ตอนที่ 8
1125 คำ
นางราณียื่นธนบัตรสีม่วงจ่ายเป็นค่ารถแท็กซี่ซึ่งราคาแค่ร้อยกว่าบาทด้วยท่าทางมีความสุข และเมื่อคนขับทำท่าจะทอนเงิน หล่อนก็รีบห้ามปรามด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง
“ไม่ต้องหรอก ถือว่าทิปแล้วกันนะ”
คนขับรถแท็กซี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณทันที “ขอบคุณมากครับ...”
นางราณีหัวเราะร่วน ขณะก้าวลงจากรถด้วยมาดของนางพญา พลางกระชับกระเป๋าสะพายใว้แน่น เมื่อก้าวมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังเล็กของตัวเอง หล่อนจ้องมองความคับแคบที่น่าสะอิดสะเอียนตรงหน้าด้วยความรังเกียจ
“ฉันทนอยู่บ้านหลังเล็กเท่ารูหนูแบบนี้มาได้ยังไงตั้งหลายปีนะ คงต้องหาบ้านหลังใหญ่ๆ อยู่ซะแล้ว มีเงินตั้งยี่สิบล้าน...”
พูดออกมาด้วยความปลาบปลื้มขณะรีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว และก็เห็นว่ารุจิราลูกสาวกำลังนั่งรออยู่ด้วยความกระวนกระวาย
“แม่คะ เป็นยังไงบ้างคะ สำเร็จไหม”
รุจิราเมื่อเห็นมารดาก็รีบร้องถามด้วยความร้อนใจ แต่พอเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของผู้เป็นแม่ก็รู้ทันทีว่าทุกอย่างสำเร็จ
“ได้เงินมาแล้วใช่ไหมแม่ ยี่สิบล้านน่ะ”
นางราณีพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มมีความสุข “ได้มาแล้ว และก็ขึ้นเงินแล้วด้วย... ตอนนี้แม่มีความสุขจริงๆ เลยยายรุ...”
“รุก็ดีใจค่ะแม่ แต่ว่าคุณแม่แน่ใจได้ยังไงคะว่านังอรมันจะไม่สารภาพความจริงกับไอ้หน้าผีนั่น...”
แม้จะสุขใจที่มีเงินมหาศาล แต่ก็ยังอดกังวลใจไม่ได้อยู่ดี เพราะหล่อนไม่คิดว่าจะมีใครในโลกนี้ที่ยอมทนทุกข์เพื่อคนอื่นได้
ดวงตาเรียวเล็กของนางราณีหรี่แคบลง พร้อมกับน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“แม่คิดทางแก้ไว้แล้วล่ะ แกไม่ต้องกังวลไปหรอกยายรุ และรับรองเลยว่านังอรมันไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรออกมาแน่...”
หญิงสาวหัวเราะออกมากับคำตอบของมารดา ขณะเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำเย็นๆ ที่ตัวเองเตรียมไว้ให้ส่งให้นางราณีอย่างประจบทันที
นางราณีหัวเราะชอบใจ แต่ก็อดแขวะบุตรสาวไม่ได้ “น้ำแก้วนี้ แลกเงินกี่หมื่นล่ะยายรุ...”
“แหมแม่คะ เห็นรุเป็นอะไรกัน รุอยากทำให้แม่จริงๆ นะคะ” มือบางสีขาวของรุจิราวางลงบนต้นแขนของมารดาเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีก
“แต่คืนนี้รุขอสักสองหมื่นนะคะ พอดีนัดกับเพื่อนเอาไว้”
“นึกอยู่แล้วเชียว นี่ทำไมแม่แทงหวยไม่ถูกแบบนี้นะ...”
“โธ่ แม่ขา... นะคะ ขอรุเถอะ แม่มีอีกตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วไหนจะยังรีดไถ่จากนังอรมันได้อีก รับรองเราใช้ไม่มีวันหมดหรอกค่ะ”
พูดออกไปอย่างเห็นแก่ตัว แต่เสียงถอนใจของมารดาที่ดังออกมานั่นก็ทำให้หญิงสาวต้องเลิกคิ้วและเอ่ยถามออกไปด้วยความเคลือบแคลงใจ
“แม่ถอนใจทำไมคะ...”
ผู้เป็นมารดาส่ายหน้า “ถึงแม่จะบังคับให้นังอรมันสวมรอยเป็นแกได้ แต่แม่ก็คงไม่กล้าไปบ้านนั้นอีกแล้ว เพราะเจ้าหน้าผีนั่นสั่งเอาไว้ถ้าขืนเราจะไปยุ่งนังอรอีก มันจะส่งคนมาฆ่าแม่...”
รุจิราเบ้ปาก “เราก็อย่าให้ไอ้หน้าผีมันรู้สิคะแม่ นังอรมันหัวอ่อนจะตายไป เราชี้ไม้แล้วบอกว่าเป็นนกมันก็ต้องยอม เชื่อรุเถอะแม่... เงินนี้ใช้ให้สบายมือเถอะ ไม่ต้องกังวล...”
นางราณีคิดตามคำพูดของบุตรสาว ใช่สิ... อรลออถูกเลี้ยงดูมาให้เป็นเบี้ยล่างของรุจิราตลอดตั้งแต่เล็ก ไม่ว่ารุจิราต้องการอะไร อรลออที่มีหน้าที่ไม่ต่างจากสาวใช้ประจำตัวของบุตรสาวก็ต้องรีบกระวีกระวาดหามาให้ และวันไหนหากรุจิราอารมณ์ไม่ดี อรลออก็ต้องทำหน้าที่เป็นที่รองมือรองเท้ารับอารมณ์เกรี้ยวกราดของรุจิราอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยง
“ก็ได้ ก็ได้... เอานี่เงิน...”
เงินปึกใหญ่ที่นางราณีแวะนำเช็คไปขึ้นและเบิกเงินสดมาถูกยื่นให้ตรงหน้าบุตรสาว รุจิรารีบตะครุบไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกธนบัตรปึกหนานั้นขึ้นไปจรดปลายจมูก
“กลิ่นของเงินมันช่างหอมหวานจริงๆ นะคะแม่ รุชอบเงินเหลือเกิน...”
“ทำเป็นพูดดีไปเถอะ แล้วคืนนี้จะกลับ หรือว่าจะโต้รุ่งล่ะ...” รุจิราไหวไหล่เล็กน้อยกลับคำถามของมารดาบังเกิดเกล้า
“รุว่าจะไปสุดเหวี่ยงกับหนุ่มๆ สักหน่อยค่ะ ไม่ได้เที่ยวหลายวันแล้ว มันครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ”
นางราณีเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ “ระวังจะเป็นเอดส์ตาย ก่อนจะใช้เงินยี่สิบล้านนี้หมดล่ะยายรุ มั่วไม่เลือกหน้าจริงๆ”
ผู้เป็นบุตรสาวชักหน้าตึง “แหมแม่คะ พวกเราป้องกันอย่างดีค่ะ ไม่ต้องกลัวเอดส์ หรือว่าป่อง เอ่อว่าแต่แม่อยากมีหนุ่มๆ มาทำให้สนุกไหมคะแม่ รุจะได้จัดให้...”
“นี่แกจะบ้าหรือยายรุ แม่ระดับแม่แล้วหนุ่มที่ไหนเขาจะมาเอา...”
รุจิราหัวเราะร่วน ขณะลุกขึ้นยืนจากโซฟาที่นั่งอยู่ ทำให้เสื้อนอนตัวสั้นที่เมื่อครู่นี้แทบจะปิดความเร้นลับของอิสตรีไม่มิดคลุมลงมาที่ต้นขาอ่อน
“ก็ผู้ชายขายตัวไงคะแม่ เดี๋ยวนี้มีเยอะไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัวเลย แม่สนใจก็บอกรุได้นะคะ เราจะได้สนุกด้วยกัน...”
ผู้เป็นบุตรสาวหัวเราะร่วน ขณะที่ผู้เป็นมารดาเบ้หน้าด้วยความแขยง เพราะสมองของตัวเองไม่ได้หมกมุ่นในเรื่องนี้ แต่มันมีเรื่องอื่นให้คิดถึงมากกว่า
“แม่ไม่สนหรอก อยากไปเข้าบ่อนมากกว่า...”
“ตามใจเถอะค่ะ งั้นรุขอตัวก่อนนะคะ จะไปนอนพักเอาแรงสักหน่อย คืนนี้จะได้แรงไม่ตก คึกทั้งคืน...”
พูดจบรุจิราก็เดินขึ้นบันไดบ้านไป นางราณีมองตามไปด้วยความเอือมระอา รู้อยู่เต็มอกว่ารุจิราไปไกลเกินกว่าที่หล่อนจะห้ามปรามใดๆ แล้ว
“แค่ให้แกไม่ท้อง ฉันก็ดีใจแล้ว ยายรุเอ๋ย...”
นางราณีพึมพำออกมา ก่อนจะลุกขึ้นและเดินขึ้นชั้นบนไปอีกคน แต่ต่างกันที่วัตถุประสงค์ เพราะรุจิราขึ้นไปนอนเอาแรง แต่หล่อนขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมออกไปสู้กับเซียนพนันในบ่อน
- ผู้เขียน
