พี่สะใภ้ของข้าคือท่านแม่ทัพคนงาม

วาสนาของเจ้าช่างอดสูอะไรถึงเพียงนี้นะ ซานเอ๋อร์...

“กินข้าวกันต่อเถิด”

หลินจิ้นฝูราวกับรู้ว่าคนข้างกายคิดอะไรจึงเบี่ยงความสนใจ หลินซานซานพยักหน้า แต่ก็อดที่จะพูดออกมาไม่ได้

“พี่สะใภ้ไม่สนใจเจ้าเช่นนี้ตลอดเลยหรือ ไม่ดูแลปรนนิบัติเจ้าในฐานะภรรยาเลยหรือ”

“เรื่องเล็กน้อยเหล่านั้น เจ้าอย่าได้เก็บไปใส่ใจเลย ข้าไม่ถือสา แล้วเจ้าจะถือสาทำไม”

“แต่...”

“อี้ซวนเกิดและเติบโตที่ชายแดน นางจะแตกต่างจากสตรีในเมืองหลวงเช่นเจ้าก็หาได้แปลก”

หลินซานซานพูดอะไรไม่ออกเมื่อญาติผู้พี่เข้าข้างฮูหยินตน

ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของนาง นางจะไม่สอด แต่เสียทีที่นางอุตส่าห์เป็นห่วง

ขุ่นใจจนเผลอมุ่ยหน้าออกมา ทำเอาหลินจิ้นฝูต้องเอาใจด้วยการคีบเนื้อผัดขิงใส่ถ้วยข้าวให้

“ระหว่างที่เจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็ช่วยเป็นเพื่อนคลายเหงาให้นางหน่อยแล้วกัน ถึงนางจะดูแข็งกระด้าง แต่ข้าก็เชื่อว่าสตรีย่อมไม่แตกต่างกัน ข้ากับนางคงจะไม่ได้คุยหรือพบกันบ่อยนัก คงต้องฝากให้เจ้าดูแลนางด้วย”

ฝากฝังนางเช่นนี้แล้ว หลินซานซานจะไปปฏิเสธอย่างไรได้ล่ะ ได้แต่ยกยิ้มตอบรับ

“อื้ม ข้าจะช่วยเจ้าดูแลนางเอง เจ้าก็รีบกินเถิด อาหารเย็นชืดหมดแล้ว”

สิ้นเสียงก็ลงมือกินอาหารกันต่อ พูดคุยสนทนาเรื่อยเปื่อยตามประสา ทั้งๆ ที่ในหัวนางมีหลายเรื่องประดังประเดเข้ามาไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะเรื่องพี่สะใภ้ผู้นั้นของนาง

ในเมื่อไม่ได้ตบแต่งเป็นฮูหยินของบุรุษที่นางรัก สิ่งที่นางทำได้ก็คือทำดีกับฮูหยินของเขาให้มากเท่าที่นางจะทำได้ล่ะสินะ

นอกจากหลินจิ้นฝูแล้ว ผู้ที่มีวาสนาน่าอนาถไม่ต่างกันก็คือนางนี่ล่ะ

วาสนาของเจ้าช่างอดสูอะไรถึงเพียงนี้นะ ซานเอ๋อร์...

ถึงจะน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตนเองเพียงใด แต่หลินซานซานก็หาใช่คนที่จะรังแกใครต่อใครง่ายๆ เพียงเพราะไม่ชอบหน้า เพราะคิดดูดีๆ แล้ว คนที่วาสนาต่ำต้อยยิ่งกว่านางก็คือจางอี้ซวนต่างหาก สตรีอย่างพวกนางนั้น การได้ตบแต่งเป็นฮูหยินของบุรุษที่หาได้มีจิตปฏิพัทธ์ล้วนเป็นความทุกข์ทรมานแสนสาหัส ต่อให้บุรุษผู้นั้นจะแสนดีเพียงใดก็ตาม ในเมื่อไม่ได้มีใจรัก แต่งไปก็เสมือนกันนกหงส์หยกที่ถูกขังในกรงทอง ที่พี่สะใภ้ของนางไม่หือไม่อือกับสิ่งรอบข้างใดๆ เอาแต่เก็บตัวอยู่ในจวนเช่นนั้น บางทีคงเป็นเพราะเหตุนี้ล่ะ

ดังนั้นหลินซานซานจึงตั้งใจว่าจะดูแลพี่สะใภ้ของตนเป็นอย่างดี แม้ว่าก่อนหน้านั้นจะคิดร้ายไปถึงขั้นอยากให้หลินจิ้นฝูหย่าขาดกับอีกฝ่าย แต่เมื่อใคร่ครวญดูแล้ว ต่อให้หย่าไปก็ใช่ว่านางจะได้ขึ้นมาเป็นฮูหยินแทนที่เสียหน่อย เผลอๆ สตรีคนใหม่ที่หลินจิ้นฝูตบแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้ เกิดฮูหยินใหม่หึงหวงสามีจนนางเข้าหน้าไม่ติด ไม่กลายเป็นว่านางถูกกีดกันไม่ให้พบญาติผู้พี่หรือ จางอี้ซวนเป็นพี่สะใภ้นี่ล่ะดีแล้ว

หลินซานซานหมายมั่นปั้นมือว่าจะเอาใจพี่สะใภ้ ครั้นหลินจิ้นฝูออกไปปฏิบัติหน้าที่อย่างเช่นทุกวัน นางก็เทียวแวะเวียนไปหาพี่สะใภ้ที่เรือน แต่ก็หาได้พบพานบ่อยครั้งนักหรอก เพราะพี่สะใภ้ของนางน่ะ...เอาแต่นอน

นอนจนตะวันโด่ง ตื่นมาก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แค่ลุกขึ้นมากินข้าว เดินเล่นในสวนบ้าง พอเริ่มบ่ายคล้อยก็เข้าเรือน ให้คนรับใช้ยกอาหารไปให้ที่ห้อง เย็นก็กลับออกมาเดินเล่น จากนั้นก็เข้าเรือน ไม่เคยอยู่ร่วมมื้ออาหารกับสามีเลยสักครั้ง ปล่อยให้หลินจิ้นฝูกินข้าวกับญาติผู้น้องตามลำพังทุกวี่วัน

ช่างเป็นภรรยาที่ไม่ได้ความเลยจริง!

หลินซานซานชักหัวเสียแล้ว นี่ก็ย่างเข้าสัปดาห์ที่สอง นางไม่เคยเห็นจางอี้ซวนดูแลบ้านเรือนบ่าวไพร่ให้สมกับเป็นนายหญิงของจวนเลยแม้แต่น้อย เป็นนางเสียอีกที่ต้องช่วยดูแลจัดการเรื่องต่างๆ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย มิเช่นนั้นแล้วญาติผู้พี่ของนางต้องเหนื่อยมากกว่าเดิมแน่

ย่อมแน่ว่านางนำเรื่องนี้ไปบอกกับญาติผู้พี่ คนเป็นสามีย่อมมีสิทธิ์อบรมภรรยา หากทว่าหลินจิ้นฝูกลับบอก...

‘นางต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาแต่งเป็นภรรยาให้กับบุรุษที่ไม่รู้จักดี ไม่แปลกหากนางจะเหินห่างกับข้า อีกทั้งนางยังเกิดในตระกูลแม่ทัพ จะกระด้างกระเดื่อง ไม่เหมือนสตรีในเมืองหลวงเช่นเจ้าก็หาใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจ ให้นางทำตามใจปรารถนาเถิด อย่าใส่ใจนักเลย’

แล้วหลินซานซานจะไปทำสิ่งใดกันได้ล่ะ ในเมื่อหลินจิ้นฝูบอกให้ปล่อย นางก็ต้องปล่อย แต่ก็มิวายจับตามอง

ไม่ว่าจางอี้ซวนจะเยื้องกรายไปทางไหน ล้วนแล้วถูกหลินซานซานคอยจับจ้องอยู่ไม่ห่าง วันนี้ก็เช่นกัน นางเอาแต่จับจ้องเรือนของอีกฝ่ายตั้งแต่เช้าแล้ว จวบจนเย็นย่ำก็ยังไม่เห็นพี่สะใภ้ของนางโผล่หน้าออกมาเลยสักนิด

แปลกนัก แปลกกว่าทุกวัน โดยปกติแล้วจะต้องออกมาเดินยืดเส้นยืดสายบ้างสิ ไม่ออกมาเช่นนี้ หรือจะไม่สบาย?

หลินซานซานอดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ แม้การกระทำของจางอี้ซวนจะชวนให้หงุดหงิดใจ แต่ในเมื่อมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน นางไม่ห่วงไม่ได้หรอก