EP 41
1132 คำ
“จะหักเงินเดือนล่ะสิท่า! เห็นขู่แม่มาตั้งแต่วันแรกแล้วคำนี้ คนอะไรหน้าตาก็ดีแต่ใจร้ายชะมัด ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะทำอะไรได้สักเท่าไหร่ งานหนักไม่เคยทำด้วย ก่อนจะสั่งคิดบ้างหรือเปล่านี่”
ผินดักคอสามีแล้วบ่นเจ้านายยาวยืด
“ไม่อยากทำหรือทำไม่ได้ก็ลาออกไปสิ ใครอยากให้มาอยู่กัน”
เก่งเลยได้ทีรีบสมทบ ผินหันไปมองทำตาชี้ตาชันใส่ เพราะอดไม่ได้
“อีเก่ง!! มึงรีบไปทำงานของมึงเลยไป อย่ามาเสนอหน้าให้ข้าหมั่นไส้นะ ไม่งั้นได้เจอแม่ด่าแน่!!”
สาวหางม้าสะบัดหน้าไปหางานถอนหญ้าที่แปลงคะน้าห่างออกไปไกลพอสมควร เพราะเบื่อพวกบรรดาป้าๆ ที่ดูเหมือนจะรักจะหลงแม่สาวชาวกรุงผู้สูงส่งเสียเต็มประดา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า อย่าไปว่าเขาเลย”
แม้จะไม่ชอบเด็กนั่น แต่กัญญาวีร์ก็ไม่อยากให้ใครมีเรื่องเพราะตัวเอง อีกทั้งรู้ในทันทีว่าไม่มีใครฟังผิดหรือเข้าใจอะไรผิดๆ แน่ เพราะเขาจงใจจะให้เชลยคนนี้ตายคาไร่คาสวนอยู่แล้ว จึงไม่คิดจะพูดอะไรอีก นอกจากเดินไปจับจอบแล้วหันไปหาเอี่ยม
“ลุงช่วยทำให้ฟางดูก่อนได้หรือเปล่าคะ ฟางทำไม่เป็น ไม่รู้ต้องทำอะไรก่อนบ้าง”
เอี่ยมไม่รีรอแต่อย่างใด ได้จอบแล้วก็คว้าหมวกเดินออกนอกกระท่อมไปทันที กัญญาวีร์เองก็ตามไปในชุดเตรียมพร้อม แม้งานกลางแจ้งแดดแรงๆ ในเวลาบ่ายโมงนิดๆ แบบนี้จะไม่เคยทำมาก่อน แต่ไม่คิดจะอิดออด เพราะอย่างน้อยๆ ตัวเองก็ไม่ได้เหนื่อยฟรี มีสร้อยประจำตระกูลเป็นของแลกเปลี่ยนไปให้แม่ได้เก็บไว้แล้ว
“ขุดแบบนี้ก่อนครับ แล้วเอาหลังจอบตีให้ก้อนดินแตก พอขุดเหนื่อยก็เอาคาดมาตีมาคาดดินให้ละเอียดเป็นการพักเหนื่อยไปในตัว แล้วก็ขุดไปอีกจนสุดแปลงเลยครับ”
เอี่ยมสาธิตอย่างละเอียดและคล่องงาน เพราะชาชินมาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ แต่กับอีกคนนั้นแค่ยืนมองก็มีความเหนื่อยรั้งรออยู่ก่อนแล้ว มือบางวางจอบแล้วไปจับคาดเอาไปตีดินที่เอี่ยมขุดเป็นตัวอย่างไว้ให้ยาวเฟื้อยจนจะครึ่งแปลงอยู่แล้ว
“พ่อๆ ๆ”
เสียงผินเรียกดังๆ แล้วชี้มือไปยังรถที่กำลังแล่นตรงมาหา ทำให้ทั้งสองมองแทบจะพร้อมกัน ก็เห็นร่างในกางเกงยีนสีดำ เสื้อเชิ้ตยีนสีซีดเดินอาดๆ ลงจากรถมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง เอี่ยมวางจอบแล้วเดินตรงมาหาด้วยอาการหวาดนิดๆ
“ผมบอกไม่ให้ใครช่วยไม่ใช่เหรอครับลุง หรือเงินเดือนเหลือใช้จนอยากให้ผมเก็บไว้สักครึ่ง”
เขาหยุดยืนอยู่ตรงแปลงแล้วส่งเสียงหนักๆ หน้าดุๆ ไปหาลุงที่เขาแต่งตั้งให้เป็นถึง ‘ผู้จัดการพืชสวน’ รับผิดชอบการปลูกผักทั้งหมดป้อนเข้าไปโรงอาหารเพื่อทำเลี้ยงทุกคน กับแขกที่จะมาพักในรีสอร์ตเมื่อสร้างเสร็จ
“ผมแค่ทำให้คุณหญิงดูเท่านั้นล่ะครับ คนไม่เคยจะทำได้ยังไงล่ะครับถ้าผมไม่สอน”
เอี่ยมแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ ด้วยการชักแม่น้ำทั้งห้า แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่รู้ทัน
“คุณหญิงเป็นคนฉลาด ลุงไม่ต้องทำตัวอย่างเยอะขนาดนั้นหรอกครับ เดี๋ยวจะกลายเป็น ‘ผู้จัดการสันดานกรรมกร’ ซะเอง ที่สอนลูกน้องจนงานเสร็จด้วยมือเรา หรือลุงอยากจะเป็นกรรมกรล่ะครับ ผมจะได้หาผู้จัดการคนใหม่มาแทน”
เสียงแห่งอำนาจนี้ทำเอาเอี่ยมไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก
“เปล่าครับ”
เลยรีบเลี่ยงไปหางานของตัวเอง รวมทั้งคนอื่นๆ ด้วย ที่ไม่มีใครกล้าสู้หน้าเจ้านายหนุ่มนัก ผิดกับเชลยไถ่ถอนที่จ้องมองเขากลับอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ เมื่อเขาหันไปหาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“คำสั่งของผมที่นี่คือประกาศิตสุดท้ายที่ทุกคนจะต้องทำตาม! รวมทั้งคุณด้วย! ผมสั่งให้ทำเองคุณก็ต้องทำ อย่ามาใช้มารยา ใช้ความอ่อนแอ ใช้ความเป็นราชสกุลออดอ้อนให้คนงานของผมต้องไขว้เขว ต้องสงสาร ต้องเห็นใจ สุดท้ายก็จะถูกผมหักเงินอยู่ดีไม่ว่าจะช่วยคุณด้วยเหตุผลอะไร ถ้าคุณรักหรือสงสารพวกเขาก็กรุณารับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองด้วย อย่าเที่ยวโยนให้ใครๆ ทำ ผมคิดว่าคุณมีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่โกงผมในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้หรอกมั้ง!”
สิ้นคำเขาก็เดินกลับไปหารถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว และไม่คิดจะสนใจหันกลับมามองเจ้าของใบหน้าขาวที่กลายเป็นแดงก่ำ เพราะความโกรธความเกลียดที่มีให้เขาอย่างที่สุด เมื่อเกียรติอันสูงส่งของตัวเองถูกเขาเหยียบย่ำลงจนจมดิน
สองมือบางคว้าจอบได้แล้วเดินไปขุดต่อจากเอี่ยมทำไว้ด้วยความมุ่งมั่น และไม่หันไปสนใจใครที่ต่างมองมาหาด้วยความเป็นห่วง ว่าร่างผอมบางจะทนงานหนักกับแดดร้อนๆ ไปได้สักกี่ชั่วโมงกันเชียว
แต่ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีที่มีอยู่ในเลือด รัตนนาวีอย่างล้นเปี่ยม ก็ทำให้เชลยสาวยืนทำงานทนแดดทนร้อนมาได้ถึงชามชั่วโมงแล้ว พอเหนื่อยก็เดินกลับไปหาคาดเอาไปตีดินให้แตกเป็นก้อนเล็กๆ ตามที่เอี่ยมสอนไว้ ไม่คิดจะพักเหมือนคนอื่น
“คุณหญิงดื่มน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปก่อนค่ะ”
ใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตาเงยขึ้นไปมองเจ้าของร่างอวบอ้วนที่มาพร้อมกระเป๋าผ้าดิบ สองมือบางเปื้อนเศษดิน รับมาแล้วคว้าขวดน้ำเปิดขึ้นดื่มอย่างหิวกระหายและเหนื่อยอ่อน น้ำตาก็ไหลออกมา เพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงพี่ๆ
และคิดถึงความสุขสบายที่พึงมี ไม่รู้ ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าตัวเองมาทำอะไร มาทำเพื่อใครอยู่ที่นี่ แทนที่จะได้นั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศอันเย็นฉ่ำอย่างที่เคยวาดหวังไว้หลังเรียนจบ
“อดทนอีกนิดนะคะ อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะได้หยุดแล้วล่ะค่ะ ป้าจะไปตลาดก่อน คุณหญิงจะฝากซื้ออะไรหรือเปล่าคะ”
เจ้าของสองมือบางที่กำลังยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม ครุ่นคิดนิดหนึ่ง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไรเลยส่ายหน้าเป็นคำตอบ
- ผู้เขียน
