บทที่ 57 เขาเป็นเจ้านายเรา
ปริญญาเดินเข้ามาในครัวที่มารดาทำงานอยู่ เหลียวมองมีนาที่เดินสวนออกไปด้วยความสงสัย
“เธอมาทำไมเหรอแม่”
“เธอมาสั่งกับข้าวแทนนายหัว” บานเย็นตอบลูกชายที่มาช่วยทำงานเพราะวันนี้ไม่มีเรียน
“อ๋อ วันนี้นายหัวพาคุณชาร์มมิ่งมาด้วยก็เลยต้องสั่งอาหารภาคกลางสินะ เพราะกลัวแม่จะทำแต่กับข้าวบ้านเรา”
“ภาคกลางกับผีอะไรล่ะ มีแต่ของเผ็ด ๆ ทั้งนั้นเลย สงสัยคุณชาร์มมิ่งเธอจะกินเผ็ดเก่ง”
“ไม่น่าใช่นะแม่ ผมกับไอ้หนุ่มเคยไปนั่งดื่มกับคุณวิเวียนแล้วก็คุณชาร์มมิ่ง ผมไม่เห็นเธอสั่งกับข้าวเผ็ด ๆ มากินสักอย่าง” ปริญญาคิดทบทวนก่อนจะส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แล้วเท้าความให้มารดาฟัง
“อะไรนะ! เอ็งกับไอ้หนุ่มเคยไปนั่งดื่มเหล้ากับพวกเธอด้วยเหรอไอ้ยา” จำเนียรย้อนถามเพื่อให้มั่นใจว่าฟังไม่ผิด
“ครับน้าเนียร ผมกับไอ้หนุ่มบังเอิญไปเจอคุณวิเวียนกับคุณชาร์มมิ่งที่ร้านของคุณทศ คุณวิเวียนก็เลยเรียกให้เ
