เช้านี้ร่างบอบบางตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวหนักอึ้ง เหมือนมีค้อนมาทุบกลางหัวก็ไม่ปาน เธอหนาวจนไม่อยากลุกไปไหน แต่เมื่อมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอกับร่างสูงของมาคัสที่เมื่อคืนนอนกอดเธอไว้อย่างอบอุ่น
" เขาคงไปแล้วสินะ จะมาสนใจอะไรกับผู้หญิงขัดดอกแบบเรา "
เธอพูดออกมาอย่างน้อยใจพลางคิดในใจว่าอาจจะเพ้อเพราะผิดไข้ก็ได้ เขาจะอยู่หรือจะไปก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเธอสักนิด แต่ใจเจ้ากรรมทำไมถึงได้รู้สึกหน่วงๆก็ไม่รู้
ร่างบอบบางพยุงตัวเองขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ จากนั้นก็ออกมาจากห้องนอนเจอกับซานโต้ที่ยืนอยู่ที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับกำลังแกะถุงโจ๊ก
" พี่ซานโต้เข้ามานานแล้วหรอคะ "
ซานโต้รีบหันมาหาเธอ พร้อมกับส่งยิ้มไปให้ แต่ไม่ทันไรก็ต้องหุบยิ้มด้วยเห็นสภาพของร่างบอบบางตรงหน้าที่ดูยับเยินไปหมด เขาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง เมื่อคิดแบบนั้นหัวใจเจ้ากรรมก็ดันรู้สึก
