บทที่ 9.3
เข้าหอ
“พระชายาจะเสด็จที่ใดหรือ”
เสียงเข้มทรงอำนาจคุ้นหูดังขึ้น รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของหวังเฟยเฟิ่งพลันแข็งค้าง ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวหมุนไปตามต้นเสียง ยามที่เห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงเข้มชัดเจน รอยยิ้มก่อนหน้าของนางก็แทบเปลี่ยนเป็นร่ำไห้ ทั่วทั้งร่างก็เย็นวาบราวกับยืนอยู่กลางหิมะในฤดูเหมันต์
“ทะ…ท่านอ๋องเก้า”
“ย่อมเป็นเปิ่นหวาง เพียงแต่พระชายาเหตุใดเจ้าจึงไม่รอในห้องหอ”
เพราะนางจะหนีอย่างไรเล่า เป็นประโยคที่ดังก้องในความคิดของหวังเฟยเฟิ่ง หากแต่นางไม่ได้โง่งมที่จะเอ่ยออกไป
“พระองค์ทรงเอาแต่สำราญกับแขกเหรื่อ หม่อมฉันรออยู่ในห้องหอนานๆ รู้สึกเบื่อหน่ายก็เลยออกมาเดินเล่นเพคะ”
“เช่นนั้นเปิ่นหวางจะทำให้เจ้าหายเบื่อหน่าย ดีหรือไม่”
ไม่รู้ด้วยเหตุใด แต่ประโยคนี้ของท่านอ๋องเก้ากลับทำให้หวังเฟยเฟิ่งสัมผัสได้ถึงลางร้ายบางประการ
“จางหลง ปิดตำหนักส่งแขก”
เอ่ยจบท่านอ๋องเก้าก็สะบัดชายช
