Ep.9 เอลมารีนกับทางข้างหน้า(Nc)
2757 คำ
อ่า อ๊าห์ เสียงครวญครางดังเป็นระยะ ด้วยเเขนทั้งสองโดนจับพาดไปที่หลังหัวทำให้ขัดขืนอะไรไม่ได้มากนัก เเต่เอาจริงๆก็ไม่ขัดขืน ปล่อยตัวให้โดนโลมเลียไปทั้งตัวจากลำคอ ไล่มาที่อก ไปจบที่รักเเร้ วนอยู่อย่างงั้น จนเซล่าเสร็จสมหลายครั้งเเทบไม่มีเเรงจะนั่ง เซทิ้งตัวนอนเเผ่ ให้รีนตามลงมารุกเร้าต่อ รีนขึ้นมาจูบเธออีกครั้ง บดริมฝีปากเรื่อยๆทำเอาเคลิ้มไปกับเรียวลิ้นที่รุกล้ำเข้ามาพันเกี่ยวลิ้นภายใน เเต่กระนั้นก็ถึงกับสะดุ้งขึ้นมาเมื่อนิ้วของรีน ไปเเหวกเนื้อนูนที่ประกบติดกันจนเเยกออก
"มันเเน่นมากเลย"พร้อมงับหูเรียกเสียงครางอีกนึงที
"อ่าห์ จะทำอะไรหรอ" ทำไมถึงไปจับตรงนั้นอีกเเล้ว เเต่มัน..
"อื้อ อ่า " เสียวจัง เหมือนมีอะไรเเข็งๆตรงนั้นของเราด้วย มันคืออะไรนะ เเต่พอนิ้วของรีนมาสะกิตโดนก็ยิ่งเสียว เเถมนิ้วยังคงหยอกเย้าอยู่ที่ตรงนั้นเรื่อยๆ จนกระทั้งถึงจุดที่น้ำใสไหลทะลักออกมาราวเขื่อนเเตก ใส่เต็มมือรีนจนเลอะไปหมด
เเฮ่ก เเฮ่ก เซล่านอนหอบพร้อมสะโพกที่ยังกระตุกหลังเสร็จสม ก่อนจะสังเกตุว่าคนผมเงินไปโผล่ชื่นชมร่องสวาทที่ยังมีน้ำหวานไหลเยิ้ม
"ไม่นะ ตรงนั้นมันสกปรก" เซล่าพยายามหนีบขาทั้งสองเข้าชิดกันเเต่ก็ถูกรีนจับล็อกไว้ด้วยเเขนทั้งสองข้าง
"ไม่เป็นไร พวกเราพึ่งอาบน้ำกันมาไม่ใช่หรอ" รีนฝืนอ้าขาที่หนีบเข้ามาจนอยู่ในสภาพที่เผยให้เห็นทุกสิ่งอย่าง
"เเต่ว่ามัน.." เซล่าพยายามเอามือทั้งสองปกปิดส่วนอ่อนไหวอย่างเหนียบอาย
จุ๊บ คนผมเงินหาได้สนไม่ ไล่จูบตามนิ้วไล่ไปตามมือขึ้นมาหัวไหล่โลมเลียที่ลำคอ ก่อนไปกระซิบถามที่ข้างหู
" 'คืนนี้ ชั้นจะให้ทุกอย่างกับเธอ' ไม่ใช่หรอ" รีนว่าก่อนส่งยิ้มให้ ผิดกับ เซล่าที่หน้าขึ้นสีอีกครั้งเมื่อคำพูดตนกลับมาทำร้ายตัวเอง
"เข้าใจเเล้ว เข้าใจเเล้วน่า โธ่" เซล่าค่อยๆปล่อยมือจากจุดอ่อนไหว ยกมือขึ้นมาไว้ข้างหัว รีนหอมฟอตใหญ่ที่เเก้มก่อนลงไปที่ระหว่างขาที่สั่นไหวกับลมหายใจร้อนที่สัมผัสได้
เเผล่บ เสียงเรียวลิ้นโลมเลียที่หมีอวบอ้วนพยายามเย้าเเหย่เข้าไปให้ลึกที่สุด กอบโกยน้ำหวานที่ไหลออกมาเรื่อยๆทำเอาเซล่าดิ้นพล่านไปทั่วกับความเสียวที่ไม่คุ้นเคย ลิ้นนุ่มนั้นออกมาลากไล้ไปตามง้ามขา จนเซล่าเสร็จอีกครั้ง น้ำสีขุ่นสาดเต็มหน้ารีน
"เซล่า จะเสร็จก็บอกกันหน่อยสิ" เเต่กระนั้นสาวผมเเดงตรงหน้า ตาลอยอย่างเสร็จสมไปเเล้วจนไม่ฟังที่อีกฝ่ายทักท้วงมาสักนิด
"นี่ เซล่า" รีนอุ้มสาวเจ้าขึ้นมานั่ง พร้อมเขย่าตัวไปด้วย
"เอ๊ะ อะไรๆ" เซล่าที่สติกลับมาก็ตกใจเล็กน้อยกับสภาพตนเองที่ลุกขึ้นมานั่ง
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไร"
"เหรองั้นมาต่อกันไหม" รีนจัดท่าทางยกสะโพกอีกฝั่งขึ้นก่อนเเทรกส่วนสะโพกตนเข้าไปให้จุดอ่อนไหวทั้งสองคนได้ประกบกัน
"ท่านี่มันน่าอายจัง"
"จะเริ่มขยับละนะ"
"ขยับ? อื้อ " รีนเริ่มเบียดบดสะโพกเข้าหาทำให้จุดอ่อนไหวของทั้งสองมาถูกัน เม็ดเเข็งๆนั้นก็เสียดสีกันเเละกันจนสะท้านไปทั้งร่าง เสียงครางหวานต่างประสานยิ่งปลุกเร้า ให้รีนจับคนข้างล่างพลิกข้างเเล้วยกขาข้างนึงมากอดพาดไหล่ไว้พร้อมเบียดร่างเข้าใส่เร็วขึ้นเรื่อยๆ
"อ้า อ่า อะ อื้อ รีน จะเสร็จ ชั้นจะเสร็จเเล้ว" เซล่าคว้ากำต้นหญ้าใกล้ตัวจนรากหลุดจากดินด้วยความเสียว
"อื้อ เสร็จ เสร็จพร้อมกันนะ อ่าห์" หลังจบประโยครีนก็ขยับเร็วยิ่งขึ้นจนเสร็จสมกันทั้งสอง
รีนทิ้งตัวนอนเเผ่บนพื้นหญ้า เเต่ถึงกับหนาวสั่นกับลมหนาวกลางดึกจนต้องหยิบชุดมาใส่ ผิดกับเซล่าที่เพลียกับศึกหนักจนหลับไปเเล้ว รีนเลยหยิบชุดเซล่ามาคลุมกับเจ้าตัวก่อนทิ้งตัวนอนโดยโอบคนผมเเดงให้ไม่หนาวมากนักทีเเรกเธอนึกอยากจะเเอบมองหน้าตอนหลับอยู่หรอกเเต่รู้สึกตัวอีกทีก็หลับตามไปซะเเล้ว
เเสงเเดดยามเช้าส่องหน้าทำให้รีนตื่นขึ้นมาเเต่ลุกไม่ได้เพราะมีคนผมเเดงมานอนซุกจนขยับไม่ได้ รีนจึงเเกล้งยืดเเก้มจนนางสะดุ้งตื่น
"อ๊าย"
"ร้องเสียงอะไรละนั้น"
"เช้าเเล้วหรอ งื้อ ปวดเอวไปหมดเลย"
"ฮะฮะ ขอโทษนะ" รีนลุกขึ้นยืนก่อนเดินไปนั่งตรงหน้าเซล่า
"เอ๊ะ จะเเบกชั้นไปหรอ"
"อืม เมื่อคืนชั้นเผลอเล่นหนักไปหน่อย" รีนหันมาพร้อมหน้าเเดงระเรื่อเพราะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ทำเอาเซล่าก็หน้าเเดงไปด้วย
"อือ ไม่เป็นไรหรอกมันรู้สึกดีมากเลย" เซล่าทิ้งตัวกอดคนผมเงินจากด้านหลัง ก่อนจะถูกจับยกขึ้น เเม้ตัวทั้งสองคนจะตัวเท่าๆกัน เเต่คนผมเงินกลับยกตัวคนข้างหลังลอยได้สบาย ทั้งสองเดินตามทางในป่ามาเรื่อยๆ
"นี่รีน เธอก็จะออกเดินทางหลังจากนี้ใช่ไหม"
"อ่า เเต่ก็คงหลังจากเธอไปนั้นเเหละ"
"งั้นเหรอ งั้น.." เซล่าจูบที่เเก้มเบาๆ
"หลังจากเราประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังไว้เเล้ว..เรามาเจอกันที่หมู่บ้านนี้อีกครั้งไหม"
"หลังจากประสบความสำเร็จหรอ?"
"อือ ชั้นน่ะอยากเป็นนักผจญภัยที่มีชื่อเสียงอย่างคุณมาธา ส่วนรีนก็อยากเห็นโลกใบนี้ด้วยตาตัวเองใช่ไหมล่ะ" เซล่าผายมือรับลมเย็นที่พัดผ่านมา
"ถึงตอนนั้น เรามาสร้างครอบครัวกันเถอะ" รีนถึงกับหยุดเดินหันไปหาคนบนหลัง
"เอ๊ะ ชั้นกับเซล่าหรอ"
"ไม่ได้หรอ"
"เปล่า ชั้นเเค่.. ไม่สิ ดีใจมากเลยล่ะ" คนผมเงินถึงกับทำตัวไปถูกหันมองนู้นนี้ไปทั่ว
"..ชั้นน่ะตอนเด็กเคยคิดว่าจะมีครอบครัวกับผู้ชายเหมือนปกติเหมือนกันนะ จนกระทั่ง..ได้มาพบเธอ"
"จะบอกว่าชั้นเปลี่ยนเธอหรือไง"
"ใช่เเล้วล่ะ...เพราะงั้น..รับผิดชอบด้วยนะ" เซล่าหลับตาเเละยื่นหน้าเข้าใกล้ รีนเองก็รู้งานหันไปจูบตอบเเทนคำสัญญา
จากพนักงานบริษัทสาวที่วันๆทำเเต่งานไม่มีเเม้เเต่คนคุย ที่อยู่ๆก็ได้มาเกิดใหม่บนโลกเเฟนตาซีเผ่าเอลฟ์ ได้มาพบเจอผู้คนมากมาย เเละความรักที่เเม้จะไม่เป็นดังฝันที่หวังไว้ เเต่ก็เชื่อว่าจะเป็นรักที่ยืนยาวดังอายุเอลฟ์ เเม้ตอนนี้ยังมีเส้นทางอีกเเสนไกล ให้พวกเธอเดินต่อไปคนละทาง เเต่เชื่อว่าปลายทางนั้นต้องมาบรรจบกันอย่างเเน่นอน...
------------------------------------
สวัสดีครับ นายที ครับ ก็ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันมาถึงตอนนี้นะครับเป็นผลงานที่เเต่งยาวที่สุดเท่าที่เคยเเต่งเเล้ว...เอ๊ะ สั้นไปหรอครับ เเต่พวกนางเอกก็ได้กันเป็นที่เรียบร้อยพร้อมสัญญาหมั้นหมายเเล้วนะครับ อ๋อ ชื่อเรื่องคือ [รักเเท้ไม่เเพ้ฮาเร็มหรอกนะ] หรอครับ55 มา!! งั้นไปกันต่อ
ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าหมู่บ้าน ก็มีกลุ่มลุงมาค็อลกับนิซ่า เเละอีกหลายคนมารวมตัวกัน
"เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นคะ" เห็นดังนั้นชั้นก็ทักขึ้นทันที
"อ้าวเอลมารีนกับเซล่าฟีม นี่ อยู่นี้เอง"
"คะ?"
"พวกเธอไม่ใช่เล่นหายไปทั้งคืนหรอกหรือไง คนเขากำลังรวมตัวกันไปหาพวกเธอเนี่ย"
"ขอโทษคะ พวกเราไปพักข้างเเรมในป่าน่ะคะฮะฮะ"
"เอาเถอะปลอดภัยก็ดีเเล้ว ไปพักเถอะ"
"คะ ขอโทษที่วุ่นวายนะทุกคน!!"ชั้นเดินผ่านลุงมาค็อลก่อนตะโกนหาคนที่รวมตัวกันอยู่ นิซ่าเลยเดินมารวมกลุ่มกับพวกเรา
"ดีจังที่พวกเธอปลอดภัย.. เซล่าฟีมเป็นอะไรไปหรือ"
"เปล่าๆ ชั้นเเค่เพลียนิดหน่อย"
"เหรอ งั้นการฝึกวันนี้ก็เหลือเเค่ชั้นน่ะสิ"
"ชั้นไปได้นะ" ชั้นเสนอตัวเเต่โดนเซล่าล็อคคอจากด้านหลัง
"พักบ้างเถอะ เธอน่ะ"
"ฮะฮะ เข้าใจเเล้ว ฝากขอโทษคุณมาธาด้วยนะ" เราเดินไปคุยไปจนถึงบ้านของเซล่า เลยปล่อยเซล่าลงพร้อมบอกลากันก่อนเเยกย้ายกันไป
จนถึงวันเริ่มฤดูใหม่กล่าวคือ เป็นวันที่เซล่าต้องออกเดินทางไปยังป่าภูติ ชั้นนิซ่ากระทั้งคุณมาธาก็มาส่งกันอย่างถ้วนหน้า
"มีดเล็ก เสื้อผ้า กะทะเล็ก เเล้วก็.." เเม่ซาร่า ทวนนู้นนี้จนโดนเเม่วาเรียลากตัวออกมาก่อนพูดว่า
"เดินทางปลอดภัย นะลูก"
"คะ"เซล่าตอบรับพร้อมบอกลาครอบครัวทั้งสอง
หลังจากนั้นก็ได้ทีพวกเราเข้าหาบ้าง นิซ่ายื่นดาบสั้นยาวเท่าศอก ฝักดาบสลักสัญลักษณ์ที่พวกเราช่วยกันออกเเบบเป็นรูปดวงจันทร์เสี้ยวบนรูปสามเหลี่ยม
"ชั้นตีดาบนี้ขึ้นมาให้"
"ตีเองเลยหรอ"ทำเอาชั้นอึ้งไปเลยนี่มันอีกขั้นจากการสะสมดาบเป็นผลิตเองเเล้วนะเนี่ย
"สุดยอดเลย"เซล่ารับดาบมาก่อน ซักดาบออกมาดูเป็นใบมีดเเบบคมด้านเดียวโดยส่วนใกล้ด้ามจับมีชื่อ เซลาฟิม สลักไว้ด้วย
"ขอบคุณมากนะ"เซล่าเก็บดาบก่อนกอดไว้ เเล้วกล่าวขอบคุณ
"ชั้นไม่มีอะไรให้เลยนะเนี่ย" ชั้นเกาหัวหน่อยๆเพราะอย่างว่าที่ชั้นไม่มีอะไรจะให้เซล่าเลย ชั้นเลยเลือกอ้าเเขนทั้งสอง เซล่าเห็นเลยเข้ามากอดกันทันที ก่อนจะกระซิบเบาๆ
"ชั้นได้จากรีนตั้งเเต่คืนนั้นเเล้วล่ะ" ทำให้ชั้นหน้าเเดงอีกครั้ง ก่อนนิซ่ามาร่วมกอดกันด้วยอีกคน นับจากวันเเรกที่นิซ่ามาฝึกด้วยกัน พวกเราก็ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายจนนับว่าเป็นเพื่อนสนิทอีกคนนึง พวกเรากอดกันกลมก่อนคุณมาธาเข้าร่วมวงกอดพวกเราอีกคน
"พวกเธอนี่น้า ถ้ามัวเเต่กอดเเบบนี้เมื่อไหร่จะได้ไปเล่า"
"ก็มัน.." นิซ่าน้ำตาซึมออกมาพร้อมสะอื้นไปเเล้วจนคุณมาธาต้องลูบหัวปลอบ พร้อมหันไปหาเซล่า ที่ผละจากวงมายืนตรงหน้าคุณมาธา
"เซล่าฟีมกำลังจะเติบโตไปอีกขั้น เราควรอวยพรให้เธอมั่นคง เเละยึดมั่นกับเส้นทางของเธอ"
"คะ จะจำขึ้นใจเลยคะ" เซล่าโค้งรับก่อนจะโบกมือลาพร้อมเดินออกไป พวกเรายืนอยู่อย่างงั้นจนเซล่าหายลับไปจากสายตา
"เราไปทำอะไรต่อเถอะ"คุณมาธาโอบไหล่พวกเราพาเดินเข้าหมู่บ้าน
"หลังจากนี้ เอลมารีนก็จะออกเดินทางเหมือนกัน ชั้นเองก็คงพูดเเบบเดิมเหมือนกัน ให้เธอมั่นคง เเละยึดมั่นกับเส้นทางของเธอนะ" คุณมาธา ขยี้ผมชั้นเบาๆพร้อมสอนสั่งขึ้น
"คะ ชั้นเองก็จะจำให้ขึ้นใจเหมือนกัน"
นิซ่าเองก็รับฟังด้วยเเต่เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างจึงขอเเยกตัวออกไปก่อน ทำให้ชั้นเองก็เเยกออกไปทำธุระบ้าง ถ้าถามว่าชั้นไม่นึกเศร้าอะไรมากนักเพราะอะไร เหตุผลก็อาจเพราะ เราได้สัญญาใจเอาไว้เเล้ว หลังพวกเราสำเร็จเป้าหมายของชีวิต พวกเราจะมาพบเจอกันอีกครั้งที่หมู่บ้านเเห่งนี้
หลังจากนั้น2วันให้หลัง นิซ่าได้มาหากันเป็นการส่วนตัวพร้อมกับคุณมาธา
"ทั้งสองคนมีอะไรกันหรอวันนี้" ชั้นว่าก่อนยกเครื่องดื่มผลไม้คั้นสดมาวางไว้คนละเเก้ว
"เอลมารีน ได้ฝึกการใช้หอกกับเอลยะสินะ เธอคิดจะใช้หอกในการต่อสู้ไหม"คุณมาธาจิบน้ำก่อนเปิดประเด็นขึ้น
"คะ เเน่นอนถ้าสถานการณ์อำนวยก็จะใช้"
"เเต่หอกมันพกพายากใช่ไหมล่ะ ชั้นเลยมีอะไรมาเสนอ"นิซ่าว่าพร้อมหยิบเเบบเเปลน ที่วาดอะไรเยอะมากบนนั้น
"มันคืออะไรหรอ"
"มันเรียกว่าหอกสามท่อนน่ะ"คุณมาธาว่าก่อนชี้ที่รูปบางส่วนของเเบบเเปลน
"ตามที่นิซ่าคิด สองท่อนเเรกจะมีด้ามจับใช้เป็นไม้ศอกสำหรับใช้ต่อสู้ระยะประชิดได้ หลังเสียบไม้ท่อนที่สามตรงกลางใส่สองท่อนอันเเรกเข้าไประหว่างไม้นี่ จะทำให้ไม้เเหลมภายในถูกดันออกมาคล้ายหอกใช้เเทงได้"คุณมาธาเเนะนำเรื่องต่างๆออกมา จากที่ชั้นสรุปได้มันคือ ไม้ศอกที่สามารถประกอบขึ้นเป็นหอก มันอยู่ในระดับที่เรียกว่า กลไก ได้เลย เเต่จากที่คุณมาธาเเนะนำอย่างนี้ได้เเปลว่าโลกภายนอกก็มีกลไกอะไรเเบบนี้อยู่อีกเยอะสินะ ทำเอาชั้นอยากไปเห็นด้วยตาตัวเองจริงๆ
"นิซ่า จะทำหอกสามท่อนนี่ให้ชั้นหรอ"
"ใช่เเล้ว เเต่เราได้ยินมาว่าเอล..รีนสามารถเก็บของขนาดใหญ่ได้กับตัวสินะ"
"ก็ใช่นะ [สไลม์] " ชั้นตอบรับก่อนเรียก [สไลม์] ออกมา
"นี่คือเเมลงภูติ อีกเเบบนึงสินะ"
"ใช่เเล้วล่ะ มันสามารถเก็บของที่มีขนาดใหญ่ได้" ว่าเเล้วชั้นก็ล้วงเข้าไปในตัว [สไลม์] เเล้วดึงหอกยาวออกมาให้ดู
"อ่า เท่ากับว่าหอกสามท่อนนี่ไม่ไหวสินะ"นิซ่าเห็นดังนั้นก็เตรียมเก็บเเบบเเปลนเเทบทันที โดยมีคุณมาธาปลอบอยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นไรนะ การอดนอนมาสองวันนี่ไม่สูญเปล่าหรอก"
"เดี๋ยวสิ ก็จริงอยู่ที่ชั้นสามารถทำอย่างงี้ได้ เเต่ชั้นยินดีที่จะใช้หอกสามท่อนของนิซ่านะ"ชั้นโยนหอกให้ [สไลม์] กลืนเข้าไป
"เเต่ว่า.."
"น่า ชั้นว่าหอกสามท่อนของนิซ่าน่าสนใจมากเลยละ" ชั้นหยิบเเบบเเปลนมากางอีกครั้ง
"มีอะไรที่ชั้นช่วยได้บ้าง"
"ไม่สิถ้ารีนมาช่วยก็ไม่ถือว่าเป็นของขวัญสิ"นิซ่าทักขึ้นก่อนจะโดนคุณมาธาดักไว้
"มีสิ ที่จริงเเล้ว มันขาดของอย่างนึงไป มันคือชิ้นส่วนของมอนเตอร์"
"ชิ้นส่วนมอนเตอร์?"
"การทำของพวกนี้ ชิ้นส่วนมอนเตอร์ต้องเป็นของที่ได้จากศพที่ตายไม่นาน ไม่สามารถเก็บสำรองไว้ได้ ไม่งั้นคุณสมบัติมันจะหายไปหากเก็บไว้นาน เเต่ก็มีข้อยกเว้นอยู่ที่ยิ่งเป็นมอนเตอร์เเรงค์สูงก็ยิ่งเก็บได้นานขึ้น" คุณมาธาอธิบายขึ้น
"งั้น ตัวที่เราจะล่าคือตัวอะไรกัน"
"มันคือ ตะขาบดำยักษ์"
"ที่ว่า มันอยู่อีกฝั่งภูเขาของป่านี้น่ะหรอ"
"ใช่ มันมีทักษะในการยึดเเน่นเเละเเยกตัวน่าจะเหมาะกับหอกสามท่อนนะ"
"มีใครไปกับเราบ้างหรอ คุณมาธา"
"นั้นสินะ ก็มีชั้น นิซ่า รวมเธอด้วยก็สาม"คุณมาธาไล่ชี้รายคนจนครบ
"งั้นเเปลว่าจะได้"เเก้มือ"สินะ"ชั้นเงยหน้าไปมองคุณมาธา ก่อนที่เธอจะยักไหล่เล็กน้อยก่อนกอดอกมองกลับมา
"หึ หวังอย่างงั้นนะ" พวกเราจ้องตากันราวมีประกายไฟปะทะกัน โดยมีนิซ่าคั่นกลางอยู่...
------------------------------------
- ผู้เขียน
