ทุกคนเดินออกมากันหมด ประตูปิดลงได้ยินเสียงพูดคุยครู่ใหญ่ ทักษภรโถมกายลงบนเตียงน้ำตานองหน้า ทำยังไงถึงจะเป็นอิสระจากความแค้นของพี่ชายเสียที
ประตูห้องนอนเปิดออก เจ้าของห้องยังคงนอนอยู่บนเตียงดวงตาเหม่อลอย คนเป็นแม่ทรุดกายลงนั่งวางถาดอาหารไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง แล้วเอื้อมมือกุมมือไว้
“พรกินข้าวเถอะลูก” เสียงคนเป็นแม่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย แต่ทว่าบุตรสาวกลับนิ่งเงียบ
“แม่ต้องทำยังไง ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้!” น้ำตาคนเป็นแม่เริ่มเอ่อล้นออกมา เจ็บปวดเหลือเกินที่เห็นลูกต้องทรมาน
“แม่... พรไม่หิว แม่เอากลับไปเถอะ” เธอตอบเสียงเบา แล้วหันมาสบตา แววตาแห้งผากไร้ซึ่งความรู้สึกใด
“แต่ลูกไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้วนะ ถ้าขืนเป็นแบบนี้พรจะไม่สบายเอานะลูก”
หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา “ปล่อยพรไปเถอะค่ะแม่ พรไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว พรทำทุกอย่างตามความต้องการของแม่กับพี่แล้ว แต่พรกลับไม่เคยได้รับอิสระ พี่ทินคงอยากให้พรตาย
