ตอนที่ 6 จุดเริ่มต้น
1016 คำ
ลูกน้องหน้าถอดสี ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายต้องลงทุนกับร้านพวกนี้ด้วย
“แน่ใจแล้วเหรอครับ” ภาวิทย์ถามด้วยความหนักใจ
“สั่งให้ไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ!”
“ได้ครับ” เขารีบก้มหน้ารับคำแล้วเดินออกจากห้องไป
เสียงโทรศัพท์ในร้าน กระทั่งมือถือดังระงมไม่หยุด เนตรอัปสรรับสายสีหน้าเครียด ราวสิบนาทีจึงวางลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผ่านไปไม่นานโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เป็นเช่นนี้ครึ่งวัน หญิงสาวมองรายชื่อร้านอาหารที่เคยสั่งขนม สี่สิบเอ็ดร้านโทรมาขอยกเลิกออเดอร์ทั้งหมด พรุ่งนี้ไม่มีร้านไหนต้องการขนมอีกแล้ว มือบางยกกุมขมับสีหน้าเครียด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เกิดอะไรขึ้นเหรอลูก” นาลินถามบุตรสาว เมื่อเห็นสีหน้า
“ร้านอาหารที่สั่งขนมเราขอยกเลิกออเดอร์ครับแม่” นวฤทธิ์ตอบแทน
คนเป็นพ่อขมวดคิ้วสีหน้าเครียด ไม่คิดว่าพอตนเองมาอยู่ด้วย ลูกจะเกิดปัญหาแบบนี้ หรือเพราะเขาเป็นคนขี้คุก ลูกค้าเลยไม่อยากสั่ง
“เพราะพ่อหรือเปล่า พ่อไม่ดีเองลูก”
สองพี่น้องจ้องมองบิดา “พ่ออย่าพูดแบบนี้สิคะ!”
“ใช่พ่อ มันไม่เกี่ยวเลย ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ อาจเกิดปัญหากับขนมของเราหรือเปล่า” นวฤทธิ์แย้งอีกคน
ทำอย่างไรก็คิดไม่ออก ถ้าหากขนมมีปัญหาทางร้านสั่งไปก็ต้องบอกเหตุผล แต่นี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากบอกว่าทางร้านมีปัญหาเรื่องเงินแทบทุกร้าน
“ไม่ใช่หรอกพี่ว่า ถ้ามีปัญหาที่ขนมเขาก็ต้องบอก นี่บอกพี่แค่เรื่องปัญหาการเงิน!”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะลูก” นาลินถามเสียงเครือ หากขาดรายได้ตรงนี้ไปคงแย่แน่
“เนตรจะลองเอาขนมเราไปให้ร้านอื่นชิมดูค่ะ”
นวฤทธิ์พยักหน้าช้าๆ เมื่อมีความคิดตรงกับพี่สาว แต่เขาคงปล่อยไปไม่ได้ มันแปลกที่อยู่ดีๆ ร้านอาหารที่ทำธุรกิจกับเราจะยกเลิกหมดทุกร้านแบบนี้
ตี๊ด!
เสียงมือถือดังขึ้น เนตรอัปสรรีบหยิบขึ้นมาแล้วกดรับสาย
“ค่ะ”
“สวัสดีคะ ดิฉันโทรจากบริษัทไคลแม็กซ์นะคะ”
“อ๋อค่ะ” บริษัทนี้เธอรู้จัก แต่ระหว่างบริษัทชื่อดังกับร้านขนมเล็กไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน แล้วเธอคนนี้โทรมาทำไม
“ดิฉันอยากสั่งขนมคุณสักหน่อยน่ะค่ะ”
คนฟังตาลุกวาวขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้าง
“ค่ะ จะสั่งอะไรบ้างคะ!”
“สั่งวันละสามร้อยชิ้นนะคะ เอาเค้กช็อกโกแลตหน้านิ่ม เค้กมะพร้าวใบเตย มาการอง ขนมปังเนยสด ขนมปังไส้ครีม ขนมเปี้ยไข่เค็ม อย่างละห้าสิบชุดค่ะ”
หญิงสาวรีบจดออเดอร์ “ค่ะ”
“มาส่งเจ็ดโมงนะคะ เอาไว้ที่รปภ. หน้าบริษัทได้เลย เดี๋ยวรปอ. จะจ่ายเงินให้คุณเองค่ะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอวางสายแล้วถอนหายใจ หันมายิ้มกว้างกับครอบครัว “พรุ่งนี้มีออเดอร์สามร้อยชิ้นค่ะแม่!”
ทุกคนยิ้มด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าจะโชคดีแบบนี้
ประตูห้องทำงานเปิดออก เจ้าของห้องเงยหน้าจากหน้าจอคอมจ้องมองลูกน้อง ภาวิทย์ก้าวเข้ามาแล้วยืนตรงหน้า
“ผมจัดการเรื่องที่ท่านประธานสั่งเรียบร้อยแล้วครับ”
ประธานหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “แล้วสั่งให้มาส่งวันไหน”
“พรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงเช้าครับ”
“ดี! สั่งต่อไปอีกติดกันสักห้าวันแล้วกัน”
“ได้ครับ”
ภาวิทย์ออกจากห้อง ทว่ากลับมีหญิงสาวหน้าตาโฉบเฉี่ยวทันสมัยเข้ามาแทน ดาวรีย์ยิ้มกว้างทันทีที่พบหน้าเจ้าของห้อง เธอทรุดกายนั่งบนโซฟา แล้วเท้าค้างจ้องมอง ทินภัทรยิ้มกว้าง
“มาทำอะไรครับวันนี้” เขาแสร้งถาม
“แกล้งลืมหรือคะ?”
เขาแสร้งกรอกตาไปมา “ไม่รู้สิครับ อยากทานอะไรล่ะครับ”
คนถูกเอาใจเลยยิ้มหวานให้ทันที
“อาหารญี่ปุ่นค่ะ อยากทานมาก”
“ไปเดินแบบมาเหนื่อยเหรอครับ”
“นิดหน่อยค่ะ”
เขาก้มหน้ามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ “รอผมสักครู่นะครับ ขอทำงานให้เสร็จก่อน”
“ได้ค่ะ”
เวลาผ่านไปราวชั่วโมง ริมฝีปากบางเริ่มเม้มสนิท ก่อนหน้าเธอเดินสวนกับภาวิทย์ ซึ่งปกติแล้วภาวิทย์จะไม่ค่อยได้เข้าห้องประธานสักเท่าไหร่ เพราะต้องคอยผสานงานกับต่างประเทศ แต่วันนี้มาห้องนี้มันน่าแปลกมาก
“เอ่อทินคะ”
คนถูกเรียกเงยหน้าจากจอคอม แล้วมองเพื่อนสาวคนสนิท
“ครับ”
“คุณภาวิทย์มาทำไมเหรอคะวันนี้”
คนถูกถามชะงักเล็กน้อย
“ผมวานให้คุณภาวิทย์ทำธุระให้น่ะครับ” เขาบอกตามตรง
“ธุระอะไรเหรอคะ”
ชายหนุ่มยิ้มเศร้า “เรื่องศัตรูของผม!”
คนถามเงียบไม่เอ่ยอะไรอีก ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร ต้องสูญเสียพ่อที่เป็นเสาหลัก เธอเข้ามาช่วยเหลือประคับประคองเขาในเวลานั้น ตัวทินภัทรเองเป็นผู้ชายที่เก่งมากคนหนึ่ง เขาฝ่าฝันอุปสรรคมากมายจนกลายเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่
สีหน้าแววตาของทินภัทร บ่งบอกให้รู้ว่าความเจ็บปวดในอดีตไม่จางหาย เธอเองไม่อยากให้เขาจมอยู่กับความทุกข์เช่นนี้เลย แต่มันไม่มีหนทาง หรือการแก้แค้นที่เขาต้องการ จะเป็นหนทางช่วยปลดปล่อยให้ทินภัทรมีความสุขได้
“แล้วจะแต่งงานกับดาวเมื่อไหร่ล่ะคะ” ดาวรีย์แสร้งถาม เพื่อให้อีกฝ่ายยิ้มออก
เขาหันมาสบตา “แต่งตอนนี้เลยไหม”
หญิงสาวยิ้มกว้าง “เอาจริงเหรอคะ!”
“จริงสิครับ”
คนตัวเล็กหน้างอ “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ทินทำแต่งาน เดี๋ยวดาวเหงาแย่ ขอเป็นโสดไปก่อนดีกว่า”
ทินภัทรหัวเราะในลำคอ ทำเอาคนคาดหวังเช่นเธอพลอยโล่งใจระคนดีใจไปด้วย อย่างน้อยได้เห็นรอยยิ้มของเขาก็ยังดี
- ผู้เขียน
