ตอนที่ 15
1911 คำ
ไทก้านอนที่เพนท์เฮ้าส์ไม่ได้ไปผับหรือที่ไหนอีกเลย เขานอนกอดหมอนของแอมที่ใช้หนุนทุกคืด้วยความคิดถึง กลิ่นกายเธอยังติดอยู่ เป็นกลิ่นหอมจางๆที่ชัดเจนในความรู้สึก แต่จะทำยังไงก็นอนไม่หลับ จนในที่สุดก็ลุกไปหยิบเหล้ามายกกินไม่เทใส่แก้วให้เสียเวลา ปล่อยให้แอลกอฮอร์มันทำให้หลับในคืนนี้ได้
ผ่านไปถึงเที่ยงคืนแล้วเขายังไม่เมาแล้วก็ไม่หลับด้วย! ไม่รู้สิว่าทำไมยิ่งกินเหล้าไปเท่าไรภาพแอมยิ่งชัดขึ้น ภาพเรานอนกอดกันในทุกคืน รอยยิ้มที่สดใสตอนกินขนม น้ำเสียงหวานเวลาเรียกชื่อ สัมผัสจากมือเล็กคอยทำแผลคอยทายาเสมอ หรือแม้แต่ตอนที่แอมโกรธจนน่าบึ้งตึงก็ยังชัดเจนทุกอย่าง
เธอคือสิ่งสวยงามเสมอสำหรับชีวิตคนอย่างเขา
แต่ตอนนี้เป็นความสวยงามที่เจ็บปวด
คิดว่าคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ถ้าไม่เจอเมียตัวเล็ก เขาเดินไปหอบขนมใส่รถแล้วขับไปที่คอนโดแอมต่อเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้หลับรึยัง หรือว่าอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนรึเปล่า
แต่แค่คืนแรกเขาก็ทนไม่ได้แล้ว!
“แอม!” เธอนอนหลับบนโซฟา โทรทัศน์ก็เปิดทิ้งไว้ หนังสืออีกหลายเล่มวางอยู่บนโต๊ะ
“กินอะไรแบบนี้เนี่ย” เขาหยิบชามบะหมี่ที่เย็นชืดไปล้างเก็บไว้ แล้วจากนั้นหยิบขนมที่เอามาแช่ในตู้เย็นให้กินในช่วงอยู่ห้องเพราะว่าเธอไม่ชอบไปซุปเปอร์มาเก็ตคนเดียว ส่วนใหญ่จะไปกับพี่ชายที่รู้ใจทุกอย่างแต่ว่าตอนนี้มันอยู่เมื่อนอก หรือบางครั้งที่ไปกับเขาแต่ก็ไม่รู้ใจเธอเท่าไร ในตอนนี้ของในห้องไม่ค่อยมาอะไรนั่นทำให้เป็นห่วงว่าจะกินของไม่มีประโยชน์
“คิดถึงจังเลยที่รักของพี่” ผมอุ้มแอมไปนอนแล้วก็นอนกอดแอมด้วยเลย ยังไงซะเธอก็เป็นคนหลับลึกมากแม้ว่าช่วงนี้จะสะดุ้งบ่อยๆเพราะยังหนีออกจากฝันร้ายไม่ได้
เมื่อตอนสองวันก่อนนั้นเขาไม่กล้าเสนอหน้าไปดูแลก็จริง แต่ทุกคืนจะเข้าไปหาเมื่อตอนเธอหลับแล้วคอยโอบกอดเมื่อตกอยู่ในฝันร้าย หากเธอจะสะดุ้งตื่นก็จะกอดแล้วลูบหัวปลอบใจเพียงไม่กี่นาทีเธอก็หลับต่อไปได้ หลังจากนั้นอีกประมาณชั่วโมงก็จะวนลูปเดิม เขาจะพาเธอจะพาเธอไปหาหมอแต่เจ้าตัวไม่อยากไป ไม่อยากจะพบเจอใครและไม่อยากจะออกไปไหนด้วย
พรุ่งนี้คงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไม่ให้รู้ว่ามานอนด้วย
เกลียดจังเลยนะความรู้สึกแบบนี้
เป็นห่วงแทบบ้าแต่ดูแลไม่ได้
เช้าที่ไม่สดใสเพราะรู้สึกเหมือนนอนไม่พอแล้วยังสะดุ้งตื่นอีกต่างหาก วันนี้มีสอบทำให้ไม่สามารถนั่งจิตตกได้แม้จะไม่รู้สึกอยากไปไหนเลยก็ตาม เธอใช้เวลาอาบน้ำแล้วแต่งตัวไม่นานท้องก็ร่ำร้องหาอาหารเช้าเป็นครั้งแรกในรอบสองวันมานี้
ดูเหมือนว่าสุขภาพจิตเริ่มฟื้นตัวขึ้นแล้ว
อีกไม่นานคงจะหายดี
ว่าแต่…ข้าวผัดแซลม่อนมาได้ไง? ใครทำไว้ให้เธอเหรอ หรือว่าจะเป็นแอลกลับมาเซอร์ไพรส์ก่อนกำหนดนะ มันต้องใช่แน่ๆเลยเพราะแอลทำแบบนี้บ่อยมาก แล้วนี่ยังไม่รวมกับขนมที่เต็มตู้เย็นด้วยนะ แล้วแอลไปอยู่ไหนเหรอ ตอนนี้ยังเช้ามากไม่น่าจะตื่นได้ไหวนะ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาพี่ชายทันทีเผื่อว่าคืนนี้จะไปค้างด้วย
แอลตอบกลับไวเหมือนทุกครั้ง
แต่ข้อความที่ตอบกลับมาทำให้ต้องชะงัก
Am : แอลอยู่ไหน?
Al : ยังอยู่ที่มิลาน อีกอาทิตย์ถึงกลับ
Am : อ้าว!
Al : เดี๋ยวซื้อของฝากไปให้เยอะๆเลยดีไหม?
Am : ดีสิ! ไปเรียนแล้วนะ วันนี้มีสอบตอนเช้า
Al : สู้ๆนะคนเก่งของพี่
ถ้าไม่ใช่แอลทำให้แล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะในเมื่อห้องเธอมีแค่ไม่กี่คนที่รู้รหัสเข้า หรือว่าพี่ไทก้า! แต่ก็ไม่น่าจะใช่นะเพราะไม่เห็นร่องรอยหรือแม้แต่เสื้อผ้าเหมือนเมื่อก่อนเลย เธอนั่งกินข้าวผัดที่ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของกันแน่แต่ก็อร่อยดี
สรุปใช่พี่ไทก้าทำให้จริงๆไหมนะ
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆทรมานคนให้รู้สึกเจ็บปวดจนแทบคลั่งและทนอยู่แบบนั้นไม่ไหว รถปอร์เช่สีแดงสดขับวนรอบสนามแข่งด้วยความเร็วสูงและยังไม่คิดจะหยุดด้วย เท้าเหยียบเร่งเครื่องขับเร็วมากขึ้นกว่าเดิมและไม่สนอันตรายอะไรแล้ว
ชีวิตตอนนี้ไม่มีเหี้ยไรสักอย่าง
แค่ความรักของตัวเองยังไม่มีปัญญาดูแลไม่ได้
เอี๊ยด…
“มึงอยากตายไงว่ะ!!” ไอ้ลีโอมันมายืนขวางทางไว้แบบไม่กลัวตาย แล้วถ้าเหยียบเบรกไม่ทันมันได้ตายจริงๆแน่
“มึงแหละเป็นเหี้ยอะไรว่ะ!?”
“กูแค่เบื่อ! มึงถอยไปเลยกูจะขับรถเล่น!” เขายังไม่ได้บอกใครเหมือนกันว่าเลิกกับแอมแล้ว แต่ดูเหมือนพวกมันจะรู้แล้วเพราะอาการตลอดหลายวันนี้ไม่มีอะไรที่เรียกว่าปรกติ
แต่ล่ะคนเสือกเก่งจนน่าให้รางวัล
“ต่อให้ขับจนตายห่าเมียมึงก็ไม่กลับมาหรอก!”
“เออ! ตายๆไปก็ดี!”
“มึงอย่าคิด! เมียมึงแค่กลัวมึงไม่ได้หมดรักมึงสักหน่อย! ดูกูเลวขนาดไหนเมียกูยังรักเลย เลิกกันได้ก็คือดีกันได้เหมือนกัน ของแบบนี้มันแค่ใช้เวลาป่ะ หรือมึงโง่เป็นควายแล้วถึงไม่รู้เรื่องแค่นี้!” ไม่รักเพื่อนจะไม่พูดแบบนี้เลยจริงๆ เขารู้ตั้งแต่วันแรกมันเลิกกับเมียแล้วก็เป็นห่วง ไทก้ามันก็รักของมันมากแล้วยังซื่อสัตย์จนน่าใจหายเลย มันก็ตั้งใจรักมาตั้งนาน ทั้งดูแลตาใจแทบทุกอย่างหรือบางครั้งก็หายหน้าไปอยู่กับเมียเลย
“ไอ้ห่า! คลั่งกว่าเหี้ยลีโออีก!” เควินขับรถตามมาจอดข้างหลังแล้วก็พูดอย่างเหลืออด แต่ก็เข้าใจทุกอย่าง
“หนึ่งอาทิตย์แล้วนะเว้ย! พวกมึงไม่เข้าใจหรอกว่ามันทรมานแค่ไหน กูอยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแล หรืออยากทำอะไรก็ได้ให้แอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้แค่โผล่หัวไปให้เห็นกูยังไม่กล้าเลย!”
“กูแล้วไงว่าต้องบรรลัยแน่ถ้ามันเลิกกับเมีย!” เนทเดินตามออกมา แล้วนัทที่เดินมาตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ
“เมียมึงยังเด็กให้เวลาก่อน เดี๋ยวอีกสักพักค่อยไปหา”
“เหอะ!” ไอ้นัทปลอบ แต่ร้อยวันพันปีพึ่งพูดดีวันนี้นี่แหละ
“แต่ถ้าหมาคาบไปแดกกูก็ไม่รู้นะ”
“แดกเมียมึงดิไอ้สัตว์!” ปากหมาแบบนี้มีมันคนเดียวเท่านั้นแหละ ไอ้เหี้ยเจราลไม่ควรจะมีปากไว้พูดอะไรออกมา
เขาเดินหนีพวกมันไปขึ้นรถเพราะว่ารำคาญแล้วขับรถต่อเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ แต่ยิ่งขับเร็วเท่าไรยิ่งไม่รู้สึกพอ ตอนนี้คิดถึงแอมมากจนคลุ้งคลั่งแล้ว การระบายอารมณ์ออกมาผ่านความเร็วก็แทบไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด
ป่านนี้เมียทำอะไรอยู่ว่ะ
อยากเข้าไปคุกเข่าขอร้องให้กลับมาแล้ว!!
“กูว่ายากว่ะ!”
“เฮ้อ...อย่ามาตายห่าที่สนามก็พอ!”
“คืนนี้ชวนมันไปผับด้วยล่ะ กูไปหาลีน่าก่อน”
“เออ! เดี๋ยวกูดูแลมันเอง ไอ้ห่าเลิกกับเมียแม่งอาการหนักว่ากูอีก!!” ลีโอบ่นด้วยความเหนื่อยใจแล้วเดินไปนั่งมองเพื่อนขับรถไม่กลัวตาย พวกเขาเป็นห่วงแต่ไม่กล้าเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัว
เมื่อไรเมียเพื่อนจะยอมรับด้านมืดได้ก็ไม่รู้ลย
ผับเกรย์วูฟถ้าเป็นเมื่อก่อนคงสนุกกว่านี้ที่ได้เที่ยว ได้กินเหล้ากับเพื่อนแต่ตอนนี้ไม่เลย ทุกอย่างน่าเบื่อมาก ขนาดเพลงที่เปิดเสียงดังด้วยจังหวะสนุกยังไม่รู้สึกอะไรนอกจากหนวกหู
“ตับกูบรรลัยแน่แดกขนาดนี้!”
“ไม่ใช่แค่มึงหรอกไอ้เหี้ย! แต่ตับพวกกูก็บรรลัยด้วยเหมือนกัน”
“ไอ้ลีโอมึงไปรักกับเมียไกลๆไป” มันขัดตาเว้ยที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ ไม่ว่ารู้มันมากินเหล้าหรือมากอดเมียโชว์กันแน่
เบื่อจริงๆได้พวกชอบอวดเมียแบบนี้!
เขาคิดถึงแอมมากจนแทบจะทนไม่ไหว แล้วเดือนหน้าก็จะครบปีแล้วที่คบกัน แต่ก่อนจะถึงหนึ่งปีเอาแค่อาทิตย์นี้ให้รอดก่อนเถอะ ทุกเช้าที่ตื่นมามักจะคุ้นกับเสียงหวานที่คอยปลุก ทุกคืนนอนกอดแนบชิด ทั้งรสจูบ ผิวสัมผัส แววตาสดใส น้ำเสียงแสนหวาน และทุกอย่างที่เป็นเธอเขาจำได้หมดเหมือนว่าเรายังอยู่ด้วยกันทั้งที่มันไม่ใช่เลย
ทำไมมันไม่ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้เลย ถ้ารู้ว่าจะต้องเจ็บปวดทรมานขนาดนี้วันนั้นจะไม่ปล่อยแอมเลย ถ้ารู้ว่าวันหนึ่งเราจะต้องเลิกกันเขาคงไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่าไปเลย ทุกค่ำคืนที่ออกมาผับควรจะใช้เวลาอยู่กับเธอให้นาน ทุกครั้งที่นัดกันไว้ก็จะไม่ยอมเบี้ยวนัดจนทำให้ต้องคอยนานๆ และจะไม่ยอมให้เพื่อนแกล้งด้วยเรื่องความเชื่อใจจนทำให้เธอไม่สบายใจ
แต่คิดได้ตอนนี้ก็ช้าไปแล้ว
เขาชะล่าใจกับวันเวลาและไม่คิดถึงอนาคต
ทุกความทรงจำย้อนมาตอกย้ำให้รู้ว่าพลาดขนาดไหน
แอมหายไปพร้อมกับหัวใจดวงเดียวของเขา ยิ่งคิดยิ่งกระดกเหล้าเข้าไปอีก ที่ผ่านมาเขากินเหล้าจนเมาหลับทุกคืนก็จริง แต่ก่อนจะหลับก็มักจะได้ยินแอมบอกฝันดีทั้งที่เธอไม่อยู่ด้วยแล้ว มันคล้ายว่ากับเขาคิดถึงมากจนหลอนไปเอง
เพล้ง!!
“แม่งเอ้ย!!”
“เหี้ย!! มึงเป็นห่าไรอีก!?” เควินสะดุ้งตกใจแล้วมองเพื่อนที่อาการหนักขึ้นทุกวันนับตั้งแต่เลิกกับเมีย
“กูว่าหนักแล้วว่ะ ตอนนี้มีแค่เมียมันเท่านั้นแหละจะเยียวยาได้” เจราลพูดเสริมแล้วคิดว่าครั้งนี้น่าจะพูดถูก มีแค่น้องแอมเท่านั้นที่ทำใหเพื่อนกลับมาเป็นคนเดิม แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนและกลัวว่าจะโดนตีนเพื่อนที่ไปยุ่งกับเมียมันมากเกินไป
นอกจากคลั่งรักเข้าขั้นโคม่า
ความหวงเมียก็ไม่มีใครเกินได้เลยเช่นกัน
- ผู้เขียน
