…” “มันแม่งติดแอมมากเกินไป พี่ไม่ชอบเลย” “…” “แอมตอบหน่อยสิ แอม!!” “…” “เอ้า!! หลับได้ไงว่ะ แล้วปล่อยพี่คุยคนเดียวงี้?” ยอมใจกับความขี้เซาของเมียจริงๆ เขาพูดคนเดียวตั้งนานเพราะนึกว่าเธอจะฟังแต่ที่ไหนได้เสือกหลับซะงั้น งั้นวันนี้ก็นอนเล่นในห้องแล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินเล่น แอมต้องชอบที่นี่มาก วันต่อมาบรรยากาศในตอนเช้าสวยมากจริงๆ ช่วงเวลาแบบนี้ช่างคุ้มค่ากับลงทุนตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่หกโมงเช้าทั้งที่ปรกติไม่ชอบเลยที่ต้องตื่นเช้า หรือแค่ลุกจากที่นอนทั้งที่ง่วงมากก็ถือว่าลงทุนมากเกินไปด้วยซ้ำ เช้านี้ควรจะรู้สึกดี แต่พนักงานที่ซุกซิบนินทาทำให้รู้สึกแย่! “นี่แกคุณไทก้ามาอีกแล้ว” “จริงดิ! คนที่ชอบหิ้วเด็กมาเชือดใช่ป่ะ?” “หู้ย! หล่อล้ำมากเลยแก อาทิตย์ก่อนเห็นพานางแบบมาด้วยแหละ คงจะจิ้มกันมันน่าดูเลย” “อิจฉาอะ! แต่ถ้าฉันได้นะคงขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดแน่เลย” “ว่าไปแก! แต่รอบนี้หิ้วเด็กมาอีกแล้วนะ สงสัยคงถูกหลอกมาเชือดเหมือนเด็กคนอื่นแน่เลย!” “แกก็พูดไป อาจจะซื้อมาก็ได้” “หล่อๆแบบนี้ฉันให้ฟรีๆเลย แต่ติดที่เขาจะไม่เอาน่ะสิ” “จะว่าไปแก็งนี้เจ้าชู้กับทุกคนเลยเนอะ ฉันล่ะสงสารแฟนคุณไทก้าในอนาคตเลย คนอะไรหล่อเกินไปแต่เจ้าชู้เกินเบอร์” “นั่นสิ! คนแบบนี้ไม่เหมาะจะรักใครหรอก” นี่คือการนินทาระยะเผาขน พนักงานไม่รู้ว่าเธอนั่งอยู่ใกล้ๆตรงนี้เลยพูดสนุกปาก เธอกลับมาที่ห้องแล้วมองผู้ชายที่ถอดเสื้อนอนหลับอยู่บนเตียง อาทิตย์ก่อนงั้นเหรอ? แสดงว่าที่หายตัวไปสองวันนี้มาเอากับคนอื่นใช่ไหม แล้วที่เบี้ยวนัดเธอเพราะอยู่กับผู้หญิงอีกคนเหรอ แถมมาที่นี่บ่อยจนพนักงานจำได้คงไม่ธรรมดาแล้ว งั้นที่ผ่านมาพี่ไทก้านอกกายตลอดเลยใช่ไหม ชั่ว!! เธอจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ลำพังแค่ผู้หญิงที่พยายามเข้าพี่ไทก้าแทบตลอดเวลาก็ทำเอาเธอประสาทจะกินอยู่แล้ว นี่ยังต้องมารู้เรื่องเลวๆแบบนี้อีกจะอยู่ต่อทำไม “อ้าวแอมตื่นเช้าจัง” “พี่ไทก้า…มาที่นี่บ่อยไหมคะ?” “ก็ไม่ค่อยบ่อยเท่าไรนะ ส่วนใหญ่พี่จะมากับเพื่อนน่ะ ถ้าแอมชอบเดี๋ยวพี่พามาอีกดีไหม?” “เลิกกันเถอะ!” เธอหลบตาไม่กล้ามองพี่ไทก้าเลย “พูดบ้าอะไรห่ะแอม?” เธอก้าวขาถอยห่างออกมาแต่ว่าเขาเดินตามประชิดตัว ก่อนจะก้มลงมองหน้าด้วยแววตาแข็งกระด้าง “ก็จะเลิก แอมเกลียดพี่!” “ไม่น่ารักเลยนะที่พูดกับพี่แบบนี้ มีอะไรก็คุยกันก่อนสิ หรือว่าไอ้แอลมันเป่าหูอะไรมาอีกละถึงจะเลิกกับพี่ให้ได้ แต่จำไว้ว่าพี่ไม่มีทางเลิกเด็ดขาด!!” “แล้วไง ก็แอมจะเลิก!” “ทำไมละแอม? เรารักกันไม่ใช่เหรอ แล้วจะเลิกทำไมพี่ไม่เข้าใจเลย พี่ทำผิดอะไร!!” “ว๊าย!! ปล่อยแอมนะ!” “ไม่ปล่อย! ตอบพี่มาสิแอม!!” “พี่มันสำส่อน! พี่มันชั่วมันเลว!!” เธอพยายามแกะมือพี่ไทก้าออกจากแขนแต่มันไม่ได้สักที “แอม!! มีอะไรก็คุยก่อนดิ!!” “ไม่! ฉันไม่ฟังอะไรแล้วปล่อยยนะ!!” เขาอุ้มแอมเดินไปที่เตียงแล้วโยนลงบนเตียงแรงพอที่จะไม่โวยวายออกมาตอนนี้ ก่อนอื่นต้องทำให้หายบ้าก่อนไม่งั้นคุยไม่รู้เรื่องแน่ นี่เป็นครั้งแรกที่แอมบอกเลิกเขาแถมยังดูโกรธมากด้วยทั้งที่เขาไม่รู้อะไรเลยสักนิด เรื่องนี้มันต้องเกียวกับไอ้แอลแน่นอน! “แอมหยุดดิ้น!!” “ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน!!” “เงียบ!! ถ้าพูดอีกคำเดียวได้เป็นเมียพี่แน่คนสวย!” เขาพลิกตัวขึ้นคล่อมทับแล้วก่อนจะตะคอกใส่ก่อนเธอจะโวยวายมากกว่านี้ แอมเป็นเด็กขี้กลัวยังไงก็ไม่กล้าทำอะไรหรอก แล้วถ้าคาดคั้นอีกนิดจะได้คำตอบที่ต้องการมาแน่ “พี่ไม่เลิกกับแอมเด็ดขาด” กลัวจนไม่มองหน้ากันเลยเหรอว่ะ แล้วแบบนี้เราจะเคลียร์ใจกันรู้เรื่องไหม “ไปได้ยินอะไรมาก็บอกพี่สิ” เขาเริ่มจะนึกออกแล้วว่าเมื่อคืนแอมยังปรกติอยู่เลย แต่พอเช้าออกไปเดินเล่นกลับมาก็อาละวาดใส่ แสดงว่าต้องไปได้ยินอะไรมาแน่นอน หวังว่าแอมจะไม่ได้ยินเรื่องระยำของเขานะ ไม่น่าพามาที่นี่เลย! “…” “ทำไมเป็นแบบนี้ว่ะแอม ชอบเงียบแบบนี้แล้วพี่จะรู้เหรอว่าคิดอะไรอยู่” เป็นอะไรก็เงียบตลอดใครมันจะไปรู้ได้ไงว่าคิดอะไรบ้าง ปากไม่ได้มีไว้จูบอย่างเดียวนะคนสวย พูดมันออกมาสิ อธิบายทุกอย่างให้เขารู้สักนิดเถอะจะได้แก้ไขถูก “พนักงานพูด” “แล้วก็เชื่องี้เหรอ? โธ่..แอม!” “เขาบอกว่าพี่พาเด็กมานี่บ่อย!” “นั้นมันเมื่อก่อนเข้าใจไหม?” “ไม่ใช่! เขาบอกว่าอาทิตย์ก่อน...” “ใช่พี่มา…” นี่มันคราวซวยอะไรของเขาอีกว่ะเนี่ย “นั่นไงล่ะ!” “ฟังก่อนดิแอม! พี่มาพร้อมกับเพื่อนแล้วก็มีเมียไอ้เควินมันมาด้วย” มันไม่มีอะไรเลยจริงๆแต่ไม่รู้ว่าพนักงานที่นี่ไปคุยกับสนุกปากขนาดไหนถึงทำให้แอเป็นได้ขนาดนี้ เขาจะพูดว่าไม่มีผู้หญิงก็ไม่ได้เพราะนอกจากเมียเพื่อนก็มีผู้หญิงคนอื่นอีกด้วย แต่สาบานได้เลยว่าไม่เคยนอกใจแอมสักครั้ง เขารักเธอจะตายไป! “ต่อไปหัดฟังกันก่อนดิ เอะอะแม่งบอกเลิกตลอดไม่ได้นะ” เขาเหนื่อยเป็นเหมือนกันนะที่เธอเป็นแบบนี้ แล้วถ้าไม่ติดว่ารักเนี่ยคงเลิกกันไปตั้งนานแล้ว เด็กงี่เง่าหน้ามึนคนนี้ชวนทะเลาะเก่งมาก นี่คือวิธีการกระชับความสัมพันธ์แบบใหม่เหรอที่รัก “แต่ก็เคย” “นั่นมันเรื่องอดีตพี่แก้ไขไม่ได้หรอก ตอนนี้พี่มีแอมคนเดียวแล้วไง หัดเข้าใจกันหน่อยสิ” “อยากกลับแล้ว” ยังไม่หายโกรธสินะ คนอื่นเขามีเรื่องทุกวันเหมือนคู่ของเขาไหมว่ะ ระหว่างเราสองคนแทบไม่เคยมีปัญหากันเองเลย แต่คนอื่นชอบนำปัญหามาให้จนน่ารำคาญ “แต่ว่า…” “แอมจะกลับ!” “โอเคครับ กลับก็ได้” หมดกัน! เขาตั้งใจพาเธอมาเที่ยวจะได้อยู่กันตามลำพังไม่มีใครเข้ามาเสือก แต่ต้องมาพังเพราะปากพนักงานที่นินทาไปเรื่อยทั้งที่มันไม่ใช่ความจริงเลย คนที่นอกใจเมียมันคือเพื่อนเขาต่างหากล่ะ ส่วนเขาก็แค่มานอนพักผ่อนไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นถึงจะมีคนพยายามจะยุ่งกับเขาก็ตามเถอะ ต่อไปจะพาแอมเที่ยวในที่ไม่มีคนรู้จักแล้วแหละ เหนื่อยที่ต้องทะเลาะกันทุกวันแล้ว! เขาไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากนอนกอดเด็กหูเบาแล้วจูบหนักๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ในตอนนี้พูดอะไรออกไปแอมก็เงียบใส่อยู่ดีเพราะเธอเป็นแบบนี้ตลอด เมื่อวานก่อนก็ทะเลาะกัน คืนดีไม่ถึงสามวันก็ทะเลาะเรื่องไร้สาระนี้อีก!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more