บทนำ
1264 คำ
0
บทนำ
“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู...”
เสียงเรียกของใครบางคน ดึงดูดให้ลี่หยวนซึ่งกำลังตกตะลึงกับภาพต่างๆ ที่ไหลประดังเข้ามาในหัวหันหน้าไปมองช้าๆ ภาพของบ่าวรับใช้หญิงอายุสิบห้าปีมองมาด้วยแววตาห่วงใยทำให้ร่างเล็กบอบบางเผลอสะดุ้งตัวโหยง รีบถดถอยตัวไปทางด้านหลังด้วยสีหน้าแตกตื่น
นางกำลังตั้งตัวไม่ติด
“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูเป็นอันใดไป นี่บ่าวเองเจ้าค่ะ...ชิงช่าย”
ชิงช่าย?
ชิงช่ายนี่ใครกันนะ?
ผู้ที่ถูกเรียกด้วยสรรพนามที่สูงกว่ายกมือกุมศีรษะที่ปวดร้าว สิ่งที่หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำเริ่มปะติดปะต่อเป็นภาพชัดเจน
นางเคยทำงานเป็นสตั๊นท์แมนในหนังแอคชั่นกำลังภายในมาสิบกว่าปี แต่ภาพของห้องนอนขนาดใหญ่ที่ดูสมจริงให้ความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
นางมาสิงร่างใครงั้นเหรอ?
มือเล็กบอบบางถูกเด็กสาวพลิกไปมาก่อนจะได้คำตอบ
ไม่ใช่! นางไม่ได้มาสิงร่างใคร แต่มาเกิดใหม่ต่างหาก!
ในที่สุดทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทาง นางเคยเกิดเป็นคนในศตวรรษที่ 21 พอตายก็มาเกิดใหม่ มีนามว่าลี่หยวน ชิงช่ายที่อยู่ตรงหน้าเป็นสาวใช้คนสนิท และที่สำคัญมากกว่านั้น...
ตัวละครตัวนี้ มีอยู่ในหนังสือนิยายที่นางอ่านจบไปเมื่อชาติก่อน!
ความจริงที่ได้ตระหนักและรับรู้ ส่งผลให้ดวงตากลมสวยเบิกกว้าง ภาพสะท้อนบนคันฉ่องเบื้องหน้าคือเด็กสาววัยสิบสี่ สวมอาภรณ์ล้ำค่าราคาแพง เรือนผมที่ปล่อยสยายสีคำขลับยาวจนถึงสะโพก ขนตางอนที่ไม่จำเป็นต้องพึ่งเครื่องสำอางก็ทำให้เจ้าตัวตะลึงกับความงดงามที่ได้ยลโฉมในระยะใกล้
อืม... ในนิยายก็บรรยายไว้อยู่หรอกว่าเป็นโฉมสะคราญเบอร์หนึ่งของเมืองหลวง แต่นางที่ไม่ได้เห็นความงามแบบธรรมชาติมานานในวงการบันเทิงก็อดที่จะรู้สึกทึ่งไม่ได้อยู่ดี
ทว่าในขณะที่ลี่หยวนกำลังชื่นชมความงามของร่างกายตัวเองในภพชาติใหม่อยู่นั่นเอง จู่ๆ เด็กสาวก็เกิดอาการขนลุกซู่ หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าชะตากรรมของนางในชาตินี้จะเป็นเช่นไร
ลี่หยวนคือตัวละครที่โดดเด่นตัวหนึ่ง โฉมงาม เนื้อหอม ความสามารถรอบด้าน เชี่ยวชาญทั้งบุ๋นบู้
...แต่ตัวละครตัวนี้ไม่ใช่นางเอก
นางคือผู้ช่วยของวายร้ายในเรื่องที่สุดท้ายต้องมีจุดจบอันน่าอเนจอนาถ เพียงเพราะตนหลงรักวายร้ายอย่างหมดหัวใจ!
ความจริงเรื่องนี้จะโทษลี่หยวนที่ลุ่มหลงในรักก็ไม่ได้ทั้งหมด เพราะพื้นฐานของตัวละครสร้างนางให้เป็นแบบนั้น ลี่หยวนเป็นเด็กกำพร้าที่กำลังจะถูกขายให้แก่หอคณิกา แต่แล้วก็มีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยนางเอาไว้พร้อมกับใช้เส้นสายพานางไปฝากฝังเป็นบุตรีบุญธรรมของใต้เท้าผู้หนึ่ง ซึ่งภายหลังได้รับการเลื่อนขั้นให้กลายเป็นเสนาบดีมีตำแหน่งใหญ่โต
ลี่หยวนหลงรักบุรุษผู้มีพระคุณผู้นั้นหัวปักหัวปำโดยที่ไม่รู้เลยว่าตนกำลังถูกอีกฝ่ายใช้เป็นหมากเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ นางเริ่มเข้ารับการฝึกอย่างลับๆ ไม่ว่าจะเป็นงานของกุลสตรีหรืองานสกปรกที่ทำเบื้องหลัง และนางก็ทำสิ่งเหล่านั้นด้วยความสมัครใจโดยไม่คำนึงถึงคุณธรรมหรือจริยธรรมใดๆ ทั้งสิ้น
คิดไปแล้วก็น่าหดหู่ ตลอดชีวิตของนางใช่ว่าจะไม่มีทางเลือกดีๆ ที่หยิบยื่นมาให้ แต่เป็นเพราะลี่หยวนในนิยายเลือกที่จะเชื่อและปักใจรักคนผิดอย่างไม่ลืมหูลืมตา นางจึงต้องจบชีวิตไปตั้งแต่อายุยังน้อย
ลี่หยวนในนิยายตายตอนอายุยี่สิบ ซึ่งก็คืออีกหกปีหลังจากนี้
แต่ในระหว่างนี้นางควรจะทำอย่างไรดีเล่า?
เด็กสาวพยายายามเค้นเอาความทรงจำที่เพิ่งผุดขึ้นมาหลังจากการระลึกชาติได้ออกมา หวังจะหาวิธีเอาตัวรอดให้ตนเองที่ดันมาเกิดในนิยายที่อ่านจบไปแล้ว
บ้ารึเปล่า! เนื้อในของนางในยามนี้ไม่ใช่เด็กน้อยอายุสิบสี่ แต่เป็นสาวใหญ่อายุสามสิบห้าแล้วนะ เรื่องอะไรจะปล่อยให้ตัวเองต้องมาตายเพราะผู้ชายคนเดียว นางต้องมีชีวิตที่หยัดยืนได้ด้วยลำแข็งของตนเองอย่างมั่นคงต่างหาก!
ช่างพระเอก ช่างนางเอกไป!
นางต้องรอด ปลอดภัยและมีชีวิตที่แสนสุขสบายในชาตินี้ให้จงได้!
ดวงตาสีน้ำหมึกของลี่หยวนฉายแววมุ่งมั่นจริงจัง ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสมอบความทรงจำเก่าให้แก่นาง นางก็จะหาวิธีหลบเลี่ยงเหตุการณ์แย่ๆ ในเรื่อง กลับร้ายให้กลายเป็นดีเพื่อไม่ให้ตนเองต้องไปพัวพันกับเรื่องเส็งเคร็งพรรคนั้นอีก!
เป้าหมายนี้แหละดี... ดีที่สุดแล้ว!
บุตรีบุญธรรมของท่านเสนาบดีหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงด้วยสีหน้ามั่นใจ ใบหน้าที่เชิดขึ้นน้อยๆ ส่งผลให้รัศมีของนางโดดเด่นน่าจับตา กลิ่นอายดูสงบนิ่งและลึกลับนั้น ทำเอาชิงช่ายซึ่งรับใช้อย่างใกล้ชิดมาเนิ่นนานถึงกับกะพริบตาปริบๆ
“คุณหนูเจ้าคะ ท่านตื่นเต้นที่วันนี้ ‘ท่านผู้นั้น’ จะมาร่วมงานอวยพรวันเกิดของท่านใช่หรือไม่”
บ่าวผู้โง่งมผู้ยังคิดว่านายเป็นสตรีใสซื่อดุจบุปผาแรกแย้มเอ่ยถามยิ้มๆ
ลี่หยวนฟังแล้วถึงกับกลอกตาใส่
ปกติในนิยายมักจะเน้นเรื่องราวชีวิตของพระเอกนางเอกเป็นหลัก และลี่หยวนก็เพิ่งปรากฎตัวครั้งแรกในนิยายตอนอายุสิบห้า ดังนั้นช่วงชีวิตของนางในวัยสิบสี่ปี นางจึงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองบ้าง
วันนี้ท่านพ่อจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้นาง ถือว่าเป็นงานเปิดตัวบุตรีเข้าสู่สังคมเป็นครั้งแรกก่อนจะถึงพิธีปักปิ่นในวัยสิบห้า
เดิมทีสตรีในยุคสมัยจีนโบราณควรออกเรือนช่วงอายุสิบห้าถึงสิบแปดปี ทว่าในนิยาย ลี่หยวนกลับครองตัวเป็นโสดอยู่นานเพราะหวังว่าวายร้ายในเรื่องจะรักษาสัญญาและแต่งงานด้วย แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเพียงการหลอกใช้เท่านั้นเอง
ลี่หยวนยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดวายร้ายในเรื่องขึ้นมาจับใจ ต่อให้เขาจะมีเหตุผลในการแสวงหาอำนาจ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใช้มันเป็นข้ออ้าง...ในการทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่มอบหัวใจให้อย่างเลือดเย็นได้!
นางเผลอกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ สูดหายใจเข้าออกช้าๆ หวังระงับอารมณ์โทสะที่พุ่งพล่านของตนเอง
นางต้องมีแผนการ... ต้องร่างแผนการออกมาให้ดี
ใจเย็นไว้ลี่หยวน เหตุการณ์ร้ายๆ ยังไม่ทันได้เกิดขึ้น หากเป็นนางตอนนี้จะต้องมีวิธีป้องกันไม่ให้โศกนาฏกรรมในนิยายเกิดขึ้นกับตนเองได้แน่
“ลี่หยวน”
เสียงทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งร้องเรียกขึ้นจากด้านหลัง บานประตูห้องนอนของเด็กสาวที่แง้มอ้าพลันปรากฏเงาร่างหนึ่งยืนอยู่โดยปราศจากวี่แววของคนรับใช้ที่ควรอยู่ประจำตำแหน่ง
ลมหายใจของเด็กสาวสะดุด เลือดในกายพลันเย็นยะเยือกเมื่อหันไปเห็นภาพผู้มาใหม่ได้อย่างชัดเจน
คนผู้นั้นคือวายร้ายของนิยายเรื่องนี้...
องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์ซุน ซุนโม่เฉิน!
- ผู้เขียน
