รถไฟชนกันเงียบๆ…6/3
856 คำ
รอยยิ้มชนิดหนึ่งจุดขึ้นบนมุมปากบางเฉียบของหยาดพิรุณก่อนที่หล่อนจะตวัดสายตามองไปทางชายหนุ่มที่นั่งก้มมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ตรงมุมรับรองลูกค้า เมื่อคิดแผนการออกหญิงสาวก็เดินไปฉุดแขนร่างสูงให้ลุกขึ้น ส่งยิ้มให้แล้วพาเดินเข้าไปยังโซนสินค้าวีวีไอพี ตอนนั้นจอมแก้วหันหลังดูเครื่องประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อยแต่ราคาไม่เล็กไม่น้อยตามขนาดอยู่ตรงมุมหนึ่งไม่ทันได้สังเกต จู่ ๆ มือขาวเนียนราวหยกข้างหนึ่งก็ยื่นมาหยิบกำไลข้อมือพิงก์โกลด์ฝังเพชรที่เธอกำลังมองอยู่
จอมแก้วหันไปมองเจ้าของมือจึงเห็นว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น...เธอยืนอยู่กับปภังกร
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ คุณดูอยู่เหรอคะ พอดีถูกใจเลยไม่ทันมองว่ามีคนดูอยู่น่ะค่ะ” หยาดพิรุณทำตาโต น้ำเสียงเหมือนรู้สึกผิด แต่แววตามีประกายหมิ่น จอมแก้วยังไม่ทันได้พูดโต้ตอบอะไร หล่อนก็หันไปพูดกับปภังกร
“เฮียกั้งคะ หยกถูกใจกำไลวงนี้จัง”
“อืม ถูกใจก็ซื้อสิครับ” เสียงเขาตอบอย่างเอาใจ
“แต่คุณคนนี้เขามองอยู่ก่อน ลองถามพนักงานว่ามีของอยู่ในสต็อกอีกมั้ยก่อนแล้วกันนะคะ”
จอมแก้วหางตากระตุก เหมือนจะดี ทำท่าเหมือนเกรงใจเธอที่ยืนมองสินค้าชิ้นนี้อยู่ก่อน แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่เอื้อมมือมาหยิบของที่คนอื่นกำลังมองอยู่ไปแบบนี้ พนักงานที่ยืนคอยดูแลลูกค้าอยู่ไม่ไกลรีบเดินเข้ามาเมื่อหยาดพิรุณหันไปมองและยกมือเป็นสัญญาณ
“กำไลแบบนี้ยังมีวงอื่นนอกจากที่โชว์นี่มั้ยคะ” เสียงถามพนักงานอ่อนหวานน่าฟัง
“มีวงเดียวที่โชว์อยู่นี่ค่ะคุณผู้หญิง ถ้าจะสั่งใหม่ต้องรออีกประมาณสองสัปดาห์ค่ะ”
หยาดพิรุณหันไปมองปภังกร ส่งเสียงอ้อน
“ทำไงดีคะเฮียกั้ง ทางช็อปเหลือแค่วงนี้วงเดียวตอนนี้ หยกถูกใจ อยากได้”
ปภังกรยิ้มให้หยาดพิรุณอย่างเอ็นดูก่อนหันมามองจอมแก้ว หญิงสาวเลิกคิ้วมองตอบ ทีท่าภายนอกเรียบเฉยทั้งที่ในใจไม่ได้สงบอย่างที่แสดงออก พนักงานรีบเสมองสินค้า หัวใจเต้นโครมครามด้วยความลุ้นระทึก
“พอดีคนพิเศษของผมอยากได้กำไลวงนี้ ถ้าคุณยังไม่ตัดสินใจซื้อ ผมจะขอชิ้นนี้ก่อน ยังไงทางร้านก็จะสั่งสินค้าเข้ามาเติมอยู่แล้ว ผมยินดีจ่ายค่าเสียเวลารอสินค้าให้”
หัวใจจอมแก้วกระตุกไปนิดหนึ่งกับวลี ‘คนพิเศษของผม’ เธอปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงที่ตอบราบเรียบจนเธอนึกชมตัวเอง
“เชิญค่ะ พอดีดิฉันแค่มอง กำลังคิดอยู่ว่าจะเกินกำลังหรือเปล่า แล้วก็คงไม่รอสินค้าที่จะสั่งเข้ามาเติม”
พูดจบเธอก็ก้มศีรษะให้เขานิดหนึ่งและหันไปยิ้มกับพนักงานขายที่ดูแลเธอก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้านไป หยาดพิรุณเหยียดยิ้มอย่างสมใจ ปภังกรเหลือบตามองตามหลังคนที่เขานอนกอดอยู่ทุกคืนไปนิดหนึ่งแล้วจึงดึงสายตากลับมามองหญิงสาวข้างตัว
“เฮียกั้งซื้อกำไลนี้ให้หยกนะ”
“ได้สิ ไม่มีปัญหา”
“เฮียกั้งน่ารักที่สุดในโลกเลย จริงสิอีกไม่กี่วันจะวันเกิดม้าแล้ว เห็นบ่นว่าอยากได้กระเป๋าใบใหม่ เฮียช่วยหยกเลือกหน่อยนะ”
จอมแก้วที่เดินออกมาจากช็อปแบรนด์เนมประจำแบบมือเปล่า ในใจอดนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ ไม่ได้ เธอสัมผัสได้ว่าผู้หญิงที่ควงมากับปภังกรคนนี้รู้จักเธอ แม้จะไม่รู้ว่าหล่อนรู้จักเธอได้อย่างไรแต่สัญชาตญาณบอกเธอว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เพราะสายตามองมาไม่เป็นมิตรและเหมือนจะกดข่มอยู่ในที จอมแก้วยิ้มขื่นกับตัวเอง ปภังกรไม่ได้ชายตามองเธอด้วยซ้ำ
การที่หยาดพิรุณเห็นผู้หญิงของปภังกรเข้ามาเดินซื้อสินค้าในช็อปสินค้าหรูระดับนี้เธอก็นึกรู้ได้ทันทีว่าเขาเปย์หนักกับผู้หญิงคนนั้นไม่น้อย รูปร่างหน้าตาคนที่จะมาอยู่ใต้ตีนเธอก็ดูไม่เลว ถือว่าสวยเอาเรื่อง แต่คอยดูเถอะเมื่อไหร่ที่เธอได้ยืนอยู่ในตำแหน่งภรรยาของปภังกรเต็มตัว ไม่ว่าเขาจะมีเบอร์สองเบอร์สามหรือจะอีกสักกี่เบอร์ตามมา เธอจัดการเหยียบมันได้ทุกคนแน่ ว่าที่ภรรยาเอกแกล้งเปรยกับปภังกรว่า
“หยกรู้สึกเหมือนว่าผู้หญิงคนที่ดูกำไลนั่นจะรู้จักเฮียนะคะ”
เขาสบตาเธอโดยไม่ตอบคำถามอะไร เพียงเท่านี้หญิงสาวก็ได้คำตอบอย่างชัดแจ้งกระจ่างใจ
^
^
^
***โปรดติดตามฉาบอิเฮียต่อไปด้วยน้า คิดเห็นอย่างไรคอมเม้นบอกมนสิมาได้นะคะ
- ผู้เขียน
