บทที่ 7.4
ว่าที่พระชายาผู้ฉาวโฉ่
“แล้วหากเปิ่นหวางให้เจ้ากลับเล่า”
เสียงเข้มทรงอำนาจดังขึ้น ทุกสายตาพลันหันไปจับจ้องยังต้นเสียง ภาพบุรุษในอาภรณ์สีขาวมุก กำลังเดินเข้ามาในสวนด้วยความสง่างาม สะกดทุกสายตาของผู้คนในสวนให้หยุดอยู่ที่เขาราวกับต้อมนตร์สะกดจนหลงลืมแม้กระทั่งวิธีการหายใจ
“เสด็จอาเก้า”
เสด็จอาเก้า จากคำเรียกขานนี้ขององค์หญิงสามฟ่งลี่หยาง ไม่ต้องให้ผู้ใดอธิบายเพิ่มเติม หวังเฟยเฟิ่งก็คาดเดาสถานะของผู้มาเยือนได้ เพียงแต่สิ่งที่ทำให้นางตกใจจนแทบสิ้นสติก็คือ
นี่คือบุรุษที่นางเคยคิดจับกดลงเตียงที่หอบุปผามิใช่หรือไร
“ถวายพระพรท่านอ๋องเก้า”
เสียงของผู้คนโดยรอบเน้นย้ำสถานะของบุรุษตรงหน้า หวังเฟยเฟิ่งพลันได้สติรีบย่อตัวลงเอ่ยถวายพระพรเขาเช่นกัน
“จื้อหลินพาลี่หยางกลับตำหนัก เรียกหมอหลวงมาตรวจอาการของนางแล้วเขียนรายงานถวายฝ่าบาท”
ท่านอ๋องเก้าฟ่งเฟยหยางเอ่ยสั่งเสียงดุดังลอดไรฟันอย่างขุ
