พระชายาอย่าหนีข้าไป

เริ่มต้นทำลายศัตรู1

"มีเรื่องอะไรมาพบน้องสาวข้า คนอย่างท่านคงไม่ได้มาดีแน่ๆนี่ท่านลุงเหลียนทางเข้าหมู่บ้านที่ท่านเพิ่งจะเข้ามามันใช้เป็นทางออกได้ด้วยนะเผื่อท่านไม่รู้ เชิญกลับได้แล้วไม่ส่งนะข้าไม่ว่าง"

"หลี่ ไฉ่ เหยียน เจ้าต้องหาเรื่องข้าให้ได้เลยใช่หรือไม่ฮะ"

เหลียนจางหมิ่นกำลังจะหมดความอดทนกับเด็กผู้หญิงตรงหน้าแล้ว ตั้งแต่ครึ่งปีก่อนที่ม้าของเขาเกิดพยศวิ่งเฉี่ยวเพื่อนของนางจนสลบ เด็กคนนี้ก็เกลียดเขามาโดยตลอด

เขาไม่ได้ตั้งใจมันเป็นเรื่องที่เขาก็ไม่ได้อยากให้เกิด แต่เด็กคนนี้กลับไม่จบไม่สิ้นจงเกลียดจงชังเขาอยู่ได้ ก่อนจะมีเสียงหวานของสตรีปลูกสติของเขา

"ใต้เท้า ท่านมาหาข้าน้อยด้วยเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"

เหลียนจางหมิ่นหันไปตามเสียงก็พบสตรีใส่ชุดสีเขียวอ่อน ใบหน้างดงามยิ่งนัก เขามองจนตะลึงที่นี่มีสตรีงามเช่นนี้ด้วยหรือ จนกระทั่งหลี่ไฉ่เหยียนเดินมาขวางหน้าเขา นางเท้าเอวจ้องหน้าเขาเหมือนแม่เสือหวงลูกน้อย

"เอ่อ ท่านคือแม่นางหลี่ผู้นั้นหรอกหรือ ข้าได้รับคำแนะนำมาจากเถ้าแก่สวีนางบอกว่าให้ข้าเดินทางมาหาท่านที่นี่ น้องสาวของข้ากำลังจะแต่งงาน แต่ว่าชุดแต่งงานที่ส่งมานั้นนางไม่พอใจสักชุด ใกล้วันงานมาแล้ว แม่นางหลี่ข้าเชื่อใจเถ้าแก่สวีจึงเดินทางมาหาท่าน"

"ใต้เท้าเหลียน คุยที่นี่ไม่เหมาะกระมังเจ้าคะ เอาเป็นว่าไปคุยที่เรือนข้าเถอะ พี่ไฉ่เหยียนท่านไปกับข้าด้วยเถอะกันผู้คนครหา"

"อืม ข้าเองก็ไม่ไว้ใจเช่นกัน คนบางคนดีแต่หน้าตา"

จากนั้นหลี่ว่านถิงก็เอ่ยกับชาวบ้านที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่

"ทุกท่าน หัวมันนั่นเดี๋ยวตอนเย็นข้าจะมาบอกวิธีปลูกนะเจ้าคะ อ้อตอนนี้เม็ดพันธุ์ที่ท่านตานำมาข้าเพาะได้หลายแปลงแล้วล้วนงอกงามดี เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ทุกคนไปขุด แบ่งกันปลูกนะเจ้าคะ บ้านละแปลงสองแปลงพอได้ผลิตผลพวกท่านก็ค่อยเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้เพาะปลูกฤดูต่อไป"

"ได้ๆๆ แม่เจ้าแฝดพวกเรารอเจ้าได้ รีบไปทำธุระของท่านนายอำเภอเถอะ"

ชาวบ้านไม่มีใครรังเกียจนางที่เป็นหม้ายสักนิด เห็นใจในโชคชะตาด้วยซ้ำ นางมาอยู่ที่นี่ได้สามเดือนก็คลอดบุตรสาวออกมาเป็นฝาแฝดหน้าตาน่ารักยิ่งนัก

อีกทั้งยังเอาความรู้จากหลี่ต้วนอดีตซิ่วไฉของหมู่บ้านท่านตาของนางมาสอนเรื่องเกษตรให้กับชาวบ้าน เจอพืชพันธุ์ใหม่ๆบนเขาก็นำมาให้ชาวบ้านเสมอสอนว่าว่าสิ่งใดกินได้สอ่งใดเป็นยา

สอนชาวบ้านให้รู้จักสมุนไพรพื้นฐาน ทำให้ไม่ต้องไปหาหมอหากแค่เป็นหวัดนิดๆหน่อยๆ ท่านหมอเจียงเป็นหมอประจำตำบลซานซาน ชาวบ้านอาศัยความรู้เล็กน้อยที่นางสอนไปหาสมุนไพรไปขายที่ร้านท่านหมอเจียง ได้เงินซื้อข้าวซื้อแป้งมาเลี้ยงครอบครัวตนเองได้บ้างในบางครั้ง

ชาวบ้านพากับเลิกจับกลุ่ม พวกเขาจะมารวมกันอีกทีตอนเย็นรอหลี่ว่านถิงกับหลี่ต้านผู้ใหญ่บ้านอีกทีหลี่ว่านถิงพาเหลียนจางหมิ่นมาถึงบ้านตนเอง

จากนั้นก็เชิญเหลียนจางหมิ่นให้นั่งลงพูดคุย หลี่ว่านถิงชงชาดอกกุหลาบมารับรองเขา ทันทีที่จิบอึกแรกเหลียนจางหมิ่นก็ติดใจ ช่างเป็นชาที่หอมยิ่งนัก ท่านพ่อทำงานหนักชานี้ดื่มแล้วผ่อนคลายท่านพ่อน่าจะชอบ หากวางขายที่ร้านได้น่าจะดี

"เอ่อแม่นางหลี่คือว่าชาถ้วยนี้ของท่านช่างหอมยิ่งนัก ท่านพอจะแบ่งขายได้หรือไม่"

"ข้าพอมีอยู่ หากใต้เท้าต้องการข้าจะแบ่งให้เจ้าค่ะ ชานี้ข้าคั่วเองอีกทั้งเป็นดอกเหมยกุ้นที่ต้องเก็บตอนเช้าก่อนแสงแดดจะส่อง ใต้เท้าท่านอย่าเรียกข้าแม่นางเลยข้ามีบุตรแล้วเจ้าค่ะแต่งงานแล้ว"

"อ้อ ถ้าเช่นนั้นข้าเรียกท่านอาซ้อก็แล้วกัน ว่าแต่สามีท่านไปที่ใดหรือขอรับ"

"จะคุยธุระได้หรือยัง ถามซอกแซกน่ารำคาญ"

"นี่หลี่ไฉ่เหยียน เจ้าจะขัดข้าไปถึงเมื่อไหร่ ท่านผู้ใหญบ้านหลี่ต้านช่างเป็นคนดีอีกทั้งหลี่เต๋อคังบิดาเจ้าก็เป็นคนมีเหตุผล เหตใดให้กำเนิดเด็กอย่างเจ้าออกมาได้ อายุขนาดนี้ยังขายไม่ออก ช่างเป็นคนน่ารำคาญ เจ้าช่างเป็นสตรีด่างพร้อยของตระกูลจริงๆ"

"ไสหัวไปเลยนะเหลียนจางหมิ่นไอ้คนปากเสีย อาถิงไล่เขากลับไปเลยข้าเกลียดขี้หน้าเขา" หลี่ไฉ่เหยียนลุกขึ้นชี้หน้าเหลียนจางหมิ่นทันที เกลียดขี้หน้านักคนไร้มารยาท บนถนนยังควบม้าเสียเร็ยวจนสหายนางเกือนถูกชนตายคากีบเท้าม้าเสียแล้ว หลี่ว่านถิงเห็นทั้งคู่ไม่ยอมลงให้กันจึงต้องไกล่เกลี่ย

"ท่านทั้งสองคนใจเย็นๆเถอะเจ้าค่ะ ใต้เท้าเหลียนท่านอย่าถือพี่สาวข้าเลย นางแค่เป็นห่วงแล้วอยากปกป้องข้าเท่านั้น พี่ไฉ่เหยียนใจเย็นนะเจ้าคะ รีบคุยธุระจะได้ต่างคนต่างไปทำหน้าที่ของตน"

"ช่างเถอะข้าไม่อยากถือสาหาความเด็กป่าเถื่อน เอ่อคือว่าอาซ้อหลี่ข้ามีเรื่องกลุ้มใจยิ่งนัก มารดาข้านางจากไปแล้วน้องสาวจะแต่งงานข้าเองก็ไม่มีความรู้ ชุดแต่งงานกี่ชุดนางก็ไม่ถูกใจสักชุด ร้านฟางเหยีนยังที่มาเปิดใหม่ส่งมากี่แบบนางก็ส่งคืนจนหมด เถ้าแก่สวีกับข้าสนิทกันพอสมควร นางแนะนำท่าน แต่นางบอกว่าท่านไม่ออกหน้า หากท่านรับปากช่วยข้านางยินดีจะตัดเย็บให้เอง"

"อ้อ น้องสาวท่านมีลวดลายพิเศษหรือไม่ ใต้เท้าเหลียนท่านต้องเข้าใจนะ ชุดที่ข้าออกแบบ เฉพาะแบบกระดาษเท่านั้น ราคาต่อแบบอยู่ที่ห้าพันตำลึง หากตัดออกมาร้านเถ้าแก่สวีสามารถทำกำไรจากชุดของข้าได้ถึงแบบละหลายแสนตำลึง เพราะนางไม่ได้ขายแค่ตำบลซานซานหรือเมืองผิงอันเท่านั้น"

"ข้ารู้ดี นางบอกแก่ข้าแล้ว ข้าสัญญาว่าไม่ว่าน้องสาวข้าจะชอบหรือไม่ชอบแบบที่ท่านวาด ข้าจะไม่เรียกร้องเงินทองคืนแม้แต่อีแปะเดียว"

"น้องสาวของท่านรูปร่างใกล้เคียงพี่ไฉ่เหยียนหรือไม่เจ้าคะ"

เหลียนจางหงมิ่นมองมาทางแม่เสือตัวน้อยก่อนจะพยักหน้า แต่เขากลืนน้ำลายอย่างลำบากก่อนจะเอ่ย

"ดูเหมือนจะตัวเท่ากัน เพียงแต่ว่าฉือเย่วนางอกเล็กกว่านิดหน่อยน่ะ" หลี่ไฉ่เหยียนยกมือขึ้นไขว้กันปิดหน้าอกตัวเองทันที คนลามกน่าตาเหลียนจางหมิ่น กล้ามาวิจารณ์ข้าได้อย่างไรกัน

""ถ้าเช่นนั้นท่านรอข้าสักครู่ ข้ามีชุดแต่งงานที่ตัดเสร็จแล้วอยู่สองชุด ให้ท่านเลือกดูเดิมทีตั้งใจจะตัดให้พี่ไฉ่เหยียนน่ะ แต่นางไล่ตะเพิดแม่สื่อไปแล้วคงไม่ได้ใช้เร็วๆนี้หรอก"