มหาวิทยาลัย
มิลินยังคงนั่งเหม่อลอยเหมือนกับทุกวันแม้แอมจะพยายามเล่นมุขตลกขนาดไหนก็ทำให้มิลินมีเพียงรอยยิ้มบางๆเท่านั้น
แอม: มิลินพี่วาฬมาแล้ว
มิลินหันไปมองพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูฝืนจนทุกคนหนักใจ
วาฬ: สาวน้อยยังไม่หายเศร้าอีกหรอครับ อ่ะช็อกโกแลตกินแล้วจะอารมณ์ดี
มิลินรับช็อกโกแลตมาแกะก่อนจะยัดเข้าปาก ทำเอาวาฬถึงกับหัวเราะร่า
แอม: แล้วพี่มีนาล่ะทำไมยังไม่มาอีกเรานัดกันไปกินสุกี้ร้านใหม่ต้องรีบไปนะเดี๋ยวโต๊ะเต็ม
มีนา: มาแล้วๆๆ
วาฬ: ไปรถพี่ไหมมิลิน
มีนา: ดี!!
แอม: ฝากด้วยนะคะไปเถอะพี่มีนา
มิลินจำใจต้องเดินขึ้นมานั่งที่รถของรุ่นพี่จากนั้นก็เดินทางมายังร้านสุกี้ที่เปิดใหม่
ทั้งสามคนพยายามชวนมิลินคุยแต่มิลินก็ทำได้แค่ฝืนพร้อมกับกลั้นใจกินให้มันหมดๆไป
อีกมุมนึงของร้านเฮียพร้อมและครอบครัวก็นั่งทานสุกี้กันอยู่โดยที่มุมของเฮียพร้อมนั่นสามารถมองเห็นมิลินกับรุ่นพี่ของเธอได้เต็มตา
