ซ่างกวนหลิวหยางเลื่อนตัวขึ้นมาหานางเอ่ยเสียงออดอ้อนเว้าวอนกระซิบข้างหูนางเสียงครางต่ำแหบพร่า เขาทรมานมากนักปวดหนึบไปหมดแล้ว แต่ไม่กล้าบุ่มบ่ามกลัวหากนางต่อต้านอีกครั้งสติของนางจะเตลิดแล้วจำเขาไม่ได้อีก นิ้วยาวเรียวยังคงทำหน้าที่แทนลิ้นร้อนชื้น
"อื้อ เอาไว้ก่อนได้ไหม วันหลังเถอะเจ้าค่ะให้ข้าจำได้มากกว่านี้ก่อนข้ายังไม่พร้อม อร๊ายยย ข้าถึงอีกแล้ว ท่านร้อนแรงเกินไป พี่หลิวหยางข้าไม่ไหวแล้วท่านพอก่อน อ๊ายๆ"
ร่างบางกระตุกเกร็ง ซ่างกวนหลิวหยางรู้สึกนิ้วของเขาถุกบีบรัดถี่ยิบ ในที่สุดเขาก็ก้มลงดูดทรวงอกงามข่มใจไม่ให้รังแกกคนใต้ร่าง พยายามให้ตนเองผ่อนคลาย จากนั้นจัดแจงแต่งตัวให้จุมพิตขมับที่ชื้นเหงื่อรั้งนางมานอนกอดอย่างหวงแหนรักใคร่
"ถิงถิง สัญญานะหากวันใดจำเรื่องราวได้ทั้งหมดแม้ว่าเรื่องนั้นจะร้ายแรงเพียงใดเจ้าอย่าปิดกั้นตนเองอีก เจ้ามีพี่คอยเคียงข้างนะคนดี ถิงถิงพี่มีเจ้าเพียงคนเดียวในใจม
