7
1441 คำ
“แม่หนูทำอร่อยทุกอย่างค่ะ” เด็กน้อยตอบคำถามผู้ใหญ่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ช่างสดใสเหมือนแม่ของเธอไม่มีผิด
“ฉันยังนึกไม่ออกว่าเช้านี้จะกินอะไรดี งั้นเอางี้ หนูชอบกินอะไรบ้างจ๊ะ” เมฆินลองถามเด็กหญิงดู เพราะอยากชวนคุยต่อเรื่อยๆ
“หนูชอบกินเค้กกล้วยหอมค่ะ แต่ถ้าเช้าๆ แบบนี้ หนูชอบกินโจ๊กใส่ไข่ลวกสองฟองเลย คุงอาชอบทานโจ๊กเหมือนหนูไหมคะ”
คำถามของเด็กน้อยทำเอาคนฟังเผลอยิ้มออกมา นอกจากหน้าตาที่เหมือนกันแล้ว ความชอบของเด็กคนนี้ยังเหมือนเขาไม่มีผิด
“ได้สิ ฉันก็ชอบ งั้นเอา…”
“อุ๊ย ดูสิ สองพ่อลูกหน้าตาเหมือนกัน น่ารักจังเลย”
ไม่ทันที่จะได้สั่งอะไร ลูกค้าขาจรที่เดินเข้ามาในร้านก็กระซิบกระซาบถึงเขาและเด็กตรงหน้าว่าเป็นพ่อลูกกัน คำพูดนั้นทำเอาเมฆินถึงกับยิ้มมุมปาก ไม่ใช่แค่ตนเองคนเดียวที่คิดว่าหนูน้อยคนนี้หน้าเหมือนเขาสินะ ขนาดคนอื่นยังคิดเหมือนกันแบบนี้ เมรินก็คงจะปฏิเสธความจริงไม่ได้ เลยหลอกถามแม่หนูที่มั่นใจว่าแม่ของเธอคือเจ้าของร้านนี้
“ว่าแต่หนูเป็นใครกัน ฉันยังไม่รู้จักหนูเลย”
“นู่นค่ะชื่อหนู” หนูน้อยชี้ไปยังป้ายร้าน เมฆินหันไปมองแล้วพบว่าร้านชื่อว่า ‘อาหาร & ขนมหวาน บ้านพริกแกง’
“พริกแกง?” เมฆินหันสายตากลับมาหาสาวน้อยตรงหน้า
“ใช่ค่ะ หนูชื่อพริกแกง เป็นลูกสาวแม่รินค่ะ” หนูน้อยพริกแกงตอบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“พริกแกง!”
ทันใดนั้น เสียงตกใจของเมรินก็ดังขึ้น ร่างบางรีบเดินเข้าไปดึงตัวลูกสาวด้วยความหวงแหน และแล้วสิ่งที่กลัวที่สุดก็เกิดขึ้น เมฆินได้เจอลูกสาวของเธอแล้ว ขอให้ชายหนุ่มไม่ทันสังเกตว่าพริกแกงหน้าตาเหมือนเขาด้วยเถิด
“ออกมาทำอะไรลูก ไปเล่นที่หลังร้านก่อนนะคะพริกแกง แม่ดูแลลูกค้าเอง”
เมรินหันไปพูดกับลูกสาวพลางควบคุมสติของตนเอง ทั้งที่ใบหน้าถอดสี เมฆินเห็นหน้าพริกแกงแล้วจะต้องสงสัยแน่ ต่อจากนี้คงต้องรับมือกับเขาให้ดี
“คุงแม่งานยุ่ง หนูอยากช่วยคุงแม่” แม่หนูหันมาตอบคนเป็นแม่ เธอกลัวแม่เหนื่อย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่ทำได้ จำได้ไหมคะ พริกแกงไม่อยากให้แม่เหนื่อยต้องทำยังไง”
แม่หนูตัวอวบสีหน้าม่อยแล้วรีบบอก “ไม่ดื้อ ไม่ซน แค่เป็นเด็กดี แค่นี้ที่คุงแม่ต้องการค่ะ”
เมรินส่งยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนให้ลูกสาว “ใช่แล้วจ้า”
พริกแกงฟังคำแม่อย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่วายหันมาล่ำลาลูกค้าที่เห็นเธอแล้วตกใจนึกว่าเจอนางฟ้า “คุงอาขา แล้วเจอกันใหม่นะคะ บ๊ายบายค่ะ”
“เราต้องเจอกันอีกแน่ครับ นางฟ้าตัวน้อย”
เมฆินไม่อยากให้แกไปจากตรงนี้เลย อยากพูดคุยกับพริกแกงต่อ แต่ในสถานการณ์นี้ก็จำใจต้องปล่อยเด็กน้อยไปก่อน สายตาคมมองตามร่างอวบๆ ไปแล้ววกกลับมาจ้องหน้าอดีตเมียก็ไม่ใช่ คู่นอนก็ไม่เชิง แต่เคยลึกซึ้งกันไปแล้ว
“นั่นลูกสาวเธอเหรอ” เขาไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง รีบเอ่ยถามเมรินทันที
“ใช่ค่ะ ลูกฉันเอง” เมรินตอบเพียงสั้นๆ แต่ในใจก็เกรงกลัวเมฆินเหลือเกิน เพราะใครๆ ก็รู้ว่าเขามีอิทธิพลมากแค่ไหน
“ลูกเธอ แล้วใช่ลูกฉันด้วยไหม” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงดุดัน ถามตรงๆ แบบต้องการคำตอบ ไม่อยากอ้อมโลกแล้ว เขาต้องการความจริงจากปากเมรินเดี๋ยวนี้ เพราะหากเป็นลูกตนเองจริง ก็เท่ากับว่าเธอใจดำมากที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เขารู้เลย
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ลูกนายเหมือง” เมรินตอบสวนทันที แม้ลึกๆ จะกลัวมากแค่ไหน แต่ก็ต้องโกหกออกไปเพราะไม่อยากวุ่นวายกับคนอย่างเขาอีก
“แล้วลูกใคร?” เมฆินยังคงกดดันเธอให้จนมุมให้ได้ แม้หญิงสาวจะปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่ได้โง่ ใครเห็นพริกแกงก็ต้องรู้ว่าเป็นลูกเขา
“เอ่อ คือ…” เมรินอ้ำอึ้งด้วยความหวาดกลัว อีกทั้งไม่คิดว่าจะเจอคำถามนี้ แล้วตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผู้ชายที่เธอเคยมีสัมพันธ์สวาทก็มีคนเดียวคือ
‘ไอ้ผู้ชายปากหมา เถื่อนถ่อยตรงหน้านี่แหละ’
เธอจะตอบว่าไม่ แต่เสียงขรึมแทรกขึ้นก่อน
“หึ ลูกฉันสินะ ถ้าไม่ท้องกับฉัน พ่อของเด็กคงเป็นฝาแฝดกับฉัน แต่ว่าฉันเป็นลูกคนเดียว”
จากนั้น เขาก็หัวเราะหึๆ ในลำคอ ท่าทางกวนประสาท คิ้วเข้มข้างหนึ่งเลิกขึ้นอย่างยียวนขณะจ้องหน้าเจ้าของร้านสาว
“ท้องกับฉันแล้วทำไมไม่บอก มีสิทธิ์อะไรมาพรากลูกพรากพ่อเขา หา!”
เมฆินพูดด้วยความโมโห แต่พยายามจะข่มอารมณ์ไว้เพราะไม่อยากให้ลูกค้าคนอื่นตกใจ เมรินได้แต่ถอนหายใจและรวบรวมความกล้าทั้งหมด เธอเองก็นึกโมโหเช่นกัน ในเมื่อโกหกไปเขาก็จับได้ อยากรู้นักก็จะบอก
“ใช่ค่ะ ลูกของนายเหมือง แต่ดิฉันทราบดีค่ะว่าเรื่องระหว่างเรามันคือความผิดพลาด ความไม่ตั้งใจ และความจัญไรของ...” หญิงสาวยั้งปากที่จะไม่ด่าเขาอีก ที่ผ่านมาไม่เคยพูดหยาบแบบนี้เลย แต่ในนาทีนี้ เธอจะไม่ขอทนกับคนเลวๆ อีกต่อไป
“เมริน...เธอจะมากไปแล้วนะ”
ยิ่งได้ฟังคำพูดนั้น เมฆินก็ยิ่งโมโห เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าด่าเขาแรงขนาดนี้ แต่พอคิดอีกที คืนนั้นนอกจากแสงจันทร์ที่ยั่วเย้ากิเลสตัณหา ตัวเขามันก็จัญไรอย่างที่เธอว่า อยากแย่งคนรักของคนอื่นมาปู้ยี่ปู้ยำ
“เพราะฉะนั้น ดิฉันยินดีที่จะเลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ”
เมรินพูดออกไปด้วยความมาดมั่น นาทีที่รู้ว่าตั้งท้องกับเมฆินก็ไม่มีหน้ากลับไปบอกเขา และเธอเองก็ทำใจฆ่าลูกในท้องไม่ได้ จึงตั้งใจเลี้ยงพริกแกงให้ดีที่สุดตามแบบฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
“หึ ฉันจะพาลูกไปอยู่กับฉัน” เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดพลาดก็จริง แต่เมฆินไม่ได้นึกจงเกลียดจงชังเมรินกับลูกแม้แต่น้อย ถ้าเธอเดินมาบอกตั้งแต่ต้นว่าเธอท้อง เขาก็ยินดียืดอกรับผิดชอบทุกอย่าง
‘แต่นี่ไม่บอก ใครจะไปรู้วะ’ คนเพิ่งรู้ตัวว่าได้เป็นพ่อยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด
“อย่าเลยค่ะ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะคะนายเหมือง”
คุณแม่คนสวยพูดด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว เมฆินมองภาพนั้นอย่างรู้สึกหมั่นไส้ ผู้หญิงทุกคนอยากได้เขาและอยากให้เขารับเป็นภรรยา แต่เมรินผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวโจรกลับปฏิเสธได้ลงคอ
“ถ้าเธอยังดื้อแบบนี้ เราจะได้เห็นดีกัน”
คาดโทษเสร็จ จากนั้นก็เดินออกจากร้านไปด้วยอารมณ์โมโห แต่คนอย่าง ‘นายเหมืองเมฆิน’ ไม่มีวันที่จะถอยง่ายๆ ในเมื่อเธอคือแม่ของลูกเขา อย่างไรก็ต้องทำให้ทั้งสองคนไปอยู่กับเขาที่เหมืองให้ได้
ร่างสูงเดินออกมาก่อนจะหันไปมองป้ายร้านของเมรินอีกครั้ง พร้อมกับคิดในใจว่า หญิงสาวคงเช่าร้านนี้ไว้ขายกาแฟและอาหารเช้า ก่อนกระตุกยิ้มออกมาเมื่อคิดแผนที่จะทำให้แม่ของลูกยอมสยบและหอบลูกไปขออยู่กับเขาได้
เมื่อคืน เมรินนอนไม่ค่อยหลับ ตั้งแต่เห็นหน้านายเหมืองเมฆิน โลกที่สงบสุขของเธอก็เหมือนถูกจ้องมองจากซาตาน จนรู้สึกใจคอไม่ดีเลย ใครๆ ก็รู้ว่าคนอย่างเขามันร้ายกาจแค่ไหน เช้านี้ หญิงสาวเลยมาเปิดร้านด้วยหน้าตาไม่สดใสเท่าที่เคย แล้วต้องประหลาดใจเมื่อเจอคุณนายเจ้าของร้านมายืนรอเธออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะ คุณอรัญญา มารอริน มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เมรินรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง หญิงสาวรีบเปิดร้านแล้วเชิญเจ้าของตัวจริงที่ตนเองเช่าอยู่เข้าไปคุยต่อในร้าน สักครู่เดียวก็ได้ข่าวร้ายที่สุดในรอบหลายปีนี้
- ผู้เขียน
