พระชายาอย่าหนีข้าไป

ถึงบ้านเกิดท่านตา

หมู่บ้านเสวียนหยาง

เดินทางมาสามวันในที่สุดก็ถิงหมู่บ้านเสวียนหยางแล้ว โจวหว่านถิงเดินเข้าไปถามเหล่าบรรดาสตรีที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

"เอ่อ ท่านป้าเจ้าคะมิทราบว่าบ้านของท่านผู้นำอยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ"

"เจ้าเป็นใครกันเล่าแม่นาน เอ่อ ท้องโตเพียงนี้ไม่ใชเมียน้อยตาเฒ่าหลี่ต้านนะฮ่าๆๆ" สตรีที่เอ่ยคือนางหูน้องสะใภ้ของหลี่ต้านผู้นำหมู่บ้าน

"เอ่อ หามิได้เจ้าค่ะ คือว่าข้ามาจากหลินตูได้รับที่ดินของมารดาเป็นมรดก เนื่องจากสามีของข้าแต่งเมียใหม่เข้าเรือนจึงรังเกียจแล้วขับไล่ข้าๆไร้ที่ไป พอดีมีที่ดินแล้วบ้านเก่าๆของท่านแม่อยู่ที่นี่เลยอยากมาหาที่ตั้งรกรากใหม่เจ้าค่ะ"

"หา มีบุรุษสาารเลวถึงเพียงนี้ด้วยหรือ ว่าแต่แม่เจ้าแซ่อะไรเป็นใครหรือ"

"ท่านตาข้าแซ่หลี่นามว่าต้วน มารดาหลี่ม่านเจ้าค่ะ"

"อ้อเจ้าเป็นบุตรของเสี่ยวม่านหรือ อ้าวแล้วหลี่ต้วนซิ่วไฉล่ะไปไหน มารดาเจ้าล่ะแม่นางน้อย"

"ท่านตาจากไปแล้ว ท่านแม่ก็เพิ่งจากไปไม่นานข้าจึงไร้ที่พึ่ง สามีเพิ่งสอบได้ภรรยาใหม่เป็นคนมีอำนาจ นางกลั่นแกล้งข้ายึดบ้านที่ท่านตาอาศัยไปทำให้ข้าไร้ที่อยู่เจ้าค่ะ ฮือๆ"

"อย่าร้องๆ ใครก็ได้ไปแจ้งผู้นำหน่อยว่าหลานสาวหลี่ต้วนน้องชายเขามาหา"

เพียงอึดใจชายชราคนนึกก็มาถึง เขาเห็นหน้าโจวหว่านถิงถึงกับน้ำตาร่วงทันที นางคล้ายหลี่ต้วนเหลือเกิน

"อาต้วนอ่า เจ้ากลับมาแล้วในที่สุดก็กลับมาสักที พี่ใหญ่ไม่ได้โกรธเจ้าจริงๆนะในที่สุดเจ้าก็กลับมา"

โจวหว่าถิงกำลังงงอยู่ๆชายชราก็เดินเข้ามากอดนางแล้วร้องไห้ มีชาวบ้านหลายคนที่เป็นคนแก่ก็ยกมือปาดน้ำตา จากนั้นชายชราที่กอดนางก็ปล่อยนางแล้วมองหน้า

"แม่หนูเจ้าเป็นลูกของเสี่ยวม่านหรือ เจ้าเป็นหลานของอาต้วนน้องชายของข้าจริงๆหรือ ท่านตาเจ้าล่ะ ท่านแม่จ้าล่ะพวกเขาอยู่ที่ใดกัน"

"เอ่อ ท่านลุงเจ้าคะข้าชื่อหลี่ว่านถิงเป็นบุตรสาวของหลี่ม่านและเป็นหลานของบัณฑิตต้วนจริงๆเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นท่านคือท่านตาใหญ่หรือเจ้าคะ"

"ใช่ข้าคือพี่ชายตาเจ้า พวกเขาไม่มาด้วยหรือ พวกเขายังไม่หายโกรธข้าจริงๆด้วย ว่าแต่เจ้าเถอะไปอย่างไรมาอย่างไรเหตุใดจึงเดินทางลำพัง นี่กำลังตั้งครรภ์อยู่แล้วสามีเจ้าเล่าอยู่ที่ใดกัน"

"เอ่อ ท่านตาสามีข้าสอบได้จอหงวนก็ทอดทิ้งข้า บิดาข้าแต่งอนุก็ทอดทิ้งท่านแม่จนนางตรอมใจจากไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากอยู่เห็นความโสมมจึงกลับมาใช้ชีวิตที่นี่พร้อมกับน้องสาวและลูกในท้อง ท่านตาใหญ่เจ้าคะบ้านท่านตาของข้าอยู่ที่ใดเจ้าคะ"

"เฮ้อ อาต้วนเสี่ยวม่าน หากพวกเจ้าไม่โกรธท่านแม่จนพากันหนีไปชีวิตจะเลวร้ายเพียงนี้หรือ มาๆตาใหญ่จะพาเจ้าไป ข้าดูแลรักษาไว้อย่างดีรอพวกเขากลับมา อยู่ชายป่าด้านโน้น ว่าแต่เจ้าท้องกี่เดือนแล้วกันเล่า หากอยู่ตรงนั้นจะไม่ลำบากหรือ"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เสี่ยวชุยทักทายท่านตาใหญ่ก่อนสิ ขออภัยนะเจ้าคะนางเพิ่งจะสิบสี่ ต้องมาเห็นบิดาทำร้ายจิตใจท่านแม่นางจึงไม่ค่อยพูด ส่วนนั่นคือพี่หลิงหลิงกับน้องสาวนางเสี่ยวเหมย พวกนางช่วยเหลือเราไว้ไม่น้อย ช่วงนี้จะมาอาศัยอยู่กับข้าสักพัก ก่อนจะหาซื้อที่ดินปลูกเรือนตนเองเจ้าค่ะ"

หลลี่ต้านพาทั้งสี่คนเดินไปยังท้ายหมู่บ้าน เมื่อมาถึงโจวหว่านถิงก็เห็นบ้านหลังนึง หลังคามุงกระเบื้องบริเวณบ้านมีสิบหมู่กว้างขวางไม่น้อย แต่แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับนางกับลูกและเสี่ยวชุ่ย

จากนั้นก็พากันเข้าไปในบ้านก็พบว่ามีถึงหกห้อง มีห้องนอนสี่ห้อง ห้องครัวและห้องโถง ห้องครัวสามารเดินเชื่อมไปยังห้องเสบียงได้โดยไม่ต้องออกนกตัวบ้าน ห้องน้ำอยู่ไกลจากตัวบ้านสักหน่อย แบบนี้ไม่ค่อยสะดวกนัก เนื่องจากนางตั้งครรภ์มักจะปวดเบาบ่อยๆ ยิ่งท้องแก่ยิ่งปววดบ่อยขึ้น

"ท่านตาใหญ่เจ้าคะ ขอบคุณท่านตาใหญ่เหลือเกิน ข้าคิดว่าบ้านคงผุพังต้องซ่อมแซมกันเสียแล้ว แต่ท่านตากลับดูแลอย่างดีข้าซึ้งใจยิ่งนักเจ้าค่ะ"

"เฮ้อ อาต้วนตั้งใจเรียนเพื่อครอบครัวชาวนาเช่นเรา แต่เพราะเขาแต่งงานกับท่านยายของเจ้ากลายเป็นต้องคอยดูแลนางเพราะนางป่วยกระเสาะกระแสะจนสุดท้ายผลการเรียนจึงแย่ลง ท่านแม่จึงต่อว่าท่านยายของเจ้าเป็นตัวอัปมงคล ทำให้ความหวังของครอบครัวพังทลาย ข้าเก็บที่ดินไว้ให้เขากับบ้านหลังนี้ อย่างไรต้องขอบคุณเขาที่สามารถสอบซิ่วไฉได้จนพวกเราสามารไม่ต้องจ่ายภาษีที่นา จนลืมตาอ้าปากได้ จากนั้นเขาก็พาบุตรสาวหรือแม่ของเจ้าหนีพวกเราไป"

เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยหลี่หว่านถิงจึงขอบคุณท่านตาใหญ่ของนาง คงต้องเข้าเมืองเพื่อซื้อเครืองนอน ตอนนี่เพิ่งยามอู่เหมาเกวียนของท่านตาไปก็แล้วกัน จากนั้นทั้งสี่คนก้พากันไปที่บ้านของหลี่ต้าน ฟ่านหลิงหลิงตัดสินใจที่จะอยู่กับหลี่หว่านถิงไปก่อน ที่นี่ดูเงียบสงบดี

หลี่หว่านถิงบอกกับเสี่ยวชุ่ยว่าตอนนี้พวกนางแซ่หลี่แล้ว ไม่มีแซ่โจวที่หมู่บ้านเสวียนหยางอีกต่อไป เสี่ยวชุ่ยรับคำจากนั้นก็พากันเดินต่อไปยังหมู่บ้านเพื่อเข้าตำบล