-ด้านบาสเตียน-
“ครับแม่"
ร่างสูงที่กำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงเอ่ยกับบุคคลที่อยู่ปลายสาย
[เป็นอย่างที่ลูกบอกจริงๆด้วย เมื่อกี้หนูละออเพิ่งโทรหาแม่ ถามว่าลูกอยู่ไหน]
มุมปากหนายกยิ้มพอใจ เมื่อสิ่งที่เขาคิดไว้เป็นไปตามคาด
[ตอนนี้น้องกำลังไปหาลูกที่คอนโดนะ เราเองก็อย่าเล่นตัวให้มาก ถ้าหนูละออไม่เอาขึ้นมาแม่จะหัวเราะให้]
หญิงวัยกลางขึ้นเอ่ยเตือนลูกชายตัวเอง ในขณะที่บาสเตียนกลั้วขำ เขาไม่ได้อยากเล่นตัวเลยสักนิด แทบจะใส่พานถวายให้ดาราสาวอยู่แล้ว
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมเอาอยู่”
พูดจบบาสเตียนก็วางสายไป และรอรับการมาเยือนของดาราสาวอย่างใจเย็น
....
-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-
ติ๊งต๋อง~
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นดึงสายตาหมอลูกครึ่งที่กำลังนั่งทำงานผ่านไอแพตยิ้มมุมปาก นัยน์ตาฉายแววดีใจ ก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็นเรียบเฉยในขณะที่ลุกไปเปิดประตูห้อง
ดวงตาคมมองภาพดาราสาวผ่านจอมอนิเตอร์ รอสักพักเมื่อเสียงออด
