Rainy 20
เมื่อระยะเวลาหนึ่งเดือนกับอีกสี่สัปดาห์ก่อนฉันเพิ่งจะมีโอกาสเดินทางมาที่จังหวัดน่านเป็นครั้งแรก ยังจำวันที่มาถึงสนามบินน่านนครด้วยความมึนงงได้อย่างชัดเจน ซึ่งเป็นการมาพักต่างจังหวัดที่นานที่สุดตามคำแนะนำของพี่ชายที่บอกให้มาพักผ่อน แต่คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาฉันจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพื่อเดินทางกลับบ้าน กลับไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง
“...” ฝ่ามือร้อนข้างหนึ่งจับที่มือของฉันไว้ไม่ยอมปล่อย ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาพามานอนที่บ้านของป้ามณีจวบจนถึงตอนนี้ที่ฉันจะต้องเข้าไปในเกตเพื่อรอขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางกลับบ้าน พี่เทียนก็เอาแต่จับมือฉันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งยังทำหน้าเสียใจและมองฉันอย่างงอแงอยู่แบบนั้น
“ข้าวต้องเข้าไปแล้วค่ะ” ตัดสินใจบอกคนอาสามาส่ง ที่เอาแต่จับมือไม่ยอมปล่อยเสียที
“สัปดาห์หน้าพี่จะไปหา” พี่เทียนรีบเอ่ยบอก ดวงตาคมนั้นจ้องมองฉันไม่ยอมละสายตาไปทางไหนเ
