15.2 รับผิดชอบเบื้องต้น

2008 คำ

“ขอบพระทัยเพคะ” ทั้งชิงช่ายกับตงฟางฉีต่างนิ่งไป นึกไม่ถึงว่าจังหวะนั้นเอง บานประตูจะถูกถีบจากด้านนอก ปัง! “ตงฟางฉี! เจ้าบังอาจขัดคำสั่งของข้า...” ซุนเวยอี้ หรือองค์ชายแปดแห่งราชวงศ์ซุนซึ่งบุกเข้ามาด้วยอารมณ์เดือดดาลถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นเด็กสาวผู้หนึ่งยืนยิ้มหวานต้อนรับการมาถึงของเขา บุรุษร่างท้วมรีบปรับท่าทีให้สมกับที่เป็นเชื้อพระวงศ์ ก้าวเดินมาหาทางเยี่ยงวิญญูชนโดยไม่สนใจบ่าวไพร่ที่เดินหน้าช้ำตามเข้ามา “นี่คงเป็นคุณหนูลี่หยวนแห่งจวนเสนาบดีใช่หรือไม่” ลี่หยวนรู้ตัวก็หุบยิ้ม เหลือบสายตาไปทางตงฟางฉีอยู่ครู่หนึ่งก็พอจะคาดเดาตำแหน่งของอีกฝ่ายออก เจ้าบ้านี่ใช่ไหมที่ใช้วิธีต่ำช้าคิดจะลักพาตัวข้าไปขมขู่! นางคิดพลางกัดฟันกรอด แม้มุมปากกระตุกยิ้มหากนัยน์ตากลับขมกริบยิ่งกว่าใบมีด เดิมทีนางโมโหอีกฝ่ายมากอยู่แล้ว การที่เขาบุกมาถึงที่นี่ก็ถือว่าดีไปอีกอย่าง นางจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงเป็นฝ่ายไ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม