บทที่ 16 ความเป็นเพื่อนของเราจบแค่นี้เถอะ
นนทิยาตัดสายของเพื่อนสาวทิ้งทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ รีบคว้าเสื้อผ้าที่หลุดออกจากตัวมาสวมใส่อย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไงดีคะคุณเต้”
“ทำไมอยู่ ๆ แยมถึงจะมาหาก้อยล่ะ” ชายหนุ่มที่มีเพียงกางเกงในสีขาวตัวเดียวติดกายอยู่ถามขึ้น สีหน้าของเขามีแววเคร่งเครียดไม่ต่างกับนนทิยา
“เธอบอกมีเรื่องอยากปรึกษาค่ะ คุณรอก้อยอยู่ที่ห้องนี่แหละ ก้อยจะรีบลงไปดักหน้าแยมเขาไว้ แล้วจะชวนเขาไปนั่งที่อื่นกัน ก้อยไปก่อนนะคะ” สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองที่หน้ากระจกแล้วรีบคว้ากระเป๋าสะพายเดินไปเปิดประตู.. “แยม!” นนทิยาคิดว่าตัวเองอุทานเสียงดัง แต่จริง ๆ แล้วเสียงที่เล็ดลอดออกมาแผ่วเบาราวกระซิบ ตาเบิกโตด้วยความตกใจสุดขีด ไม่คาดคิดว่าเปิดประตูออกมาแล้วจะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้
“ขอเข้าไปข้างในหน่อยสิ” ดาวลดาอาศัยจังหวะที่เพื่อนกำลังตกใจแทรกตัวเข้าไปในห้องทันที..
ภาพท
