ตอนที่ 3 แตกสลาย
1102 คำ
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน ทินภัทรหันมาสบตาแล้วระบายลมหายใจ
“มีอะไรให้ช่วยเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ช่วยตามน้องสาวให้หน่อยได้ไหมภพ”
ทินภัทรช้อนสายตามอง สมภพเปรียบเสมือนเพื่อน พี่ ที่สนิทสนมกันคอยให้คำปรึกษา เขาจำเป็นต้องมีสมภพคอยช่วยงาน หลังจากก่อตั้งบริษัทจึงจ้างให้มาอยู่ข้างกาย หมอนี่ดีกรีไม่ธรรมดาเลย ถ้าไม่เพราะการแก้แค้น เขาคงปล่อยให้เพื่อนทำตามใจตัวเอง คงไม่อ้อนวอนให้มาช่วยงาน
“ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” สมภพย้อนถาม
“ใช่”
สมภพนิ่งไป “ก็ได้”
ทินภัทรมองเพื่อนหายจากห้องไป สมภพเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เวลาให้ช่วยเหลือทำงานอะไร มักสำเร็จเสมอไม่เคยพลาด สัญญาหกปีสำหรับการแก้แค้น หากมีเพื่อนคนนี้คอยช่วย ทุกอย่างคงไม่ใช่เรื่องยาก
ร่างบางวิ่งลงบันไดสีหน้าแช่มชื่น เร่งฝีเท้าเดินมาจนถึงประตูรั้วบ้าน แล้วโบกแท็กซี่เดินทางต่อ กระทั่งมาถึงมหาวิทยาลัย ตรงดิ่งไปยังสวนสาธารณะ นวฤทธิ์โบกมือยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหน้าแฟนสาว
มือบางถูกดึงมากุมไว้ทันทีที่พบหน้า
“ฤทธิ์คิดถึงพรมากรู้ไหม” นวฤทธิ์บอกเสียงแผ่ว
“พรก็เหมือนกัน”
มือถูกจูงให้มานั่งบนเก้าอี้ในสวนด้วยกัน
“บ้านหลังใหม่ดีมากใช่ไหม” น้ำเสียงแฝงความเจ็บปวดถามไถ่
“ดีกว่าบ้านเก่า แต่พรไม่เคยรู้สึกดีเลยสักนิด พรอยากกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมมากกว่า” เธอบอกแล้วช้อนสายตามองแฟนหนุ่มน้ำตาคลอ “พรอยากให้เราอยู่ใกล้กันมากกว่านี้”
“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้” เสียงทุ้มเปรย ดวงตาหม่น มันคงไม่มีวันนั้นแล้วใช่ไหม
เธอส่ายหน้าน้ำตาเริ่มไหลริน “พี่ทินไม่มีวันยอมแน่”
“จนถึงตอนนี้ ฤทธิ์ก็ยังไม่เข้าใจพ่ออยู่ดี ทำไมพ่อต้องทำให้ทุกอย่างมันพัง!” เขาตะโกนด้วยความอัดอั้น จนคนตัวเล็กต้องเอื้อมมือมาแตะหัวไหล่แผ่วเบา
“ไม่ว่าคุณลุงทำอะไรไว้ ท่านก็ได้ใช้กรรมแล้ว อย่าโทษพ่อเลยนะฤทธิ์ พรเองก็เสียใจมาก แต่พรทำใจได้เพราะรู้ว่าฤทธิ์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ คนเราเลือกเกิดไม่ได้”
“ถ้าหากพี่ทินคิดเหมือนพรก็คงดี” ดวงตาคมหรี่ลง น้ำตาคลอ “ฤทธิ์อยากให้เรื่องของเราเปิดเผยกับพวกเขาได้สักที”
“ตอนนี้คงยังไม่ได้ พรก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่ทินจะหายโกรธ”
นวฤทธิ์รู้ดีแก่ใจ ในใจคนสูญเสียต้องทรมานแค่ไหน ขนาดเขายังสับสน และไม่เข้าใจว่าพ่อทำร้ายลุงทยุตทำไม ยิ่งถามเท่าไหร่พ่อยิ่งไม่ตอบ
“ฤทธิ์คงต้องรอต่อไป”
“สักวันนะ พรเชื่อว่าเราสองคนต้องได้อยู่ด้วยกัน”
ร่างบางถูกรั้งมากอดไว้แนบกาย กว่าจะได้พบกัน ยากแสนยาก วันนี้อยากอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด
“ไม่มีวันที่แกจะได้อยู่กับน้องฉันหรอก!” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง
สองร่างตระกองกอดรีบผละห่าง นวฤทธิ์ลุกยืนหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของน้ำเสียง
“พี่ทิน!” ทักษภรร้องลั่น เมื่อเห็นพี่ชายยืนส่งสายตาไม่พอใจมา
“ภพเอาตัวยัยพรมา!”
สมภพทำตามความต้องการของเพื่อน ทินภัทรสบตาลูกศัตรู แล้วตรงเข้ากระชากคอเสื้อ
“คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับน้องสาวฉัน!”
“แต่ผมรักพร พี่ทินก็รู้!” นวฤทธิ์ย้อน
ผลั่ก!
“กรี๊ด! พี่ทินอย่าทำฤทธิ์” ทักษภรกรีดร้องดิ้นรน
เลือดสีแดงสดไหลซึมออกจากริมฝีปาก นวฤทธิ์กุมแก้มตนเองแล้วสบตาพี่ชายคนรัก
“ผมรักพร ผมรักพรมาตลอด ผมไม่มีวันเลิกรักพร ต่อให้พี่ห้ามก็เถอะ!”
ผลั่ก!
เสียงหมัดเท้ารัว ทักษภรกรีดร้องน้ำตานองหน้า จนทรุดกายกองกับพื้น
“พี่ทินหยุดนะ อย่าทำแบบนี้ พรขอร้อง!”
นวฤทธิ์น่วมไปทั้งร่าง จนยืนแทบไม่ไหว ทรุดกายกองกับพื้นตรงหน้า ทินภัทรทอดสายตามองแววตาเยือกเย็น
“ทีหลังอย่ามายุ่งกับน้องสาวฉันอีก!” พูดจบเขาหันหลังเดินกลับไปยังรถ
ร่างบางถูกพยุงมาที่รถ แล้วขับเคลื่อนออกไป คนตัวเล็กทอดสายตามองนอกกระจก สะอื้นไห้ไม่หยุด ป่านนี้คนรักจะเป็นเช่นไรบ้าง แล้วใครจะมารับเขา
เกือบชั่วโมงคนเจ็บพยุงกายอันอ่อนแรงลุกนั่ง น้ำตาซึมเอ่อจนล้นขอบออกมา ยกท่อนแขนปาดออก รสเค็มปร่าในปากทำเอาหัวใจสั่นสะท้าน นวฤทธิ์เดินออกมารอรถแล้วโบกแท็กซี่กลับบ้าน ประตูรั้วเปิดออก ร่างบางลุกยืนเห็นน้องก้าวเข้ามารีบเดินไปหา เพราะติดต่อไม่ได้เลย
ดวงตาเรียวสวยกวาดมองใบหน้าอันเขียวช้ำ จับหน้าน้องเพื่อดูให้แน่ชัด
“ฤทธิ์ ทำไมเป็นแบบนี้!” เนตรอัปสรร้องถาม สีหน้ากังวล
“ผมไม่เป็นไรครับ ผมไปนอนก่อนนะพี่” พูดจบเขาเลี่ยงพี่สาวออกมา แต่ท่อนแขนกลับถูกจับไว้
“ตอบพี่มาฤทธิ์!”
เขาสะบัดท่อนแขนออก
“พี่เนตรปล่อยผมไปเถอะ ผมขอล่ะ” เขาไม่อยากมีปัญหามากไปกว่านี้ แค่นี้พี่ชายของคนรักก็เกลียดครอบครัวเขาเข้าไส้แล้ว
“ไปหาพรมาใช่ไหมฤทธิ์!” คนเป็นพี่เค้นถามไม่หยุด
นวฤทธิ์ไม่ตอบ เดินหนีพี่สาวแทน
“ถ้าฤทธิ์ไม่ตอบ พี่จะโทรไปจัดการเขาเดี๋ยวนี้!” ในอกทำไมมันสั่วไหว อึดอัด รอยร้าวนี้คงยากผสาน
นวฤทธิ์หันมาน้ำตาคลอ
“อย่าทำให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้เลยพี่เนตร แค่นี้ก็มากพอแล้ว”
“เขาไม่มีสิทธิ์ทำกับน้องพี่แบบนี้!”
ชายหนุ่มกัดริมฝีปาก “เขาทำเพราะพ่อเราฆ่าพ่อของเขาไงพี่เนตร ถ้าเป็นเราก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน!”
เนตรอัปสรเงียบ น้ำตาค่อยๆ รินไหลออกมา มันเจ็บปวดจนไม่อาจอธิบายความรู้สึกได้ เธอหาทางออกกับเรื่องนี้ไม่เจอจริงๆ ความสัมพันธ์เก่าก่อนมันไม่มีอีกแล้ว
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!” หญิงสาวคร่ำครวญ
“ผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมพ่อต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมพ่อเราต้องเป็นฆาตกร!” นวฤทธิ์ไม่อาจทานทน วิ่งขึ้นชั้นสองปิดประตูห้อง
- ผู้เขียน
