บทที่ 12
ริคคาโดนั่งอยู่ในมุมมืดที่สุดของห้อง ร่างสูงใหญ่ของเขาเป็นเงาทมึนอยู่ท่ามกลางไฟสลัวที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง และแสงสว่างจากโคมไฟที่หัวเตียงใหญ่เท่านั้น อรลออไม่คุ้นกับความมืดนัก จึงพยายามคว้าหาสวิตซ์ไฟเพื่อจะเปิด แต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยน้ำเสียงกระด้างเสียก่อน
“ฉันชอบความมืด...”
“เอ่อ... แต่ว่า...”
หญิงสาวชักมือกลับมาทิ้งข้างลำตัว ขณะค่อยๆ หันกลับมาจ้องมองพ่อคนตัวโตที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความหวาดกลัว
ท่องไว้สิว่าหัวใจของเขาไม่ได้อัปลักษณ์ ท่องไว้สิอรลออ... ร้องสั่งตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เพื่อลดความหวาดกลัวในหัวใจของตัวเอง แต่มันก็ทำได้ไม่ดีนัก เพราะร่างกายยังคงสั่นเทา มือไม้ยังเย็นเฉียบ แถมหัวใจยังเต้นแรงระรัวราวกับจะหลุดร่วงลงไปกองกับพื้น
“รังเกียจฉันมากนักหรือ...”
เขาก้าวเข้ามา พร้อมๆ กับกลิ่นไอแห่งความอำมหิตที่ถาโถมเข้าใส่จมูกของหล่อนอย่างไม่มีความปรานี ร่างอรชรถอยหลัง
