“ครับ” แพรวพรรณรับรู้ถึงคำพูดของสามีก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไปในที่สุด
แพรวพรรณสะดุ้งสุดตัว เธอผวามองไปรอบกาย ปรากฏว่าอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“แพรว...” คนที่เรียกอยู่ข้างเตียงและเป็นคนแรกที่เธอเห็นหน้าคืออิฐ
“พี่อิฐ...” เขากอดรัดเธอแนบอก จุมพิตผมนุ่มสลวยอย่างแสนรัก
“ปลอดภัยแล้วนะ”
“พี่อิฐไม่ทิ้งแพรว” เธอพูดแล้วร้องไห้เบา ๆ
“พี่สัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งแพรว” เขาจุมพิตหน้าผากของเธอเบา ๆ เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“อะแฮม...” เสียงกระแอมที่ดังเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย ทำให้คนทั้งสองหันไปมอง
“หมดทุกข์หมดโศกแล้วนะลูก” บิดามารดา พี่ชาย พี่สะใภ้ และญาติ ๆ เพื่อน ๆ ที่มาเยี่ยมทำให้แพรวพรรณรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย
“อิฐเขาไม่ยอมไปไหนเลยนะลูก กลัวลูกฟื้นแล้วไม่เจอเขา” คุณอภิรดีบอกบุตรสาว แพรวพรรณหันไปมองหน้าสามี เขากระชับมือของเธอเอาไว้ เขาทำตามสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเธอไป
ทุกคนอยู่คุยอีกครู่ก่อน
